ROTTERDAM – Het is pas het derde optreden in het bestaan van Neighbours Burning Neigbours. Tijdens de Eurosonic/Noorderslag week komt de Rotterdamse formatie naar Groningen om zich in het internationale circus voor te stellen met een optreden in O’Ceallaigh tijdens The Sound of Young Holland op 17 januari. Rotterdam is een internationale stad, dus dat mag ook geen bevreemding wekken dat deze stap wordt gezet. Neighbours Burning Neighbours, het klinkt als een heavy metal band, maar met een band die genres ontloopt komt post-punk misschien nog het meest in de richting. Het mede-organiserende Lepel Concerts is in ieder geval niet verlegen in het neerzetten van de band en heeft het over Rotterdams nieuwste supergroep waarvan de reputatie hen voor uit snelt.
Eerst maar eens even die naam. Welke buurman of -vrouw is de inspiratie voor de band naam. Naam en rugnummer graag. Welke buren verkeren in gevaar. Vier gezichten kijken eerst verbaasd en dan proestend terug. Daanie van der IJssel stelt gerust: “Niemand loopt gevaar, ik ben een pacifist, heal the world, make it a better place.” Dan vult Bart Kalkman aan: “De bandnaam is in tegenstelling tot wat je zou verwachten niet geïnspireerd door de Rijdende Rechter.” Aan Alicia Breton Ferrer dan om nadere uitleg te geven: “Voor mijn gevoel is de bandnaam absoluut geen oproep tot geweld, maar meer een constatering. Alle mensen zijn elkaars buren, ongeacht elkaars overtuigingen en door ieder mens als buur te zien zie je misschien ook de nutteloosheid van alle ruzies die we met elkaar hebben op de wereld zoals we die wel bij bijvoorbeeld de Rijdende Rechter inderdaad zien. Daarnaast houd ik erg van knulligheid. Het woord buren of neighbours doet me denken aan de knulligheid die Nederland eigen is. I love it. En ik hou van mijn buren. Een goede buur is beter dan een verre vriend.” Ook het laatste bandlid doet een duit in het zakje. “Ik sluit mij in deze volledig aan bij mijn bandleden”, spreekt Aram Jorik Scheeve plechtig.
Gerustgesteld kijken we terug naar de jeugd van de bandleden. Nu is het Kalkman die het voortouw neemt. “Ik ben opgegroeid in een muzikaal gezin. Mijn ouders organiseerden huisconcerten en orgelconcerten. Muziek is daardoor altijd vanzelfsprekend geweest voor me. Maar van huis uit heb ik alleen klassieke muziek meegekregen. Al het andere heb ik zelf moeten ontdekken.” Bij Daanie lag dat anders. “Ik ben de enige in mijn familie die een instrument bespeelt en van alternatieve muziek houdt. Het was mijn eigen keuze om een instrument te gaan bespelen, mijn ouders hebben me hier altijd in gesteund.” Ferrer krijgt dan een ingeving: “Ik realiseer me nu dat ik onbedoeld letterlijk in de voetsporen van mijn vader treed. Hij begon ooit als drummer, daarna als basgitarist en is daarna uitgekomen bij de gitaar. Wel in de Zuid-Amerikaanse folklore, dus het genre verschilt, maar ik ben toen ik 10 was begonnen met drummen, ben daarna basgitaar gaan spelen in mijn andere band The Sweet Release of Death en ben vorig jaar begonnen met gitaar spelen. Overigens speelt mijn vader ook fluit en harp dus dat ligt wellicht nog voor me in het verschiet”, lacht ze. Ook nu is Scheeve die rustig eerste zijn collega bandleden hun verhaal laat doen en als laatste het woord neemt. “Volgens mij ram ik sinds mijn 2de al op potten en pannen, voor mijn ouders was het een duidelijk signaal mij zo snel mogelijk op muziekles te zetten. Ook voor wat welverdiende rust thuis.”
Die eerste lessen of impulsen hebben zich inmiddels omgezet in een soms prille, soms ook wat uitgebreidere muzikale loopbaan met duidelijke ambities. Aram Scheeve snijdt dit onderwerp aan. “Ik heb een lange tijd het muziek spelen links laten liggen, ook omdat drummen op een studentenkamer wat lastig gaat. Maar het bleef wel kriebelen. Vooral na een goed optreden, waarbij een band alles gaf, dat gevoel wat zij leken te hebben, dat wilde ik ook. Ik ben toen met een goede vriendin een band gestart en sindsdien wil ik eigenlijk nooit meer zonder.” Bart Kalkman valt hem bij: “Uiteindelijk besef je dat het niet iets is dat je kiest omdat je het leuk vindt, maar omdat je niet anders kan. Alles in je zegt dat je het podium op moet en de ideeën die je in je hoofd hebt moet delen met de vrienden waarmee je het podium deelt.” Alicia Ferre lacht: “Ik heb wel eens een periode geen muziek gemaakt en werd daar heel chagrijnig van.” Daanie van der IJssel weet het nog heel precies. “Ik zag de gitariste Anne Govaert in de Pinkpop live videoclip van ‘I Would Stay’ van Krezip en dacht: dat wil ik ook.”
