STEENDAM – In de Britse Folk wereld is Lucy Ward al een aantal jaar een sensatie. In 2012 ontving ze de Horizon Award for best newcomer bij de BBC Radio 2 Folk Awards. Die komeetachtige opkomst heeft de Britse weten te bestendigen en ze is nu een absolute headliner met haar eigen stijl op de vele folkfestivals bij onze overzeese buren. Op dit moment toert ze met veel succes door Duitsland. Aansluitend komt ze ook nog even naar Nederland voor een concert op het podium van Peter & Leni in Steendam op vrijdag 20 november. Uitbater Peter van Zeijl is al maanden ‘over the moon’ dat deze topartieste juist bij hem komt optreden. In Duitsland spraken we met Lucy Ward waar ze even tijd maakte.
“Ik ben opgegroeid met muziek”, vertelt Lucy Ward. “Niet met mensen die instrumenten bespeelden, maar met een huis vol LP’s en CD’s. Er was altijd muziek en we waren altijd aan het meezingen. Ik denk dat daar mijn liefde voor muziek is ontstaan. Het zit in mijn botten.” Eén van de muzieksoorten die Lucy Ward specifiek erg aansprak waren de Britse traditionals. Liedjes die in hun oorsprong soms honderden jaren oud zijn, maar soms redelijk intact, soms via transformaties ook nu nog veel zeggingskracht hebben. “Ik vind het niet zo belangrijk wanneer een lied is geschreven. Alle folk liedjes gaan over de gemoedstoestand van de mens. Dat interesseert me! Hoe de mens omgaat met liefde, pijn, jaloezie, blijdschap en all andere emoties. Dit blijft jaar na jaar hetzelfde, zelfs als de context veranderd.”
Zelf staat Lucy Ward ook bekend als een uitzonderlijk schrijfster van liedjes. Ze is een echte storyteller die haar inspiratie vind op tal van plaatsen. “Mijn inspiratie voor liedjes is gevarieerd. Soms is het heel direct. Een idee of een verhaal dat ik wil vertellen. Op andere momenten is het meer een stemming of een gevoel dat ik wil vertolken. Soms begint het met een zinnetje dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg tot het liedje is geschreven. Meestal ga ik maar gewoon zitten met mijn gitaar en kijk wat er gebeurd en wat dan te voorschijn komt.” Dat gaan zitten met gitaar doet ze vaak in Derby, de plek in Groot Brittanië waar ze woont. “Derby is een stad temidden van een prachtig landschap. Ik denk dat de lange geschiedenis die de stad heeft en mijn wortels in de stad zeker hun weerslag hebben op mijn werk. Ze hebben mede mijn liedjes gevormd. Soms omdat ik liedjes schrijf gebasseerd op locale verhalen, maar ook door het gevoel daar thuis te zijn.”
Naast een begenadigd liedjesschrijfster en een voortreffelijk zangeres is Lucy Ward een echte persoonlijkheid op het podium met vaak onderscheidende kleding en aanverwante zaken. Een entertainer in optima forma of ze nou alleen op het podium staat of met band. “Ik draag gewoon wat mij blij maakt als ik het draag. Ik zou nooit mijn uiterlijk of mijn stijl veranderen om in een bepaald genre van de muziek te passen. Het is vreemd. Sommige mensen betittelen de heldere kleuren in mijn haar en mijn extravagante outfits een gimmick. Zo heb ik er nooit over nagedacht. Ik verf mijn haar en draag gekke kleuren omdat ik het leuk vind. Dat deed ik al voor ik muzikant was en dat zal ik ook blijven doen of ik nu bekend ben of niet.”
De huidige toer is mede ter promotie van haar nieuwste album ‘I Dreamt I Was a Bird’ dat vorige maand verscheen. Een album dat nu al de aandacht heeft getrokken en zeer positief wordt gewaardeerd. Het is het derde album van Ward na ‘Adelphi has to Fly’ en ‘Single Flame’, die ze in voorgaande jaren uitbracht. ‘I Dreamt I Was A Bird’ is een album die zijn sound in de studio heeft gevonden. Ik ging de opnames in met een aantal ruwe liedjes. Met mijn producer Stu Hanna ben ik net zolang aan het experimenteren geweest tot alles in de liedjes op zijn plaats viel. Om deze reden is het denk ik ook een heel divers album geworden. Er is geen centraal thema dat alles samen brengt. Elk lied gaat zijn eigen richting op, gaat uit van zijn eigen kracht en ik denk dat dit het zo’n sterk album maakt. Op het moment dat ik de studio in ging voor ‘Single Flame wist ik precies wat ik wilde doen met elk afzondelijk lied en hoe het zijn plaats had in het grotere geheel. Ik had al veel werk vooraf gedaan. ‘Adelphi has to Fly’ was een album dat ik maakte toen ik nog te jong en onervaren was om het proces te begrijpen, laat staan te beïnvloeden. Elk album is dus heel verschillend van elkaar. Ieder album leer ik weer meer over mijn sound, maar ook wat er nodig is om dat op te nemen en welke mogelijkheden er zijn. Ik hoop dat dit een voortgaand proces is waar ik blijf leren en ontdekken.” Met het album uit is er nu tijd om weer te doen wat Lucy Ward misschien wel het liefste doet. Optreden. De volgende afspraak daarvoor is in Steendam.