GRONINGEN – Frederieke Bernhardt heeft vele alter ego’s. Onder de naam Moritz Fasbender presenteert de toetsenist uit Leipzig zich tijdens Eurosonic / Noorderslag in Groningen met een digitale showcase. De pianiste studeerde klassieke piano in Toulouse en was daar betrokken bij de opera. Het resulteerde in een studie Dramaturgie en verdere verdieping in Elektro-Akoestische Compositie in Leipzig. Haar werk richtte zich vooral op theater en film muziek. Bernhardt woonde lang in New York, maar is nu terug in Leipzig en werkt daar als Moritz Fasbender, onder een andere na of onder eigen naam aan tal van projecten. Als Fasbender bracht ze onlangs een album uit waarop ze de piano en de synths tot filmische contemporaine klassieke muziek weet te vermengen. Een stroming die gelukkig de laatste jaren al veel de aandacht heeft gehad op Eurosonic en waarin deze Duitse prima past. Op het album richt ze zich op ons collectieve onderbewust zijn. Met haar composities wil ze belden hieruit oproepen. Het luistert als een soundtrack bij een experimentele film. In haar showcase komt Fasbender in oude Mercedes aangereden bij een kerk. Direct dat filmische aspect waarmee haar verhaal een kop krijgt en ze kan toe werken naar de staart. Het eerste nummer is het gedreven ‘Last Airport’ dat ze inzet als ze door de kerk naar een piano synthesizer combinatie is gelopen. Uptempo is dit een compositie die urgent begint, maar dan ineens wegvalt naar de achtergrond als er een field recording van vliegtuiggeluiden en cockpit geluiden wordt gespeeld. Ineens zwelt de muziek weer fors aan. ‘Aride Alas’ is veel zachter. Waar ‘Last Airport’in een harder blauw licht werd gespeeld is dit nummer voorzien van bruintinten. Het is een kalm soms kabbelend nummer, dat dat ineens zich keert en het tempo opzweept en daarmee direct de aandacht vraagt. Lang aangehouden tonen met een zekere ijlheid vervreemden en geven het nummer een zekere acuutheid mee. Een prachtige showcase en met twee nummers ook nu te kort. Moritz Fasbender valt mooi tussen de klassieke wereld en de moderne pop. Ze slechts de muren tussen beide genres. Hopen dat ze hiervoor aan beide kanten gewaardeerd en omarmt wordt. Wat wel jammer is, naast de slechts twee nummers, is dat ze niet dat mooie filmische begin ook die staart geeft. Dat had al heel eenvoudig gekund door haar weer op te laten staan en weer laten wegrijden. Nu ben je toch verrast door een soort open einde van de film.
Moritz Fasbender slecht genre grenzen
