Lavinia Blackwall was een decennium de stem van de Schotse folkrock groep Tempting Bells, waarmee ze zeven albums uitbracht en toerde met grote namen in de folk. In 2018 besloot de Schotse zangeres, die vaak vergeleken is met Sandy Denny in haar zang en wiens stembanden, terecht, regelmatig grote kwaliteiten worden toegedicht. In de periode daarna bracht ze onder eigen naam al diverse nummers uit, maar nu verschijnt dan haar eerste album ‘Muggington Lane End’. Een album waar met enige verwachting naar werd uitgezien en wat in prachtige folkpop nummer met, die verwachtingen worden volop ingevuld, een sprankelende welhaast klassieke sopraan in fijne (power) folkpop met regelmatig een mooi retro gevoel. Het album gaat van start met het cabareteske ‘Nothing is Wasted’, wat een erg mooie en aansprekende opening is van deze Schotse. Haar eerste gezongen zin is `My Eyes Are Wide Open`, wat een mooie zin is om een nieuw begin aan te geven, haar tweede zin in dit steeds meer ontregelende nummer ´I can´t See a Thing´. Vlot en ontdeugender is ´Troublemakers´. Meer poppy gaat het verder in ‘Ivy Ladder’, wat een prachtige song is. Aanvankelijk was het werk dat Blackwall deed na haar Tempting Bells periode nog nauw verbonden met de band door vooral te werken met haar oude bandleden en ook in stijl bleef ze in de nabijheid voor haar eerste nummers. Op een gegeven moment was het praktisch, maar ook nodig om deze navelstreng door te snijden. Met een nieuwe band en een samenwerking maar Marco Rea ontstond een meer eigen authentieke sound, een sound die beter bij Blackwall past. Dat leunt aan de ene kant op een jaren ’60 songwriting met nummers als de singel ‘John’s Gone’ waarin The Beatles doorklinken, maar ook op haar folkpop historie die haar even dierbaar blijft en in songs als ‘Waiting For Tomorrow’ en ‘All Seems Better’ door klinkt. ´All Seems Better´heeft delicaat strijkwerk en die fijne zang in een rustig opening van het nummer, waarin het verhaal voorop staat, maar met een mooie uitbouw naar een meer uitbundig einde. De zang is jubelend en haar klassieke opleiding klinkt er in door. Dan vindt Blackwall de rust in het piano nummer ‘Hold on to Your Love’ met ook nu een fraaie bijrol voor de strijkers. Het nummer wordt met overtuiging gebracht en de emotie zit er volop in. Haar stem is prachtig, maar vooral in de meer klassiek gezongen passages even wennen, maar na een tweede of derde keer besef je hoe mooi het echt is. De zangpartijen op dit album zijn rijk en haar stem wordt in de harmonieën prachtig aangevuld. ‘Keep Warm’ is zo’n liedje waarin ze dan weer veel warmer zingt en ook dat is mooi in deze steeds prangender wordende song. Het album is erg fraai door de gevarieerde en goede songwriting, de fraaie knik van waardering naar het verleden van zowel de folk als de sixties, maar vooral omdat het sterke liedjes zijn met fraaie zang die dan weer jubelen, dan weer melancholisch, maar mooi allemaal op eigen benen staan. Na haar tijd met Tempting Bells is het nu tijd voor Lavinia Blackwall is de conclusie na het melancholische ´The Way That She Laughed´ en ´When Will All Come To Light´ wat het lekker folkrockende laatste nummer is van ´Muggington Lane End´.
Lavinia Blackwall – Muggington Lane End
