ANDEREN – Een prequel, zo vertelde Wouter Planteijdt in het gezellig nagenoeg uitverkochte Nijend24 in Anderen, breng je meestal uit als je al deel 1 tot en met 7 hebt uitgebracht en dan inspiratieloos nog maar een prequel op de markt gooit. De Sjako! voorman bracht enige tijd geleden ‘Bullhorn’ uit. Door de Covid pauze zou het, in zijn telling althans, nu tijd zijn voor de Prequel en die verscheen dan ook aan de vooravond van zijn concert in Anderen. De missende ‘Bullhorn 2- 7’zegde hij toe. Voor dit nieuwe album schakelde Planteijdt een soort ‘wie is wie’ van de Vaderlandse pop in. Pablo van der Poel op gitaar, JB Meijers op pedalsteel, dobro en banjo, Kim Snelten op mondharmonica, Monique Klemann en Jeroen den Hengst backing vocals en Rudi de Graaff op percussie. De blazerssectie bestaat uit Jan Kooper op saxen en fluiten en Bert Boeren op trombone en op piano Leo Bouwmeester. Dat is dan naast zijn vaste begeleiders Micha Porte op drums een aanverwante percussiezaken, terwijl Gerco Aerts zijn staande bas had ingezet. Porte en Aerts had Planteijdt geïnviteerd om hem te begeleiden naar Anderen. De loopbaan van de in Amsterdam domicilie houdende zanger leest zelf ook als een doorsnede van het Vaderlandse pop en cabaret gebeuren. Hij werkte met Hans Dulfer, Ricky Koole, Paul de Munnik en Hadewych Minis, maar ook met Frans Van Deursen, Sanne Wallis de Vries, Jeroen van Merwijk, Viggo Waas en Maarten van Roozendaal. Met zo’n achtergrond en als je een beetje hebt opgelet moet je geleerd hebben hoe belangrijk een goed verhaal is als inleiding van een liedje. Die les had Planteijdt zich ter harte genomen. Met zijn introducties nam hij zijn publiek emotioneel mee en legde de rode loper uit om emotioneel te investeren in zijn liedjes. Het begon mooi met de verhalende Lucinda Williams cover ‘I Lost It’ dat een sterk vervolg kreeg in het rustig op stoom komende ‘Electricity & Drums’ dat een prachtige rockende opbouw kende. Het zijn veel liedjes die tot stand zijn gekomen in de afgelopen twee jaar waar een omineuze deken over de maatschappij hing. Wouter Planteijdt gaat die dreiging te lijf door in het duister te fluiten om het kwaad ver te houden. Met ‘Whistling in the Dark’, een heerlijk ingehouden nummer overtuigde het trio bijzonder. Een andere oplossing is de vlucht en de zanger zocht een veilig heenkomen in de natuur in een huisje met veranda, maar ontdekte dat er volop ‘Nightly Racketeers’ zijn om je bezig te houden. Een mooi rustig en verhalend singer songwriter nummer. In de songs waarin hij nog extra persoonlijk maakte slaagde hij er nog beter in om de emotie te vertolken. Het schitterende aan zijn manmoedige dochter opgedragen ‘Great Zeal’ was fantastisch mooi en het hoogte punt voor de pauze. Na de pauze, de ervaring was nu af te lezen aan een vergeten leesbril die nonchalant gestoken was met een een poot in zijn shirt, wat het verschil tussen publiek en artiesten alleen maar verkleinde en het nog intiemer maakte, en nog meer prachtige songs met doorleefde stem gezongen. Wouter Planteijdt met zijn uitstekende begeleiding van de regelmatig tweede stem zingende Micha Porte, die eerder speelde met onder andere Pitou, Björn van der Doelen en Remy van Kesteren en Gerco Aerts die zijn bas voorheen ten dienste stelde van André Manuel, B-Movie Orchestra, Michael Prins en anderen, hadden zichtbaar plezier op het podium en letten scherp op elkaar en gingen de tweede set van start met het helaas weer erg actuele ‘Everybody’s Angry’ wat eigenlijk een pleidooi voor liefde en verdraagzaamheid is, maar het trio maakte al snel veel indruk met het rustig uit de startblokken komende ‘The Aftermath of You’ met een constante beat, waarop men tal van emoties kon projecten en even later met een fraaie Bob Dylan cover ‘Love Sick’. Een ode aan de galanterie volgde met ‘Catherine Oh Catherine’, maar het hoogtepunt was nu een lied over zijn moeder en diens perikelen in haar laatste jaren met ‘Her Head’ waarna met het semi-autobiografische, maar dat zal altijd niet worden ontkend, ‘History’ en het stevigere ‘The Long Breath’ het afscheid alweer daar was. Het hoopvolle toegift volgde met ‘The Good defeat The Bad’ met zowel voor Aerts als Porte ruimte om nog even te schitteren. Wouter Planteijdt heeft een prima show in elkaar gezet. Deels schripted, maar ook met voldoende ruimte voor improvisatie en steeds volop bewijs van zijn kundige songwriting werd het een prachtig optreden dat alleen nog maar kan groeien als de roestige plekjes weer zijn opgepoetst. Vooral als hij de nummers heel dicht bij zich zelf hield ontstond er nog dat extra laagje diepgang, wat bij een dit optreden de kers op de taart vormde. De komende periode trekt Wouter Planteijdt met ‘Bullhorn’ op CD, LP en zoals hij zelf toevoegde, ook op vinyl, door Nederland.
Persoonlijke liedjes zijn kers op de taart bij Wouter Planteijdt
