DRACHTEN – Bij haar optreden in de Spieghel in Groningen vorig jaar beloofde de uit Canada afkomstige, maar in Texas woonachtige, country zangeres Whitney Rose snel terug te keren naar deze contreien. De Spieghel is wijlen, maar Iduna in Drachten is een prachtige locatie waar haar muziek ook uitstekend tot zijn recht komt. De oplettende bezoeker zag de zangeres voor het concert even de stilte zoeken en met melancholische blik uit kijken over het Thalenpark met wellicht de hoop daar ooit op Jûn fan Peije voor duizenden te mogen spelen. Een uitstekend idee overigens voor de komende jaren. Whitney Rose weet traditionele country mooi te vermengen met Americana, rock ‘n’ roll en pop, wat een concert een prettige mix geeft.“Vintage-pop-infused-neo-traditional-country,” aldus Rose zelf. Haar kracht ligt niet in het intieme, maar op zo’n festival zou ze niet misstaan. De zangeres liet het eerste nummer aan haar band. Instrumentaal pittig werd de rode loper uitgelegd voor de zangeres die haar bijdrage aan de middag opende met het vlotte ‘Harper Valley’ voor ze rustig verder ging in ‘My Boots’ en het mooie ‘3 Minutes’. Dit was dicht tegen de traditionele country aanschurende muziek, maar dan met rock gereedschap. Prachtig, maar na ‘You’re A Mess’ was het concert toe aan een verandering van tempo. Dat kwam er met het fraaie ‘Arizona’ dat wat vlotter was en vooral het erg mooie ‘Analoque’, dat zeker één van de mooiste nummers van haar repertoire is. Hoewel de liedjes erg aanspraken. Whitney Rose is een knaller van een zangeres en heeft een strakke band bij zich, wil het contact met het publiek wat moeizamer tot stand komen. Deels door de grote cowboyhoed die ze op had, waardoor voor 90 procent van het concert haar ogen niet zichtbaar waren, deels omdat het snel verder gaat van nummer naar nummer. Slechts een enkele keer maakt de zangeres tijd voor een praatje. Terecht om het voorprogramma een compliment te maken en daarna slechts bij uitzondering en om de constatering te doen dat ze deze tour grappiger wilde zijn, maar dat het niet gelukt was. Er is inderdaad nog veel te winnen hier. Misschien niet grappiger, maar af en toe oprecht vertellen waar een liedje over gaat. Muzikaal zat het heel degelijk in elkaar. Na het traditionele begin was het midden meer countrypop met ‘You Don’t Scare Me’. De zeer verbeterde Elvis Presley cover ‘Suspious Minds’ en een aantal afwisselende nummers waarbij ‘Wyoming’ en vooral I Could’t Leave You I’ve I Tried’ en het rockende ‘Can’t Stop Shakin’ bevielen. De absolute hoogtepunten waren ‘Truckers Funural’ van haar eind vorig jaar verschenen album ‘Rule 62’ dat prachtig was en direct daarna ‘The Devil Borrowed My Boots’ van haar in 2015 uitgegeven album ‘Heartbreaker of the Year’. Opgedragen aan alle moeders was ‘You Don’t Own Me’, voor met ‘Time to Cry’ een stevig rockend afscheid kwam. Eigenlijk direct draaide het publiek zich om op weg naar de uitgang. Een toegift kwam er dus niet. Jammer, dat had best gemogen. Whitney Rose is een prachtige country artieste, die erg goed beviel, maar nog meer moet investeren in de relatie met haar publiek.
Prettige country met Whitney Rose in Iduna
