EMMEN – Na het optreden van Liza Weald in Modehuis Boerland in Emmen tijdens de Popronde schuifelde een bezoeker verlegen naar voren en vroeg aan lead zangeres Lisa de Bruijn of hij haar set list mocht hebben. Dat is de eerste keer dat iemand me dat vraagt, veel plezier er mee, spatte de opgetogenheid er vanaf bij de Popronde deelneemster. Een goede set van deze toeschouwer, want het zou best wel eens een collectors item kunnen worden. Verstopt achter een rek met dameskleding stond er namelijk ook een scout van een beroemd Drents podium waar de folk en blues hoog wordt gehouden en wiens culinaire traditie wereldfaam heeft. Een podium waar, op termijn, Liza Weald best een plek zou kunnen verdienen op die roemruchte bühne, maar dat is nog toekomst muziek. In Boerland in Emmen liet de band in ieder geval zien dat er ook in hen veel muziek zit en het de potentie heeft om door te groeien. Een veelbelovendheid die onder meer kracht werd bijgezet met het winnen van de Grote Prijs van Rotterdam en een Rotterdam Music Award in 2020 en de aankondiging dat Liza Weald gaat werken aan nog een EP als het Popronde avontuur over is als opvolger van haar recent verschenen EP ‘Shape of the Dunes’. Deze EP werd ook in het buitenland al goed ontvangen en resulteerde in tal van publicaties in interviews in de internationale muziekpers. Geef het tijd, stelt de band in het openingsnummer ‘Give it Time’, en dat is absoluut van toepassing. Die opening was in ieder geval met overtuiging en erg mooi. Een nummer dat rustig kon groeien, maar met een mooie ontwikkeling. Lisa de Bruijn stond niet alleen in de modezaak, deze popronde staat ze wel vaker tussen de kleding, maar had haar band meegenomen met Rumon Hagenaars op bugel en toetsen, Vincent Moes op bas en als kalm snorrende motor van de band Jur Kuijper op drums. De liedjes werden vaak mooi klein gehouden en bevatten een fijne rust en ongehaastheid in bijvoorbeeld ‘The Shape of the Dunes’, maar soms wijkt het gezelschap daar van af met donkerdere ‘Feel the Water’, dat klein begint, maar allengs steviger wordt. ‘The Hologram’ was dan een liedje, dat in zijn traagheid en zwaarte met een dreunend intro minder kon overtuigen, ondanks fraai bugelspel van Rumon Hagenaars. Wellicht ook, omdat dit een wat vreemde eend is in de Liza Weald bijt, die niet helemaal paste deze avond bij de rest van het werk. Direct zat de formatie weer op de goede weg met het indrukmakende ‘The Night’s Dwelling’ wat een heerlijk folky nummer was, met een fijne dreiging waarna deze steeds feller werd opgebouwd. In een goede set opbouw ging het aanvankelijk met De Bruijn solo verder in het lichtere ‘Hey There, My Friend’ dat wat vlotter was en ook nu met een hoofdrol voor de bugel. Een verrassende cover met de Cyndi Lauper klassieker ‘Time after Time’ die goed werd gebruikt om het publiek erbij te betrekken als koor. Lisa de Bruijn is een fijne frontvrouw die met rustige en weloverwogen aankondigingen de interesse in haar liedjes weet te wekken. Wel een onderdeel waarin ze nog wat mag groeien, zodat het iets minder bedacht lijkt, maar nog wat natuurlijker is. Het is een prachtige zangeres die met haar mooie stem kon boeien, helemaal als ze nog iets consistenter wordt. Het heeft een fijne frisheid en een grote oprechtheid, wat het eenvoudig maakt haar te geloven. De mooie zang kwam bijvoorbeeld uitstekend tot zijn recht in het deels a capella ‘Take You Home’ dat daarna lekker vlot was en het meer ingehouden ‘Storm’, waar je bleef wachten op de ontlading die dan ook perfect werd gebracht. Een nummer met goed drumwerk naar die climax toe van Jur Kuijper. De afsluiting met ‘Spiraling In’ was ook zo’n nummer met toenemende kracht. Lisa Weald gaf in Emmen een heel sterk visitekaartje af. Ergens staat nu een scout bij een programmeur met vast positieve berichten en loopt er iemand met een set list te pronken, kijk van Liza Weald, die worden vast beroemd.
Liza Weald laat zich uitstekend horen bij Boerland
