VEENHUIZEN – Op de agenda van mei 2015 staat met potlood bij een Noordelijk podium de naam van Lynne Hanson ingevuld. De artieste uit Ottawa is geen onbekende in Noord Nederland en na Sarah McClurg en The Wildvines en Amanda Rheaume de derde artieste uit deze stad die dan in Noord Nederland zou optreden. Nu doet ze voor een kort bezoek Nederland aan. Een radio optreden en het voorprogramma voor Mary Gaulthier in Nijmegen en een interview in de prachtige omgeving van Veenhuizen. Haar man Dave kondigt aan te gaan fietsen. Zelfs is de van een sportblessure herstellende Lynne Hanson daar nog niet toe in staat. Ze is op zoek naar mooie stoelen om in te zitten. “Ik heb al wel 50 foto’s van mij in een bijzondere stoel”lacht Hanson. Het wordt een luchtig gesprek over zware zaken. Lynne Hanson: “Als artiest moet je sommige verhalen ook durven vertellen.”
Voor het grote aantal goede artiesten dat tegenwoordig uit Ottawa komt heeft Hanson wel een verklaring. “Het is erg koud en donker daar in de winter. Als je ooit naar Ottawa komt, kom dan in de zomer, dan is het een geweldige stad, maar ’s winters is er alleen maar sneeuw en nacht. Weer dat uitnodigt tot het schrijven van goede donkere liedjes en het maken van muziek. Dat doen we eigenlijk allemaal met een speciaal Canadees sausje. Vanuit de Verenigde Staten komt komt zoveel cultuur en muziek dat het alles dreigt te overspoelen. Iedereen wil zich eigenlijk onderscheiden. Er zijn veel fantastische Canadese artiesten buiten de mainstream.”
Lynne Hanson verheugt zich op haar optreden in het voorprogramma van één van haar grote muzikale helden Mary Gaulthier. “Ik heb haar zien optreden in Glasgow. Ze is fantastisch. Het is ook erg leuk om één van je helden in het buitenland te zien optreden en dat ik in haar voorprogramma mag spelen is helemaal geweldig. Ze heeft ook een fantastisch album uit Het is iemand die mij stimuleert om betere liedjes te schrijven.”
Van huis uit kreeg Lynne Hanson een muzikale opvoeding van haar oudere broers. “Ik luisterde naar hun muziek en was daar vele uren zoet mee. Bruce Springsteen en dat soort artiesten. Vaak geen muziek die ik nu nog zou draaien, maar wel artiesten die hun invloed hebben gehad. Later toen ik al muziek maakte ben ik begonnen naar jazz en bluegrass te luisteren. Mijn broers moeten ook zeker daar wat van hebben gedraaid, want ik herkende daarin veel terug in mijn eigen werk.”
Nu loopt Hanson met een kruk door het hotel. “Een sportongeluk”, legt ze uit. “Ik hou erg van sport en ben graag actief. Dat lukt nu even niet. Vlak voor ik naar Europa afreisde kreeg ik te horen dat ik klaar ben voor een operatie. Dat zal gebeuren zodra ik terug ben. Ik moet begin januari weer helemaal in orde zijn. Eerst tour ik dan door Canada. Dan in het zuiden van de Verenigde Staten en vervolgens Europa.” Het is niet de eerste en zeker niet de ernstigste tegenslag voor Hanson. Tussen haar derde en nieuwste kersverse vierde album ‘River of Sand’ zit een periode van vier jaar. In die jaren kreeg Hanson te kampen met een depressie. “In die jaren moest ik mijn leven weer op orde krijgen. Ik heb een jaar geen liedjes geschreven. Daarna ben ik begonnen met ’throw away songs’. Liedjes met geen ander doel dan liedjes te schrijven. Ik ben begonnen met spelen in een Steve Earle cover band. Dat heeft mijn ogen geopend. Dan kom je heel intensief in contact met zijn werk. Je gelooft Steve Earle. Hij is authentiek. Dat wilde ik ook. Eerlijke liedjes schrijven. Daarvoor schreef ik mijn liedjes en als het klaar was, was het klaar. Door Earle, Mary Gaulthier, Lucinda Williams en Patty Griffin en ik heel anders gaan schrijven. In de eerste plaats was geen enkel onderwerp voor mij meer taboe. Als ik iets wil zeggen, zeg ik het en op de manier zoals ik het wil zeggen.” Dat was inclusief haar eigen depressie. “Als artiest moet je sommige verhalen ook durven vertellen. Ook als het over de donkerste periode in je eigen leven gaat. Ik heb wel erg getwijfeld of bepaalde nummers wel op de CD moesten komen. Het is toch erg persoonlijk en dan staat alles in het open. Ik was bang dat het te donker zou zijn. Mensen die zelf ook last van depressies hebben of hadden en die zich zo herkenden in mijn liedjes. Die daaruit oppikten dat er altijd een oplossing is, ook al zie je hem zelf misschien niet, dat heeft me overtuigd. Ik voelde dat het gezegd moest worden. De kritieken zijn geweldig goed. Het is erg cool om te merken dat het toch oppikken en van de muziek houden.” Nu heb ik nieuwe inspiratie van mijn knie. Ook daar moeten minstens drie liedjes uit te putten zijn. Lichamelijk niet kunnen wat je wilt. Dat is toch een heel ander perspectief. De eerste stap ik straks weer kan zetten. Dat wordt zeker een lied.”
Voor het opnemen van het album heeft Lynne Hanson een heel ander procedé gevolgd dan normaal. “Ik heb mezelf op een strikte deadline gezet. Alles is eigenlijk in vier maanden geschreven en opgenomen. Dat is me erg goed bevallen. Het belangrijkste voor mij is dat de liedjes beluisterd worden en misschien wel gecoverd. Dat mensen er zich herkennen, dat ze er mee aan de slag gaan. En wat dan gebeurd, gebeurd. Ik moet het delen.”
Lynne Hanson speelt volgens eigen zeggen geen ‘happy songs’. “Ik hoor wel dat mensen blij van mijn liedjes worden. Ter compensatie vertel ik wel grappige verhaaltjes tussen de liedjes. Ik hou van een leuke mop en die vertellen. Het liefst was ik stand-up comedian geworden, maar daar was ik niet goed genoeg voor. Ik treed elk optreden op alsof het mijn laatste is. Ik geef alles. In het begin had ik nog wel eens dat je vooraf een beeld had van een publiek. En dan bleven de verwachte reacties uit. Dat heb ik afgeleerd. Achteraf kwamen ze dan bij me om te vertellen hoe mooi ze het vonden en hoe ze hadden genoten. In Nederland heb ik eigenlijk alleen maar goede ervaringen. Ik kom hier graag al was het alleen al voor de poffertjes. Ik ben dol op poffertjes!!! Voor mijn muziek heb ik hier louter waardering ontvangen. Dat waardeer ik zeer. Eén ding is zeker. Lukt het in mei dan speelt ze vast en zeker een ‘murder ballad’. “Ik heb een murder ballad geschreven toen ik uit een bluegrass formatie werd gezet. Sindsdien hou ik van het genre en schrijf ik voor elk album minstens één murder ballad. Het houdt de leden van mijn band scherp”, besluit Lynne Hanson.