STEENDAM – Helemaal onbekend is ze niet in Nederland. De kenners van het Britse folklandschap hadden haar al in het vizier en bij haar optreden bij Peter en Leni in Steendam bleek ook waarom. De nog jonge zangeres uit Londen gaf een prachtig optreden. Hoogtepunten waren haar geweldige verhalende teksten en haar indrukwekkende zang. Lichtvoetig danste haar stem over de klanken en ondanks dat haar zang hoog is behield O’Connor dat warme gevoel in haar geluid. Bijna op het eind van het concert bezong O’Connor in haar roadsong ‘Barcelona’ het lot van de folksinger. Rondreizen, optreden, terwijl faam vluchtig blijkt en net buiten bereik. Uitzonderingen bevestigen de regel en Maz O’Connor heeft het talent om hier aan te ontsnappen. Dat bleek al snel op het podium. Al voor de begin tijd stond O’Connor klaar en keek de organisatie aan met vragende ogen… mag ik, mag ik….. Een eargerness to perform. Met ‘The Longing Kind’ de titelsong van alweer haar derde album opende O’Connor toen ze het groene licht kreeg. Een mooi en rustig vertellend lied, gevolgd door het fraaie ‘A Winter’s Blues’. Tempo kwam er in met ‘Mother Make My Bed’ een lied over opgroeien. Die mooie variatie in liedjes bleef gedurende het hele concert. Het kaderde mooi haar werk. Daarbij hielp dat ze ieder lied met een mooi verhaal en veel humor introduceerde. Bijvoorbeeld het hoogtepunt van de eerste set ‘Derby Day’. Een lied geschreven ter herdenking van de 100ste sterfdag van een suffragette die sneuvelde in de strijd voor vrouwenrechten toen ze voor het paard van de koning sprong tijdens de Derby op Epsom Park. Het leverde een droef, maar schitterend lied op vanuit het standpunt van een klein jongentje die aan de hand van zijn vader naar de paardenraces gaat en getuige is van het drama. Ook in de tweede set as er volop te genieten. Het sterke ‘Richman’s Hill’, een sociaal bewogen lied over het verschil tussen rijk en arm. Er was nu veel meer ruimte om mee te zingen en te klappen in bijvoorbeeld ‘Good Sailor Impression’. Het publiek zong grif mee. Naar het einde leek het toch wat een als een nachtkaars langzaam uit te doven. Een paar rustige liedjes, maar het bleek de opbouw naar een grand finale, want met het spetterende ‘Night Cap’ sloot O’Connor af. Een prachtig concert met als enige minpuntje dat ze het publiek niet beloonde met een toegift en dat ze haar shruti box had thuis gelaten. Dat was jammer, maar klagen valt er niet over Maz O’Connor, want daarvoor had ze al rijkelijk gestrooid met haar talent.
Prachtige teksten en warme zang bij Maz O’Connor
