GRONINGEN – ‘The Lamb’, het tweede album van Lala Lala en opvolger van ‘Sleepyhead’ schetst niet altijd een vrolijk beeld van het leven. Zangeres Lillie West toont op het album een bestaan vol met angsten, dood, moeilijkheden, zelfdestructie en andere ongewenste emoties afkomstig uit een moeilijke en dat muziek daar toch een positieve kant aan kan geven. Met ‘The Lamb’ onder haar arm en een band op sleeptouw was Lala Lala vanuit Chicago naar Vera in Groningen gekomen om deze levenslessen verpakt in scherpe rock liedjes met dromerige component te delen met het publiek. Werd het daarmee een inktzwarte avond, nee juist niet. Het speelplezier knalde er vanaf en het was juist de hoop van de overlever die een positieve draai aan het verhaal van Lala Lala geeft. Lillie West toont met haar muziek aan, dat ze een vechter is, maar ook een dromer. Het is muziek zonder verontschuldigingen die je eerlijk vertelt waar het op staat en je daarbij met veel punch in de maag raakt. De zangeres met haar band ging van start met het statement ‘Water over Sex’. Een nummer met een mooi contrast tussen de rustige zang en de stevige sound. Een nummer met een erg mooie drum partij. Rustig en wat zweverig volgt dan ‘Copycat’ om daarna ineens erg fel uit de hoek te komen met ‘I Get Cut’ dat weer erg stevig is. Een mooie afwisseling en dat houdt ook het publiek bij de les. Deze opening wordt afgesloten met het prachtige ‘The Flu’, één van de nummers die heel erg mooi uit de verf kwam dit optreden. Het zijn de uitersten die Lala Lala opzoekt. De uitersten in emotie. Nu en dan is het haast liefdevol dat het publiek wordt benaderd, dan weer bozig of juist melancholisch. Lillie West is daarbij dan een uitstekende zangeres die met haar stem een vorm heeft gevonden die bij haar mogelijkheden past. Ze leidt haar band, die verder erg op de achtergrond blijft, maar uit voortreffelijke muzikanten bestaat, met verve. Via het rustige ‘Dropout’ gaat het dan naar het robuuste ‘Lala Lala Song’, het eerste nummer van haar eerste album ‘Sleepyhead’ waarvoor de gitariste achter de drums plaatsneemt en de drummer zich omvormt tot gitarist. Een wisseling die vaker zal plaats vinden. Hierna volgt het sterke ‘Fuck with Your Friends’, ook een nummer van haar eerste album. Nu en dan zou Lillie West nog best iets meer achtergrond informatie mogen geven over haar liedjes, maar in haar aankondigingen gaat ze vooral in op observaties van de tour, zoals dat ze als paardenliefhebster zo geniet van de vele paarden, maar vaak waren de bijbehorende emoties ook wel overduidelijk. Erg mooi was het recent verschenen ‘Siren 042’ waar ze voor de plaat samenwerkte met de band Why?, maar op het podium ook zonder deze formatie het erg mooi wist te maken. In hoog tempo ging het vervolgens verder via het iets meer poppy ‘Spy’ naar de afsluiter ‘Destroyer’, waarmee dit optreden met de nodige dromerige melancholie werd afgesloten. Het publiek riep om een toegift. Dat zijn we eigenlijk niet gewoon in de Verenigde Staten, maar het went al snel gaf Lillie West aan de wens van het publiek toe voor met ‘See You At Home’ stevig rockend de zaak nog een nummer werd verlengd. Een intrigerende artieste die hoop geeft uit de meest zwarte momenten met haar prettige indie rock.
Lala Lala brengt hoop in Vera