Zangeres Daanie van der IJssel haalt terug dat zij als laatste bij de band kwam. “Alicia, Aram en Bart waren al muziek aan het maken met elkaar en hadden nog een gitarist nodig, mijn vorige band was net uit elkaar en toen mocht ik een keer meespelen. En toen was er MAGIC,” vertelt ze met een theatraal gebaar. Ferrer verduidelijkt: “Bart en ik kenden elkaar al lang en het leek ons leuk om samen muziek te maken, kijken of er wat uit zou komen. Aram kenden we ook al een beetje en vonden we de beste drummer van Nederland, dus die hebben we uitgenodigd. Het jammen met elkaar was al leuk maar we wilden ook graag een extra gitarist en kwamen bij Daanie uit, die al eerder met Bart in Cusack zat. Toen ontstond er inderdaad magie”, lacht ze haar mede zangeres toe, waarna Scheeve het woord neemt: “In 2017 kreeg ik de kans op tour mee te gaan met de toenmalige band Cusack van Bart en Daanie. Ondanks dat ik beide bij wijze van spreken in de tourbus leerde kennen, klikte het gelijk. Het spelen met hun gaf mij direct die energie die ik zocht. Na de tour vroegen Bart en Alicia of ik met hun mee wilde spelen en ook dat was gelijk aan. Nu met zijn vieren matcht het echt perfect en geeft spelen zoveel plezier!”
De moeilijk te omschrijven sound van Neighbours Burning Neighbours, laten we de wetten van de muziek industrie volgen en er post-punk op blijven stempelen, is bij toeval ontstaan. Kalkman die net zwijgend toehoorde is nu de man die het voortouw neemt. “De sound is niet iets waar we perse op zoek naar waren, meer een gevolg van hoe we onze instrumenten bespelen en samen klinken. Het is heel intuïtief. Dus genre-conventies zijn niet echt dingen waar we over nadenken. Maar gitaarmuziek, alternatieve muziek, post-punk… Wat zegt het nou eigenlijk? We maken onze eigen muziek omdat dat de muziek is waarin we ons zo goed mogelijk kunnen uiten. En dat is uiteindelijk het doel van muziek maken.” Daanie vult aan: “Het ontstaat vanzelf in de oefenruimte. We hebben veel dezelfde muzieksmaak, maar er zijn ook verschillen. Deze verschillen zijn te horen in de muziek. Ik luister bijvoorbeeld heel veel naar pop en RnB, waardoor ik die catchy melodieën breng.” Hierop haakt Alicia in: “Zoals Daanie al eerder zei. Het voelt als magie wanneer we samen komen in de oefenruimte, het gaat heel erg vanzelf. Ik voel me een beetje als een klein kind wat mag spelen elke keer als we samen komen. Voor mijn gevoel maken Bart en Daanie prachtige melodieën, waar ik overheen of tegenin kan kotsen met wringende gitaarlijntjes. En Aram houdt het geheel samen met swingende drumpartijen.” De drummer lacht als hij het compliment incasseert en geeft dan zijn kijk op de zaak. “Los van genre is het voor mij wederom de energie, ik heb het idee dat iedereen in deze band een kort lijntje heeft tussen wat er van binnen raast en hun instrument. Tijdens een oefensessie gaan we soms mee op elkaars golf en soms er tegen in, voor mij creëert dat bij ons het meest interessante geluid.”
Dan is het onderwerp liedjes schrijven niet ver weg. Drummer Aram Scheeve is toch aan het woord. “De ideeën die buiten de oefenruimtes worden gedeeld, maar ook de plotselinge ontdekkingen tijdens het spelen zijn voor mij vooral de inspiratie. Omdat iedereen soms een uiterste opzoekt wordt je uitgedaagd uit de comfortzone van je instrument te stappen en combi’s te proberen die op het eerste oog vreemd lijken, maar uiteindelijk perfect blijken te werken.” Dat bevestigt Bart Kalkman. “Muzikaal begint het ofwel met een jam tijdens een oefensessie die we opnemen en later uitbouwen, of als iemand thuis een melodielijntje opneemt. Vervolgens maken de andere bandleden extra lijntjes zoals baslijn en akkoorden en dergelijke en dat sturen we steeds naar elkaar door. In de oefenruimte maken we er dan een nummer van.” Alicia: “Soms ontstaat het ook vanzelf in de oefenruimte en komt daar alles in ene bij elkaar.” Waar de liedjes overgaan is een zaak voor de dames in het gezelschap. Daanie: “De liedjes gaan meestal over onderwerpen die we hebben besproken in de oefenruimte. Bijvoorbeeld, huilen in het openbaar, grenzen aanvoelen of stellen, Kevin Spacey, Masterchef..” Alicia onderbreekt haar bandgenote: “Haarverzorging afgesteld op de maan.. Meestal heeft iedereen ook wel een andere mening over bepaalde onderwerpen. Een beetje zoals bij de eerdergenoemde buren. Maar het is leuk om te zien dat we dan hele gesprekken voeren over bepaalde onderwerpen, daar andere meningen over worden uitgesproken en dat vind zich dan allemaal weer een weg terug in de teksten.”
