GRONINGEN – Soms zijn het van die kleine details. Een bekende Nederlands Spaanse artiest is tijdig in de zaal van het Grand Theatre in Groningen en gaat op de eerste rij zitten. Ze buigt zich vol verwachting voorover als St. Pedro en zijn kompanen de laatste voorbereidingen treffen en dan in de coulissen verdwijnen. Duidelijk heeft ze voorkennis over hoe betoverend mooi dit optreden gaat worden. Het hele optreden blijft ze geconcentreerd luisteren en kijken om maar niets te missen en dat is meer dan terecht. In het geweld van de bandjes op Eurosonic komt deze prachtige zanger van het randje van Europa met fantastische melancholie liedjes, een eerbetoon aan de cultuur van de Canarische eilanden en een feest om naar te luisteren.
Pedro Hernández kreeg bekendheid in Spanje in 2017 als finalist in ‘La Voz España’. Als St. Pedro bracht hij zijn debuutalbum, ‘Esta Vida Que Elegí’ begin vorig jaar uit en recent is het album digitaal opnieuw verschenen in deluxe uitvoering, In de muziek van St. Pedro speelt de ligging van de Canarische eilanden een belangrijke rol. Midden in de oceaan was het een plek waar zowel met Spanje, als met Latijns-Amerika veel uitwisseling was. Mensen vetrokken vanuit de Canarische eilanden om een nieuw leven op te bouwen ergens in Latijns-Amerika, maar behielden banden met de achterblijvers of keerden terug, anderen reisden heen en weer. Er was dan ook een constante beïnvloeden van cultuur en muziek. Veel Latijns-Amerikaanse muziekgenres werden ook populair op de Canarische eilanden en dit is de rijke voedingsbodem voor St. Pedro en zijn muzikale kameraden.
Was de soundcheck nog duidelijk met enige spanning, met een wat nerveus heen en weer lopende St. Pedro, op het moment dat hij het podium van het Grand Theatre opliep voor zijn The Spanish Wave optreden viel het ogenschijnlijk van hem af. Na het intro opende de de zanger met een toetsenist / gitarist en een percussionist met ‘La Fena’. Dat was een opening van formaat met een heel gevoelig nummer, dat steeds intenser en indringender werd. Een erg mooie kennismaking met St. Pedro en een goed beeld wat ging volgen. Heerlijke weemoedige nummers, zonder dat het daarin te ver ging en een staalkaart van de verschillende muzieksoorten die de Canarische eilanden te bieden heeft, toch mooi bij elkaar gebracht in een herkenbare stijl en heldere aanpak. De sensibiliteit uit het eerste nummer kwam ook terug in het tweede punt op de setlist ‘Dos Extra Dos’. Eveneens een erg aansprekende song die vooral door de prachtige zang van St. Pedro nog mooier werd. Zijn stem is duidelijk een pluspunt. Hij weet de emotie en weemoed uitstekend te vertolken, maar heeft ook die speelse kant en kan ook uitstekend terecht in vrolijke liedjes. Eén van de muzieksoorten die hij brengt is Ranchero. Een Mexicaanse volksmuziek die de basis vormt voor ‘La Pistola’. Een nummer dat erg klein begon, maar steeds meeslepender werd en imponeerde. Een prachtig hoogtepunt in zijn optreden. Van de Ranchero ging naar de Tango in ‘Tango Del Cora’. Prachtig herkenbaar en mooi. Als je op een internationaal festival als Eurosonic staat helpt het uiteraard als je in het Engels je aankondigingen kan doen. In vlot Engels werden de songs aan elkaar gepraat en de connectie met het publiek gemaakt. Bijna elk liedje werd kort voorzien van een inleiding, soms anekdotisch, soms met iets meer achtergrond over het ontstaan. ‘Romance’ was het nummer waarmee het eigenlijk allemaal begon. Zo’n twee jaar geleden ontstond dit nummer en Pedro Hernández en zijn bandleden hadden door dat dit wel eens een heel bijzondere song kon zijn en dus werd het uitgestuurd naar mensen die konden helpen. Het was het aanzet tot het album en op het podium van het Grand Theatre bleek het inderdaad een fantastisch nummer. Bijzonder gevoelig, soms zelfs heel kwetsbaar en klein en zeer oprecht gebracht had je het gevoel dat St. Pedro zijn hart op tafel lag en je tot in de diepte van zijn ziel kon kijken. Een liedje waarbij blijkt dat muziek elke taal spreekt en je niet hoeft te verstaan waarover het gaat om het toch volledig te snappen. St. Pedro is wars van onoprechtheid tijdens zijn show en dat voelt het publiek. Het gaat hier om echte menselijke emoties. Via de met mooi pianospel ondersteunde Bolero ‘Un Beso’ was het alweer tijd voor het laatste nummer. De setlist was één song te lang en dus gaf St. Pedro de keus aan het publiek tussen fun en sad. Het werd fun en met ‘No El Lo Que Toca’ werd het afgesloten met een feestje. Een heerlijk optreden en een naam om te onthouden.