SPIJKERBOOR – Een concert van Lynne Hanson is als een doorsnede van het leven. Er zijn ontroerende momenten, de lelijkheid van het bestaan wordt aangepakt. Er is blijdschap en liefde, maar ook dood en ellende en ook een gulle lach. Zelf verwoorde de artieste uit Canada het in haar liedje ‘Gotta Have Rain’, dat ze staande op een stoel tussen het publiek zong, misschien wel het mooist. Zonder regen heb je ook geen bloemen. Hiermee springen we echter direct door naar het einde van het concert in ’t Keerpunt in Spijkerboor, terwijl daarvoor ook nog zoveel moois was te beleven en te beluisteren bij het concert van deze Canadese dame die ooit, lang geleden, haar eerste Europese concert op deze locatie gaf. Een warm weerzien dus. Lynne Hanson, met MJ Dandeneau op bas en drummer Cody Iwasiuk als haar begeleidingsband The Good Intensions, ging van start met ‘River of Sand’ en vervolgde met ‘Whiskey and Tears’, beide van haar afrekenplaat ‘River of Sand’ waarmee ze een nare periode in haar leven afsloot en die tijd omzette in mooie liedjes. Aan mooie liedjes geen gebrek. Ze putte in de eerste set uit haar eigen werk, maar ook uit het project The Lynne’s, het duo dat ze vormt met Lynn Miles. In haar werk put Hanson uit de Americana, de Blues en is een erg vaardige singersongwriter. Ieder nummer heeft zijn verhaal en Hanson neemt de tijd dat te vertellen. Mooi en afgemeten, zodat de vaart niet uit het optreden komt, maar wel dat net even dat extra tipje van de sluier wordt opgelicht over het liedje. Nummers die in eerdere jaren nog geen vast onderdeel uitmaakten van haar setlist en van haar laatste eigen album stammen als het erg mooie bluesy ‘Uneven Ground’ over haar ernstige beenblessure, het bedachtzame ingetogen ‘Counting Heartbeats’, geschreven terwijl ze in een Europese file vaststond en het lekkere vlotte ‘Movie Queen’ passeerden de revue, maar ook oudere nummers zoals imponerende liedjes als het indrukwekkende eerbetoon aan haar vader en de jong overleden gitarist en vriend Fraser Holmes in ‘Just For Now’ en het prachtige ‘Heaven and Hell’. Na de pauze ging dit mooi verder met het twijfel aan jezelf liedje ‘Foolish Thing’ dat Hanson solo begon op haar gitaar, waarna Dandeneau en Iwasiuk bijvielen. Daarna hoogtepunten als het liedje waarin ze met haar alcohol uitspattingen afrekent in ‘Carry Me Home’ en de hele middag werd nu en dan heerlijk onderbroken met een vette Murderballad, waarbij helaas deze keer niet de allermooiste die ze schreef ‘Gravedigger’, maar ‘Cecil Hotel’ is een adequate vervanger. Ook nieuw werk als ‘Hearts Fade’ dat nog wat mag uitkristalliseren en de prettige meezinger ‘Trading in My Lonesome’ werden gezongen, voor afgesloten werd met het robuust rockende ‘Swallow Me Up’. Voor het toegift twee surprises. Het eerste toegift werd ter ere van Halloween een murderballad ‘Mary Mary’ die werd gespeeld met toepasselijk eng masker en tenslotte doodse stilte voor ‘Gotta Have Rain’ solo akoestisch op een stoel in het publiek. Het leven kwam langs samen met Lynne Hanson en we lachten, huilden, dronken, treurden, twijfelden, moorden en gingen voldaan huiswaarts terwijl we ons weer mens voelden, met elke emotie die daar bij hoort.
Lynne Hanson brengt de zon en de regen ’t Keerpunt binnen