Plaats van vertrekt bij Neighbours Burning Neighbours is immer Rotterdam. Vanuit de havenstad vaart de band uit om daar ook weer een veilige haven te vinden. “Rotterdam heeft denk ik wel een invloed muzikaal gezien. Het is een grote stad, maar qua ‘bandjesscene’ is het heel klein, we kennen elkaar allemaal. En dat heeft ergens wel invloed op de muziek. Rotterdamse bands durven wat duisterder te zijn en ook iets experimenteler. In die zin is het inspirerend om in Rotterdam te wonen. Maar op een letterlijke manier komt Rotterdam niet terug in de muziek”, legt Bart Kalkman uit, waarop ineens vanaf de linkerflank waar ooit Coen Moulijn dartelde nu Daanie haar belangrijkste karakteristiek niet voor zich kan houden en op volle kracht roept: “Feyenoord!”
Verstoord kijkt Kalman opzij. Onverdroten gaat hij voort over Rotterdam en optreden. Groningen is immers pas de derde keer dat de band op een podium staat. “Ons 1ste optreden was op het kleine podium van V11 in Rotterdam. Dat was een hele leuke avond en het ging erg goed. De 2e show was in RoTown, natuurlijk een stuk groter podium. Er stond ook veel publiek dus het was ook spannender, maar de show ging gelukkig goed!” Aram: “Na onze laatste show heb ik echt het gevoel dat het klopt dat wij vieren het podium delen, ik zie ook erg uit naar hoe we verder gaan groeien als band.” Alicia: “Het wordt inderdaad het 3de optreden! Het optreden voelt tot nu toe voor mij ook net zoals de speeltuin in de oefenruimte maar dan net wat spannender omdat andere mensen meekijken. Optreden is qua gevoel weer totaal anders dan in de oefenruimte spelen. De energie is anders, je focus is anders, je bent bang dat je gulp open staat of dat je je snaar breekt en als je dan gaat en er blijven mensen staan en je voelt hun energie ook dan is dat heel gaaf. Het voelt als een primaire levensenergie. Een soort hedendaags en toegankelijk sjamanisme. ” Bart pakt dan weer over: “Zoals al eerder gezegd, het is meer een kwestie van noodzaak. Daarnaast is het ook heel erg leuk om mensen enthousiast te zien worden van muziek die je zelf als band hebt geschreven.” Aram: “Absoluut! Het live spelen van je muziek, voor publiek, laat een totaal andere energie naar buiten komen. Wat mega verslavend werkt!”
Dan vragen we waarom bij al dat aanbod het publiek en de mensen uit de muziekindustrie toch het optreden van de band bij The Sound of Young Holland niet moeten missen. “Vier mensen op een podium die samen met plezier muziek maken en hopelijk werkt dat dan aanstekelijk. Maar bovenal een wringend en broeierig samenspel, stemmen die gevaarlijke heen en weer schieten, opzwepende drums en scheurende gitaren! Een energiek optreden”, klinkt het gezamenlijk met een lach. En zakelijk, wat moet er na het plussen en minnen boven de streep overblijven? Alicia: “Ik ben nog nooit naar de Eurosonic week geweest met een zakelijk voornemen. Meer omdat het voor mijn gevoel het nieuwjaarsfeestje is dat wél leuk is, het nieuwjaarsfeestje van de indiewereld.” Aram: “Voor mij is het de eerste keer Eurosonic en O’Ceallaigh, ik wil vooral de ervaring in mij opnemen en er van genieten. Dit is een geweldige start van een jaar waarin we veel shows willen spelen en toffe dingen gaan doen. Dat willen we met zoveel mogelijk mensen delen!” Bart Kalkman formuleert dan uiteindelijk toch een doel. “Uiteindelijk willen we graag dingen opnemen, maar komend half jaar gaan we ons focussen op spelen in binnen- en buitenland, nog meer nummers schrijven en nog een live video opnemen net zoals de video van ‘Lunar Hair Care” die mensen op youtube kunnen vinden.” Neem gerust je buren mee dus naar O’Ceallaigh tijdens The Sound of Young Holland op 17 januari.