GRONINGEN – Cabaret, onder deze noemer tref je de voorstelling ‘Bloodbitches’ van Nina de la Parra en Sanne Landvreugd aan onder de agenda van de diverse theaters. Toch een recensie op een muzikaal internet magazine. Kan dat? Ja, want de prachtige muziek uit de voorstelling wordt momenteel via sociale kanalen uitgebracht en die nummers zouden mogelijk uiteindelijk ook op een album terecht kunnen komen. De ratio tussen muziek en cabaret is zo’n 40 / 60 in deze voorstelling. Het is daarnaast helemaal geen straf om naar Nina de la Parra te luisteren, want prachtig worden diverse lijnen die aanvankelijk mijlen ver uit een lijken te liggen verbonden in een verhaal dat schuurt, confronteert en uiteindelijk voor verbinding zorgt. De La Parra, winnares van onder andere winnaar van de Neerlands Hoop 2020/2021 en schrijver van het belangrijke, openhartige autobiografische boek ‘Make Women Come’ is van Surinaams Nederlandse afkomst en één van de jonge aanstormende cabaret talenten van dit land. Sanne Landvreugd is een fantastische saxofonist, die onder meer in band van Sven Hammond uitblonk. Landvreugd is ook van Surinaams Nederlandse afkomst. Als vriendinnen hebben beide nu voor de tweede keer hun handen in één geslagen voor een voorstelling. Verschil tussen beide dames, De La Parra stampt van hen die de zweep hanteerden, na zelf te zijn gevlucht voor onderdrukking als Joodse familie, Landvreugd komt van tot slaaf gemaakten. De opening van het stuk is het nummer ‘Bloodbitches’. Een sterk en intens nummer dat de toon zet. Hierna ontvouwen zich diverse verhaal lijnen. Her verschil tussen man en vrouw. Menstruatie en hoe het voor mannen moeilijk is te beseffen hoe dat is, soms in crue bewoording geschetst, het schuurt onmiddellijk in de voorsteling. Het volgende nummer is het prachtige ‘Witches’, waarbij De la Parra haast gesproken zingt met synths, voor Landvreugd het fenomenaal op sax overneemt. Daarna de overgang naar Suriname, de roots en de problemen die iemand met de voeten in twee landen heeft. Heel fijn met grote penseelstreken neer gezet, maar ook erg persoonlijk. Maakte De La Parra in het eerste gedeelte nog wel eens de indruk te acteren, inmiddels in ze volledig op haar plaats op het podium. Landvreugd wordt gebruikt als reflectie. De tegenpool van de drukke cabaretière en de rustige bescheiden partner, die zelfs fysiek op de voorgrond moet worden getrokken. Er hoeft geen antwoord op de vragen te komen, ze stellen is genoeg. Steeds zijn de overgangen prachtige nummers die ook duidelijk naast de kadering van de cabaret stukken ook een inhoudelijke functie hebben. Kritiekpuntje zou kunnen zijn dat ze voor een deel in het Engels zijn, dat had best in het Nederlands of in één van de talen die in Suriname worden gesproken mogen zijn. Het maakt de nummers niet minder mooi overigens. ‘Hendrik’ is vlot. Het sterke ‘Beat Myself Up’ is fantastisch en ‘Be Yourself’ erg intens, waarbij het saxspel van Landvreugd het toetje op de kers van de voorstelling is. Aan de oever van de rivier bij de plantage waar ooit de voorouders Sanne Landvreugd verbleven kommen alle lijnen samen. Nederland en Suriname, Vrouw en man, Slavenhouder en tot slaaf gemaakte. Het is het prachtige knooppunt, waardoor opeens al die lijnen duidelijk worden. Het eindigt in een omhelzing van De La Parra en Landvreugd, het eindigt in vergeving, acceptatie en twee sterke vrouwen die hun eigen leven in handen nemen. Elk nummer krijgt zijn aantekening van hoogtepunt. ‘Bumpy Road’ is voortreffelijk waarna het muzikaal eindigt met ‘Pompo Lollie’ en ‘Song for Kwamina’. Nina de la Parra kenden we al als erkent cabaret talent, maar deze voorstelling schuift Sanne Landvreugd naar voren als fenomenaal muzikaal talent die niet alleen met haar saxspel meer dan overtuigt, maar ook met de invulling van de liedjes met synths en daarover de goede, mooi naar haar mogelijkheden, zang van Nina de la Parre. Het maakt deze voorstelling een reis, en ontwikkeling en een thuiskomen ergens tussen twee werelden op zowel muzikaal terrein als in het verhaal. Een voorstelling die echt wat te vertellen heeft.
Prachtige muziek kers op de taart bij Nina de la Parra en Sanne Landvreugd
