Als collega recensenten je beginnen aan te stoten en, in deze tijden digitaal, je vragend in je oor fluisteren: “Heb je die plaat van Nienke Dingemans al beluisterd? Die is indrukwekkend.” De plaat ‘Devil on my Shoulder’ was nog niet op de daadwerkelijke of digitale deurmat gevallen en dus kon er nog geen mening worden gevormd over dit, naar andermans zeggen, 17 jarige talent. Als uiteindelijk de plaat toch komt dan maar op de ren naar de stereo om hem, met deze hoog gelegde latten in het achter hoofd te beluisteren. Inderdaad het is een prachtige plaat voor een zo jonge zangeres. Een fijne aanwinst voor de bleus en americana scene in Nederland. Het is ook vooral een plaat die de mogelijkheden toont, we citeren het begeleidende schrijven, “en een meer dan indrukwekkend visitekaartje van een supertalent.” Hoewel er ook zeker nog wel wat valt aan te merken is vooral het begin van de EP overweldigend mooi. In het nummer ‘Why Does The Caged Bird Sing’, dat rustig ingehouden van start gaat overtuigt Dingemans helemaal. In het begeleidend schrijven wordt haar zang vergeleken met Janis Joplin en Dayna Kurtz. De eerste indruk die zich opdringt is echter niet aan deze twee geweldenaren, maar meer aan het prachtige stemgeluid van de Britse Elles Bailey. Iemand die ook op jonge leeftijd al dat donkere bluesy geluid had op haar stembanden, waar anderen jaren ruig voor moeten leven en een halve Bourbon brouwerij uit Tennessee moeten opzuipen. Zo mogelijk nog mooier is ‘Heartache Train’ met een fijne haast minimale begeleiding is dit een meer Americana nummer en elke goede artiest uit dit genre heeft een goed trein nummer. Dat kan Dingemans alvast afvinken, want dit erg prettige song met een mooie frisheid er in. Het geeft ook aan dat Nienke Dingemans nog strakkere keuzen mag gaan maken, want beide nummers zijn heel verschillend en staan wat los van elkaar. ‘Tennessee River’, is weer fijn ingetogen in de trant van ‘Why Does The Caged Bird Sing’, met prachtig begeleidend begeleidend gitaar werk van Jan van Bijnen die ook mede voor de productie tekende. Het is ook logisch dat je op deze leeftijd, en dat moet Nienke Dingemans ook absoluut blijven doen, experimenteert en zoekende bent naar je eigen stijl. ‘Love Labour Lost’ is mooi, maar snelt weer een heel andere richting op en ‘Mississippi Road Blues’ weet niet te overtuigen ook door het gebruik van effecten op de stem en in dit geval lijkt ze minder het nummer zich eigen te maken. Het is ook een onmogelijke opdracht om op die leeftijd alle ramificaties van wat je zingt je geheel te beseffen. Dingemans sluit af met het titelnummer, dat dan wel weer prachtig is en wat ze wel weer heel dicht bij haar zelf weet te houden. Nienke Dingemans is iemand om erg in de gaten te houden, wat ze nu gaat doen, hoe ze het gaat aanpakken en welke keuzen ze daarbij maakt. Een prachtige stem heeft ze in ieder geval mee en de potentie druipt er van af.
Nienke Dingemans – Devil on my Shoulder
