GRONINGEN – Madeleine Peyroux is een graag geziene gast in De Oosterpoort in Groningen. De Frans/Amerikaanse zangeres en gitarist was al eerder te bewonderen op het podium van het Groninger cultuurcentrum. Op dit moment reist ze met een gezelschap uitstekende muzikanten rond om te vieren dat haar album ‘Careless Love’ bijna twintig jaar geleden uitkwam en haar wereld succes bezorgde. Niet slecht voor iemand die ooit in de rosse buurten van Parijs woonde en op de straten van de lichtstad haar kostje bij elkaar zong, maar daar al snel werd opgepikt en inmiddels een gevierde ster is. Alle reden dus om even bij ‘Careless Love’ stil te staan en wat het haar heeft gebracht. Dit album is wellicht de grote katalysator in haar loopbaan en doorbraak naar het grote publiek, maar Peyroux heeft hier lang naar toegewerkt. Aanvankelijk op straat, maar al snel bij een aantal formaties waar ze haar voorliefde voor old time jazz en blues kwijt kon. Haar eerste album was ‘Dreamland’ uit 1996, een mix van eigen nummers en nummers van bijvoorbeeld Edith Piaf en Bessie Smit. Het duurde daarna een aantal jaar en een nieuwe eeuw brak aan voor ‘Careless Love’ uit kwam en de doorbraak een feit was. Hierna verschenen met tussenpoos van enige jaren nieuwe albums zoals ‘Half the Perfect World’, ‘Bare Bones’ en meest recent ‘Anthem’. Peyroux’s talent bracht haar van de straten van Parijs naar de búhne van De Oosterpoort. In Groningen opende ze met ‘Fun out of Life’ rustig. Dit is overigens geen nummer van het album, wat qua samenstelling van de setlist wel logisch was, maar qua thema zou ook een ‘Careless Love’ liedje niet hebben misstaan. ‘Don’t Cry Baby’ staat dan weer wel op de plaat en was en stuk krachtiger. Al snel regende het prachtige liedjes als ‘I Hear a Dream’ en het melancholische in alcohol gedrenkte ‘Between the bars’ uit het repertoire van Elliott Smith, wat voor Peyroux ook een mooie aanleiding was om te vertellen dat ze voor de muziek graag naar de bars van Amsterdam en Hilversum kwam en dat ze, ondanks dat ze in Georgia is geboren in Europa voor het eerst met Amerikaanse muziek in aanraking kwam. Haar stijl wordt vaak vergeleken met mensen als Billie Holliday of Ella Fitzgerald. Ongehaaste blues en jazz, maar ook het chanson doe zich gelden. Prachtige nummers, soms geleend uit de folk of Americana, zoals ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’ van Bob Dylan en een prachtige nieuwe song ‘How I Wish’ dat tot de mooiste van de avond behoorde vergleden naar ‘Voir Un Ami Pleurer’van Jacques Brel, ‘Dance Me to the End Of Love’ van Leonard Cohen en swingende ‘Aqua de Beber’ geschreven door Antônio Carlos Jobim, maar vooral bekend van Astrid Gilberto. Madeleine Peyroux is een kind van twee landen. Geboren in de Verenigde Staten, maar opgegroeid in Frankrijk. Dit bracht ze prachtig ten berde in ‘J’ai deux amours’ wat vertaalt als ik heb twee liefdes, Parijs en mijn land. De introducties en praatjes waren soms net wat aan de rommelige kant en soms prachtig en accuraat. Muzikaal was een heerlijke reis tussen twee en even zelfs drie continenten, wat prachtig bijeen werd gehouden door haar prima band en door de zangeres zelf die door de stijlen heen gleed en zich alles eigen maakte. Het concert eindigde voortreffelijk. Nog één keer ging het tempo omhoog voor ‘The Lonesome Road’ waarna rustig met mooi pianospel werd afgebouwd via ‘I’ll Look Around’ naar het nummer dat de naam aan het album gaf het gevoelige ‘Careless Love’. Het publiek gaf Peyroux en haar mannen niet de kans het toneel te verlaten. Eigenlijk direct kon de gitaar weer om voor het toegift met ‘I Hear Music’ en ‘Heaven to Me’ met ruimte voor elk van de bandleden om even individueel voor het voetlicht te treden. Prachtig, melancholisch en soms swingend met die heerlijke stem vol emotie van Peyroux, die dwarsdoorsnede door verschillende genres en wereld delen en die gelouterde band die er voor zorgde dat alles mooi weer bij elkaar kwam. Een voortreffelijk concert van Madeleine Peyroux, die hopelijk snel met nieuw werk of met nogmaals zo’n ode aan een ouder album komt.
Prachtige ode aan ‘Careless Love’ van Madeleine Peyroux
