GENT – Met een titel kun je een verhaal aanzetten. The Next Big Thing en Noémie Wolfs in één zin en ja waarom niet. In praktijk blijkt Noémie Maria Alexis Ghislaine Wolfs veel bescheidener. Ze hoopt het, maar opvallen tussen bijna 200 bands op Eurosonic is geen sinecure beseft de Vlaamse. Praktijk leert dat er toch jaarlijks een aantal acts wel die stap weet te maken. Waarom Noémie Wolfs dan niet? De pop van de Belgische spreekt bij een groot publiek aan en met haar achtergrond en leerschool als zangeres bij de Hooverphonic zou je zeggen… daar zijn mogelijkheden. “In februari 2020, brengt de Belgische haar tweede album uit: het melancholische Lonely Boy’s Paradise. Het bevat nummers over eenzame zielen en onbeantwoorde liefde, niet per se autobiografisch, maar wel vol elementen uit de levens van mensen rond Noémie”, zet Eurosonic deze deelneemster in de verf die op 14 januari haar Eurovisie net zal uitwerpen en proberen om de volgende stap in haar loopbaan te zetten.
Digitaal, in geest van de digitale editie van Eurosonic en met oog op de huidige pandemie, zoeken we Noémie Wolfs in Gent op. “Het heeft er altijd een beetje in gezeten denk ik”, gniffelt ze als we haar eerste muzikale schreden samen nader onder de loep nemen. “Als kind was ik al altijd aan het zingen en dat is eigenlijk nooit meer gestopt. Ik dacht aanvankelijk dat muziek studeren op latere leeftijd niets voor mij zou zijn omdat de kans dat je er effectief je job van kan maken, heel klein is. Uiteindelijk ben ik er dan toch voor 100 % voor gegaan en ik had geen betere beslissing kunnen nemen”, wordt de gniffel een enorme grijns. Die eerste stapjes zette deze zangeres in haar geboorteplaats Scherpenheuvel, waar ze veel luisterde naar de platen van haar vader. De fans van de Belgische kinderserie Samson & Gert zullen deze plaats kennen als de woonplaats van de zus van Marie, de huishoudster van de burgemeester. Scherpenheuvel is in de serie regelmatig onderwerp van gesprek als de huishoudster haar zus bezoekt. Scherpenheuvel is daarnaast als bedevaartsoort voor de Heilige Maagd Maria bekend, omdat toen een knecht die in de Middeleeuwen een beeldje dat was opgehangen van Maria wilde wegnemen, hij aan de grond werd genageld en dit wonder nog steeds gelovigen trekt. Noémie Wolfs werd zeker niet in haar geboorteplaats aan de bodem verankerd. “Komt Scherpenheuvel in Samson & Gert voor dan? Dat wist ik niet eens”, lacht ze als we het over haar geboorteplek krijgen en of dat invloed heeft gehad op haar muzikale levensloop. “Niets eigenlijk. Ik was heel erg blij toen ik naar Gent kon verhuizen om er te gaan studeren. Ik heb met Scherpenheuvel nooit echt voeling gehad en ben als kind ook erg gepest geweest in de lagere school. Ik droeg ‘gekke’”, benadrukt ze, “kleren en was als kind al met andere dingen bezig dan het gemiddelde kind en dat kwam bij de andere kinderen totaal niet goed over. In Gent is mijn wereld pas echt opengegaan en heb ik vrienden gemaakt voor het leven. Ik heb er ook mijn lief leren kennen dus over all een beter periode in mijn leven.”
Het resulteerde uiteindelijk in een plek als zangeres bij Hooverphonic waar haar muziekleven serieuze vormen aannam. De Belgische band is immers al jarenlang een instituut in eigen land en daar buiten. “Goh”, formuleert ze haar gedachten, “ik leerde natuurlijk heel erg veel bij hen: ik kwam recht van de schoolbanken en had nog nooit een echte baan gehad. Bij Hooverphonic ging alles meteen heel snel en het was echt een beetje een les in volwassen worden. Ik was nog echt heel jong toen ik bij hen begon. Ik leerde ook wel hoe ik het vooral solo niet wilde aanpakken: Hooverphonic is een bedrijf, met personeel en hiërarchie. Dat wilde ik in mijn eigen project niet. Mijn muzikanten zijn niet mijn personeel, het zijn in de eerste plaats vrienden en creatieve lotgenoten die meespelen in mijn verhaal.”
