GRONINGEN – In vele gedaanten, maar toch eigenlijk steeds zichzelf, kwam Janne Schra al langs de diverse podia van Nederland en daar buiten. Jazzy in Room Eleven en diens opvolger Schradinova, met groot orkest met de concert cyclus rond het werk van Vasalis, Nederlandstalig met Janne en de Vogels, waarbij ze voor het album ‘In de Regen’ een Edison won en nu weer onder eigen naam. Janne Schra trekt op het album ‘The Heart is Asymmetrical’ en de bijbehorende concertreeks een voorlopige conclusie over dit alles. Je moet vertrouwen op je intuïtie, durven loslaten en een hart als symbool is in theorie symmetrisch en stilistisch prachtig, maar in praktijk een asymmetrische klomp vlees. Streven naar perfectie zit je eigenlijk alleen maar in de weg en je hart zou hierin een voorbeeld moeten zijn dat het perfecte leven niet bestaat. Een fraai uitgangspunt en een diepe wijsheid die Janne Schra met haar publiek kwam delen in Spot / De Oosterpoort in Groningen. Tijdens het concert werd de zangeres bijgestaan door Daniel Eskens op bas, Jelte Heringa achter de toetsen, Laurens Radstake op gitaar en Nicky Hustinx raakte de drums. Wie alvast uitkijkt naar het volgende project van Schra, dit najaar staat ze met Laurens Radstake in de zalen met een gevoelig en intiem concert met diepzinnige liedjes en wisselwerking met het publiek. Dat klinkt alweer veelbelovend, maar is voor later. In De Oosterpoort opende het met een mooie uitvoering van ‘Kiss & Cry’, waarin vooral pittig drumwerk van Nicky Hustinx het vaart gaf en het prima opening werd. Waarna het via ‘High 5’ nog mooier werd en in ‘Sagittarius’ zich direct al een eerste hoogtepunt aandiende waarbij het liedje een prachtige uitbouw kende en vooral drums en de bas van Daniel Eskens in dit nummer indruk maakten. De kwaliteit bleef hoog. Het album bevat sterke songs, veelal geschreven met de Britse producer en muzikant Adam Bar-Pereg, die zich vaak perfect lenen voor de mooie stem van Schra die al vele jaren het publiek weet te betoveren. Waarom dat is kwam tot uiting in het uitstekende ‘Underneath’. Een mooie heldere stem en dat is prettig voor wie ook de teksten wil luisteren en hun schoonheid en zeggingskracht komt ook live prachtig tot zijn recht. Normaal is Janne Schra een fijne prater die op een uitstekende manier haar liedjes introduceert. Dat was nu ook het geval, hoewel er ook één of twee aankondigingen waren die iets warriger overkwamen, ook omdat ze soms refereerde aan een gezelschap, zonder dat duidelijk werd wie, wat of waarom daarmee werd bedoeld voor het gros van het publiek. Kan gebeuren en het deed verder geen afbraak aan het optreden, want dat ging goed verder met het mooie kalmere ‘Paris Syndrome’ en verhalende ‘Hold on to’, waarmee ook haar oudere werk aan de orde kwam. Naast de nieuwe songs van ‘The Heart is Asymmetrical’, bood de zangeres zo ook een mooie dwarsdoorsnede van ouder werk, dat prachtig met elkaar werd verbonden en uitstekend opgebouwd naar het einde toe met vaak prachtig gitaarwerk van Laurens Radstake die nu en dan subtiel accenten zette of heel breekbaar gevoelige momenten accentueerde, dan weer steviger uit de hoek kwam en de pop en jazz zelfs een rock randje gaf. Catchy was ‘5 Years’, een lekker dansnummer en Schra verklaarde, na afloop van dat nummer, de dansvloer voor geopend en gelukkig kon voor de dansers ook op ‘End of an Era’ prima worden gedanst, mede dankzij het geïnspireerde toetsenwerk van Jelte Heringa. Heel fijn was ‘Lights’ waarna voor ‘Speak Up’ Schra zangoefeningen deed met het publiek, want naast gedanst, moest er ook worden gezongen in dit prachtige nummer. Rustig werd afscheid genomen met ‘Speak Up’, dat in een kalm vaartje toch een robuuste gevoeligheid bereikte. Een ovationeel applaus bracht de zangeres terug voor een toegift, aanvankelijk alleen met Radstake voor de gevoelige meezinger ‘Water in the Water’, maar daarna nog lekker even helemaal los met de band in ‘Little Bamboo’, dat erg fijn was en hele mooie punt achter een prima concert, met mooie muziek en wijze lessen.
Mooie songs en wijze lessen bij Janne Schra
