GRONINGEN – In twintig minuten speelde The Bug Club minimaal zeven liedjes, maar deze Vera favorieten kunnen er bij hun Platosonic show tijdens het Eurosonic / Noorderslag weekend ook best meer hebben gespeeld. Het mooie is, de liedjes werden ook niet afgeraffeld, het zijn korte, maar uitstekende, songs waarmee de band de platenzaak snel naar hun hand zette. Het was ook stampende vol, naar capaciteit, in Plato in Groningen, waar de band zich presenteerde. Dat was mede het gevolg van een show vorig najaar in Vera, waar de band al indruk had gemaakt. Indruk maakte The Bug Club zeker ook tijdens Platosonic. Uiteraard ook een mooie plek zo’n platenzaak, om nog even prominent te wijzen op het nieuwe album ‘Green Dream in F#’ dat in de aanloop naar Eurosonic / Noorderslag verscheen vorig jaar. De band uit Wales bestaat uit gitarist en zanger Sam Willmett bassist, zangeres Tilly Harris en drummer Dan Matthew. Ze komen uit het kleine plaatsje Caldicott, waar behalve een middeleeuws kasteel niet veel te zien is, maar dat wel centraal gelegen is tussen drie grotere plaatsen waar volop muziek klinkt en de band leden volop inspiratie hebben opgedaan. In deze streek van Wales is er namelijk een bloeiende muziekscene, waarvan The Bug Club met hun Lo-fi rock ‘n’ roll en postpunkfunk één van de uithangborden is, maar waar nog veel meer talent al op het raam tikt en wellicht bij toekomstige Eurosonic’s zich nog eens komt voorstellen. In Plato opent het trio met het meerstemmige ‘Little Coy Space Boy’ wat onmiddellijk de stemming er ook goed inbrengt en een goede opbouw heeft met een toenemende felheid. De chemie met het publiek stroomt direct heen en weer. Prachtig is dan het stevige ‘The Fixer’ met een aanstekelijk refrein, dat afkomstig is van het album ‘Little Particles’ dat in 2021 uitkwam en even mooi, zo niet mooier is ‘If My Mother Thinks I’m Happy’ dat met de nodige flair wordt gebracht, hoewel iets meer brutaliteit nog best mag. Van het trio is Meg Tilly de gangmaker die steeds de dynamiek op het podium initieert. Sam Willmett is wat kalmer, maar laat zich door zijn collega regelmatig meeslepen tijdens wat ze zelf noemen lekker herrie maken. Sam Willmett is de leadzanger, maar vaak zijn het de harmonieën die minstens even mooi zijn en ook Tilly Harris bewijst zich vocaal. Het luisteren naar de teksten valt in de drukke omgeving niet mee, maar nalezen is aan te raden. Het tempo blijft er lekker in met korte aankondigingen en de vaart wordt er helemaal ingebracht met de laatste single ‘Intelectuals’ en het aansprekende ‘Love is a Painting’ dat erg beklijft. De voet gaan weer even op de rem met ‘It’s Art’. De setlijst is dan bijna op, maar de sfeer zit er goed in en dan blijkt de gulheid van de band die lekker blijft spelen en spontaan wat extra nummers inlast voor met ‘Going Done’ het tempo enorm wordt opgevoerd en groots wordt afgesloten en inmiddels heel Plato meegenomen is dor deze band in hun speelplezier en enthousiasme, maar vooral die lekkere liedjes met die fijne vibe en rauwe energie die de band op je af blijft vuren, naast de enorme grijnzen van het trio op het podium. Zo’n optreden waarvan je misschien wel over 50 jaar tegen je kleinkinderen zeg… ja ik was erbij! Met de kwaliteit en de kwantiteit die The Bug Club deze dag presenteerde zat het in ieder geval wel goed.
Kwantiteit en kwaliteit bij The Bug Club
