SCHEEMDA – Via een uitwisselingsprogramma met het Belgische De Brakke Grond staan er op iedere editie van Grasnapolsky ook een aantal aansprekende Belgische acts op het podium in De Toekomst in Scheemda. Zullen we dan gelijk maar even landje pik doen, want de voorvrouw van Noa Lee is Nina Kortekaas en die heeft Nederlandse roots. Is dat al genoeg om te claimen dat deze leuke act eigenlijk Nederlands is? Wellicht een beetje en onze Zuiderburen zullen zich waarschijnlijk niet voetstoots er bij neerleggen dat we zomaar een band bij hun weg kapen. Hoewel ze hebben Noa Lang ook al. Gelukkig mogen we Noa Lee af en toe even lenen, zoals voor dit festival. Noa Lee bestaat naast Nina Kortekaas op zang, toetsen en als songwriter uit Robbe Broeckx op drums, de bas is in handen van Boris Van Overschee en Sebastian Leye verzorgt het gitaarspel. Noa Lee bleek een fijne band uit het Brusselse, waarbij het zwaartepunt mooi in de finale was gelegd van dit optreden. Er was één dissonant. Nina Kortekaas had zich in de afgelopen twee jaar gitaar leren spelen en pakte, heel dapper, voor één nummer ‘Sea’ haar gitaar, maar dan moet dit niet zoveel van haar aandacht vragen dat haar zang hier onder te lijden heeft. Uiteraard moet de toetsenist vooral haar instrumenten arsenaal uitbreiden, maar dit is dan wel even een aandachtspuntje. Met die opmerking gedaan was er ook veel dat pleitte voor de band. De sterke zang van Nina Kortekaas en de mooie ontwikkeling in de nummers, het prima spel van haar kompanen die de frontvrouw mooi in haar kracht zette en uiteindelijk resulteerde het in een ovationeel applaus, zodat ook het publiek de indie pop, met een fijne dartel randje en soms prachtig atmosferisch of juist wat jazzy van onze Zuiderburen kon waarderen. Het concert begon met ‘Blue Ruin’ en dat werd fluks gevolgd door het vlotte ‘Move Backwards’. Beide zijn nog voor de pandemie uitgebracht op single en waren prima songs. Erg mooi was ‘Your Song’ dat werd aangekondigd door een drumintro van Robbe Broeckx die met zijn spel een hoofdrol had in dit nummer. In het vervreemdende ‘Carried Away’ dat rustig van start ging, maar steeds meer op een plesante manier uit de rails liep zorgde dit voor een prachtige urgentie. Sterk gedaan. Na ‘Sea’ werd het mooier en mooier. ‘Bend’ was een erg mooi nummer, dat rustig en met een fraaie nadruk werd gezongen. Hoogtepunten waren ‘Air Ship’ dat al vlot begon en toewerkte naar een steeds heftiger einde en dat spoor volgde ook het andere hoogtepunt ‘Resistance’ wat het prachtig maakte. Rustig en bij tijden zelfs wat zwoeler werd afgesloten met ‘After Years’. Noa Lee is zo’n band om lekker in de gaten te houden. Vooral door de Nederlandse connectie is de stap om de grens over te komen al wat lager en op elk terrein kan nog een stap genomen worden, maar de potentie om dat te doen is absoluut aanwezig. Vorig jaar bracht Noa Lee hun debuut EP uit met de producer van Eefje de Visser. Een mooie stap om op verder te groeien.
Ovatie voor Noa Lee
