DRACHTEN – Soms krijg je gewoon erg goede tips. Een muziekenthousiasteling verhaalde met geestdrift over het optreden in De Nieuwe Kolk in Assen van Lavalu. “Dat moet je gaan zien, dat is zo prachtig.” Gelukkig eindigde in dit pandemische jaar de tour niet in een lockdown en kwam de zangeres ook naar De Lawei in Drachten met haar soloprogramma ‘Midair’. Lavalu is de artiestennaam van Marielle Woltring die weliswaar geboren werd in Cleveland, Ohio in de Verenigde Staten, maar als kind verliet ze al de stad van The Cleveland Symphonic en de Cavaliers voor PSV en de Nederlandse gloeilampenstad Eindhoven. Tegenwoordig houdt ze domicilie in Arnhem nabij café ’t Stoepje. Een niet onbelangrijk feit, want het is het figuurlijke café waarbij Lavalu de stoelen voor de deur zet, haar buren dat ook doen en diens buren en er zo toch op verantwoorde afstand een saamhorigheidsgevoel ontstaat. Dat is ook het gevoel wat ze wil benadrukken in De Lawei. Regelmatig komt ze hier op terug, hoe ze het mist en hoe fijn het is in Drachten om toch nog een beetje het vuurtje brandende te houden om ook gewoon samen met mensen, die je eigenlijk helemaal niet kent, zaken te beleven en ervaren. Op het podium de prachtige vleugel van De Lawei, waar inmiddels toch beroemde namen als Chi Coltrane die toetsen van hebben beroerd, en deze avond is het de beurt aan Lavalu in een stijf uitverkochte zaal. Zwijgende maakt ze haar entree en zet ‘Hope’ in. Een prachtig nummer waarin ze de intensiteit langzaam laat toenemen, geaccentueerd door haar steeds robuuster wordende spel. Fijn is de sfeer gezet voor de avond. Een ander thema dat deze avond terugkomt is zelfkennis. ‘Daybreak’ wordt geïntroduceerd als een lied over als je ontwaakt en je realiseert, goh zo zit ik in elkaar, dit ben ik. Een rustiger en bescheidener song. Op dat soort momenten had Lavalu het nog net iets meer naar zich zelf mogen toetrekken, want wat heeft ze dan over zichzelf geconcludeerd, zo tussen de lakens bij het eerste ochtendgloren, helemaal omdat ze hier later toch op terug komt en hoe fijn dat is, ondanks dat ook confronteert. Dat achterste puntje van de tong houdt ze voor zichzelf en dat is natuurlijk ook haar goed recht. De muziek van Lavalu tijdens dit programma is het huwelijk van haar al jong begonnen klassieke pianolessen en haar in haar tienerjaren opgebloeide liefde voor de popmuziek. In haar loopbaan komen beide terug. Ze heeft onder eigen titel al een aantal albums uitgebracht, waarvan ‘Hope of Liquid Courage’ uit 2009 de eerste was en het vorig jaar verschenen ‘Mid Air’ tot nu het laatste. In de tussentijd was ze ook actief met Gerhardt Heusinkveld in de band 1stofJune en tekende ze mede voor de muziek van de musical ’t Pauperparadijs om maar een paar projecten aan te stippen. Haar huidige concertreeks zet de artieste neer als “kamermuziek van nu”. Het is popmuziek op klassieke tonen. Soms schuurt dat, als de zang en de muziek een verschillend tempo aan houden, maar dat schuurt altijd op een goede manier. Je spits er van je oren en schuift naar voren in je stoel. Na de opening had Lavalu een aantal prachtige songs in petto. Achter ‘Fool’ kon de aantekening hoogtepunt worden gezet en ook achter de combinatie van ‘In Between’ en ‘Hide Me’ stond deze notitie, waar na het mooie rustige ‘Waiting’ ook ‘Longest Dawn’ weer de volle mep van vijf sterren kreeg. Het concert was op tal van manieren mooi opgebouwd. Er was een fraaie variatie van stemmingen in de liedjes. ‘Longest Dawn’ was bijvoorbeeld wat zwaarder van toon en nadrukkelijk, terwijl ‘Mid Air’ dan weer lichter, vrolijker er figuurlijk over heen zweefde en de zorgen van het vorige liedje weer even van je af gezet konden worden. In ‘Swaying’ was er dan weer een reperterende noot, waarover Lavalu lichtere tonen mooi liet fladderen, terwijl ‘Birds’ weer rustig en intens was. Het zijn prachtige liedjes. Solo, dus alleen de piano, maar met nu en dan ook flink wat effecten. Dat riep wel de vraag op hoe dit zou klinken met nog een viool, cello of ander instrument om gevoelens te versterken en te accentueren of gewoon de sound voller te maken, maar echt missen deed dat ook niet. Lavalu sprak het mooi aan mekaar. Niet elk liedje kreeg daarbij een verdieping, soms accepteerde ze het applaus en ging direct verder, maar op warme wijze werd het publiek erbij betrokken. Een enkel liedje mag ze in haar introducties nog best wat verder uitlichten en daar ook wat meer nog de tijd voornemen. De eindsprint kwam met ‘Anthem’ en ‘Rise’ voor met het rustige en erg mooie ‘Dragonfly’ werd afgesloten. Na de bloemen en het applaus kwam ze nog terug voor haar ode aan een liefdevolle gemeenschap met ‘Safe’. Het was een prachtige avond en de tipgever had gelijk. “Dat moet je gaan zien, dat is zo prachtig,” citeren we hem graag nog eens en gaan luisteren vullen we hem graag aan.
Lavalu dat moet je gaan zien