Dan is het hoog tijd om naar het nu en het solo werk van Noémie Wolfs te kijken. Eerst natuurlijk hoe ze haar impressionante popstijl heeft ontwikkeld. “Dat is heel natuurlijk gegaan: door de samenwerking met iemand als Yong Yello die echt met zijn roots in de hiphop scène zit en ik die echt graag melancholische popliedjes schrijf, hebben die twee een perfecte symbiose gevormd. En Simon”, Simon Casier, bassist van Balthazar is haar eerder vermelde lief, “zijn genialiteit en zijn liefde voor een meer organische sound, zorgen dat de liedjes klinken hoe ze klinken. Zonder hen was het iets totaal anders geworden. Het was een echte samenwerking op alle vlakken van het woord.” Dat uit zich ook in het schrijven van haar liedjes. Waarin ze ook vaak samen schrijft met Simon en Yello Staelens. “Bij elk album is het proces anders. Ik houd niet echt van een vaste manier van werken. Ik werk ook altijd met andere mensen en die werken op hun manier weer anders. Enkel Simon is een constante in mijn verhaal”, grinnikt ze. “Meestal kom ik met de eerste schetsen en ideetjes naar de studio, Yello en Simon werken die dan verder uit. Ik kan zelf geen noten lezen dus ik maak mijn muziek op een heel natuurlijke en eigen manier. Ik laat me inspireren door verschillende zaken: verhalen van vrienden, schilderijen, andere artiesten enzovoort. Ik schrijf voorlopig nog geen biografische teksten omdat ik het momenteel te moeilijk vind om mijn eigen verdriet in een mooie tekst te gieten. Maar dat komt nog wel, als ik er klaar voor ben. Samenwerken met andere vind ik sowieso leuker dan alleen. Mijn eerste album schreef ik helemaal alleen. Voor het tweede wilde ik het anders aanpakken. Hét is voor mij de ideale combinatie: je kan je creativiteit delen met andere en anderen kunnen jou op hun beurt weer inspireren. Heel erg tof!”Dat was niet altijd zo, licht ze toch een beetje de sluier op over haar eigen verdriet. “Ik was zo onzeker dat ik jarenlang met niks naar buiten durfde te komen. Ik durfde geen ideeën te delen met anderen en samenwerken met andere muzikanten leek echt uitgesloten. Met ouder te worden laat ik het allemaal net iets meer los en door meer liedjes te schrijven heb ik geleerd dat er geen slechte ideeën zijn. Alleen goed en minder goede”, sluit ze dit onderdeel af met een vette knipoog.
Ze refereerde al aan haar laatste album, het recent verschenen ‘Lonely Boy’s Paradise’. Dat bruggetje stappen we op om daar nader een blik op te werpen. “Ik wilde vooral veel live spelen na het uitbrengen van het album en das helaas niet gelukt”, grimlacht ze het verhaal van veel muzikanten in 2020. “Het was vooral de bedoeling om verder te bouwen op de eerste plaat: een nieuwe sound, een nieuw verhaal. Bij het eerste album werd de link naar Hooverphonic nog heel vaak gelegd. Dat is nu veel minder het geval. Begrijp me niet verkeerd, ik ben fier op mijn tijd bij de band maar nu sta ik op eigen benen en wil ik mijn eigen verhaal vertellen. De toekomst is veel belangrijker dan het verleden.”
Hiermee heeft ze twee nieuwe bruggetjes neergelegd. We gaan links de Corona brug op om straks terug te keren en dan de ESNS brug op te gaan. Hoe heeft de pandemie haar geraakt en hoe kan ze zich voorbereiden vragen we haar. “Het gaat hier best prima met mij. We hebben in de zomer in België wat ‘Coronaproof’ shows kunnen spelen en dat was echt heel leuk en erg onverwacht. Ik ging er al van uit dat de zomer volledig in het water zou vallen dus dat was heel fijn. Voor de rest was het veel wandelen, nieuwe muziek maken en veel pannenkoeken bakken. Héél véél.” De rust en deze tijd heeft dat ook nieuwe inzichten en inspiratie voor haar gegeven. “Zeker weten. Alleen is het nu wel genoeg geweest. Genoeg gerust, ik wil weer op een podium staan en zweet ruiken”.
Dan tenslotte haar showcase op ESNS die voor 14 januari op het programma staat. We bespreken haar doelstellingen en hoe ze zich digitaal presenteren gaat aanpakken. “Ik hoop via het grote platform en bereik van ESNS een publiek te bereiken die mijn muziek niet kent en die ons op die manier kan ontdekken. Uiteraard hoop ik ’the next big thing’ te zijn en een internationale booker aan te trekken maar ik ben ook realistisch: er spelen heel erg veel acts en opvallen in het grote aanbod is niet gemakkelijk. Ik hoop dat de mensen genieten van onze performance en van de muziek. Dat zou al een heel erg grote overwinning zijn! We gaan de show spelen die we vorig jaar tot in de puntjes gerepeteerd hadden en slechts twee keer hadden kunnen spelen. De nadruk ligt uiteraard op de muziek maar we hebben het visueel ook wat spannender aangepakt. Ik zou zeggen kijk, ontdek en geniet”, besluit ze wederom met een knipoog. De vraag over haar pannenkoekrecepten houden we voor latere datum, maar iedereen en vooral ook internationale bookingsagencies, mis Noémie Wolfs niet, het zou best The Next Big Thing kunnen worden.