GRONINGEN – Zo halverwege het concert zag je her en der een lichaam op het podium liggen, een drummer uitgeput ineen gezakt over zijn instrument en een derde weer vol adrenaline met zijn gitaar zwaaien. Er zijn sporten te bedenken die fysiek minder uitdagend zijn dan een concert van Crack Cloud en het mooie was dat de energie op het podium werd gematched in het publiek, waar lekker werd meegedanst. Ochtendgymnastiek in de avonduurtjes in het Noorderplantsoen bij Noorderzon in Groningen. Voor wie wat ziet in de heilzame werking van fysieke inspanning is dit niet zo heel vreemd. De band is ontstaan op het moment dat drummer Zach Choy naar Vancouver in Canada verhuisde en zijn één mans project begon uit te breiden met mensen die elkaar hebben leren kennen in de verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg in tal van hoedanigheden. Het werd niet alleen een band, maar eigenlijk een groot kunstproject met ook andere disciplines die deel uitmaakten van het geheel, waarbij naast de muziek ook het visueel vertellen van verhalen een belangrijke rol speelt. Muzikaal timmerde het gezelschap met een vaste kern en veel gasten aan de weg met het album ‘Pain Olympics’ uit 2020, met wederom een sportvergelijking en in 2022 verscheen diens opvolger ‘Tough Baby’, maar voor deze albums verschenen al twee EP’s. Het meest recent is een onlangs verschenen Live album. Naast drummer en zanger Zach Choy bestaat de band in de vaste kern uit Mohammad “Mo” Ali Sharar op gitaar, bass en keys, Will Choy op gitaar, Garnet Aroynk op gitaar en bas, Bryce Cloghesy op saxofoon en Aleem Khan op keys en synthesizers. Een band die al eerder in Groningen stond in onder andere Vera, maar op het betreurde Welcome to The Village in Leeuwarden. De fysieke exercitie begon met opkomen van Will Choy die met zijn gitaar inzette, waarna de rest van de band opkwam en ‘Costly Engineered Illusion’ inzette. Hierna volgde snel ‘Time Unsubsidized’ met sterk saxofoon spel en deels driestemmige zang en het tempo nog verder omhoog ging in het nieuwe ‘I Am’. Het muzikaal in een vakje zetten is welhaast onmogelijk. New Wave is een basis, net als punk, maar van alle kanten vliegen de invloeden in het muzikale pallet dat Crack Cloud te bieden heeft je om de oren. Een eerste vergelijking die te binnenschiet is Talking Heads, maar veel energieker, rauwer en met veel meer verschillende kanten. Het eerste nummer dacht echt aanspraak maakt op de titel hoogtepunt is ‘Enpty Cell’ met mooie synths en stevigere en kalmere passages. Even later is ook ‘Philosopher’s Calling’ erg lekker en bij ‘Post Truth’, dat iets kalmer is, merk je dat op het toneel ook de fysieke uitputtingsslag zijn tol begint te eisen. Dat is echter geen beletsel om van het felle ‘Tunnel Vision’ wederom een fantastisch hoogtepunt te maken. Zach Choy staat op achter zijn drumstel om even al die intensiteit te ontladen en loop een rondje over het toneel. Even lijkt het dat hij in de coulissen zal verdwijnen, maar het rondje wordt voltooid en als ‘Virtuous Industry’ wordt ingezet door de band, kruipt hij snel weer op zijn plaats om ook zijn bijdrage te leveren in dit nummer met deels twee- en driestemmige vocalen. De bandleider is een prima drummer die dat goed combineert met de zang. Het tempo is hoog in beide, dus dat is geen sinecure. Aan aankondigingen doet de band niet. Het is spelen, even diep zuchten en snel door naar het volgende nummer in dit geval ‘Please Yourself’. Choy ligt hierna over zijn drum, totaal uitgepunt. ‘Drab Measure’ geeft echter nog geen soelaas in dit fantastische nummer met erg mooi saxofoonspel en na afloop zijn er meer bandleden die uitgeput op de grond liggen, moed en energie te verzamelen voor de prachtige afsluiter ‘Crackin Up’. Een concert om bij te schrijven in de annalen van Noorderzon. Het was niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk een uitputtingsslag, maar erg de moeite waard dit fysieke feestje met Crack Cloud.
Overal lichamen bij Crack Cloud
