LEEUWARDEN – In korte tijd is Mattiel Brown een vertrouwd gezicht geworden in Noord-Nederland. Amper een jaar geleden deed ze ons land voor het eerst aan voor haar allereerste Europese optreden ooit in Vera in Groningen, een half jaar later verraste ze op Take Root in Groningen en nu liet ze Welcome to the Village rocken op het hoofdpodium in Leeuwarden. Mattiel is haar band, maar hoe goed de zangeres ook is, om binnen een jaar met drie keer dezelfde setlist te staan zou wat teveel zijn. Wie de drie setlisten naast elkaar legt ziet dat verschillende Mattiel klassiekers meegenomen waren naar Leeuwarden, maar ook prettige nieuwe nummers van haar recent verschenen album ‘Satis Factory’. De band staat voor een krachtige rockbeleving met vleugjes jaren 60 en 70 als inspiratie. In Leeuwarden begon de band onmiddellijk met een nieuw nummer. Met hoge kreetjes in haar zang na een lang intro was het begin krachtig met ‘Surf’. ‘Send it on Over’ was dan wel een nummer dat vaker op een Nederlands podium klonk, maar deze stevige song verdiend ook zeker een plek in het aanbod van de zangeres uit Atlanta, Georgia in de Verenigde Staten. De opening kreeg een climax met dat in robuustheid nogmaals de twee voorgaande nummers overtrof in ‘Heck Fire’. Mattiel Brown is een energieke zangeres die constant over het podium dwaalt. Ze heeft een karakteristieke stem die prachtig is, maar geen allemansvriend. Dat geeft ook niks, je kunt het nooit iedereen naar de zin maken en dat mag van elke zelf respecterende artiest ook geen doel zijn. Haar zang is optimaal in het prachtige ´Rescue You´ dat een heerlijke vleug sixties als een warme deken om zich heen slaat en schittert in het oeuvre van de Amerikaanse. Ze is in vergelijking met een dik half jaar geleden ook op een aantal andere terreinen gegroeid. Kon naar haar optreden in Vera al worden geconstateerd dat het erg goed was en bij Take Root nog beter, ook bij Welcome to the Village was weer een stap gezet. De krachtige gitaren van Randy Michael en Jonah Swilley en een beukende drum zijn aanwezig, maar iets minder prominent. De sound is wat milder, maar zeker niet minder mooi. De interactie met het publiek is ook veel beter, hoewel er vaak vlot wordt doorgespeeld. ‘Je Ne Me Connais Pas’, met, zoals Randy Michael vooraf verklapt, een woordje Frans en ‘Millionaire’ dat altijd dient om even weer de kalmte te herwinnen en de kracht en lucht te vinden voor de tweede helft van het optreden zijn onveranderd mooi en ook ‘Food for Thought’ met dat vleugje Spoken Word blijft prachtig net als het uitstapje naar de country ‘Blisters’. Dan is er ruimte voor nieuwe liedjes als ‘Bye Bye’ en ‘Berlin Weekend’, maar de uitsmijter is vertrouwd met voortreffelijke supertrio het rustige en intense ‘Count Your Blessings’, het mooie vlotte met voortreffelijk drumwerk ‘Fives and Tens’ en de afscheidsgroet vormt ‘Whites of Their Eyes’. Mattiel blijft groeien en zich ontwikkelen tot een festivalband van grote potentie.
Mattiel blijft groeien
