KOPENHAGEN – “Het Deense viertal Konvent leverde met ‘Puritan Masochism’ het absolute deathdoom-debuut van 2020 af” omschrijft Eurosonic deze deelnemer aan de digitale editie van 2021. “Opgericht in Kopenhagen in 2015 stapt de groep stoïcijns door de zwartste moerassen – in de voetstappen tredend van Candlemass, Paradise Lost, Cult of Luna en Black Breath, die in de 90ies de gruwelijkste horror op de mensheid loslieten. De grunts van Rikke Emilie List in combinatie met het strakke riffwerk en de dreigend zware productie, maken het debuut van de vier vrouwen tot een groot hoogtepunt van de extreme metal in 2020.” De digitale klop op de kloosterdeur in Kopenhagen wordt beantwoord door twee vriendelijke en lachende gezichten die met enthousiasme het bezoek welkom heten. Bassiste Heidi Withington Brink en zangeres Rikke Emilie List doen mede namens drumster Julie Simonsen en gitariste Sara Helena Nørregaard het verhaal van Konvent welke zich op 14 november zal presenteren via hun showcase video tijdens Eurosonic.
Als we gesetteld zijn en de plichtplegingen en verwelkomingen achter de rug zijn is het frontvrouw Rikke Emilie List die de eerste vraag voor haar rekening neemt. ”Ik denk dat we allemaal in onze jeugd muziek zijn gaan maken, maar op heel verschillende leeftijden. Julie begon met drummen toen ze 12 was en Heidi richtte de band op om beter te worden in het spelen van de bas toen ze midden twintig was.” De aangesprokene knikt en vult aan. “Ik werd als kind nooit echt aangemoedigd om een instrument te leren. Dus hoewel ik het wel probeerde is daar nooit echt iets van blijven hangen. Pas toen ik 25 was, besloot ik eindelijk mijn grootste droom na te jagen, namelijk spelen in een metal band. Het was echt de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt! Ik herinner me dat ik de eerste paar jaar dat we samen speelden ongelooflijk zelfbewust was over mijn spel, omdat ik zoveel getalenteerde muzikanten kende die bijna hun hele leven hadden gespeeld. Dat kan een beetje bedreigend zijn als je 25 bent en net begint. Ik denk dat veel mensen zich laten weerhouden van het maken van muziek vanwege de angst om het niet goed genoeg te doen, zoals ik al 10 jaar deed. Maar je moet gewoon onthouden dat iedereen helemaal opnieuw begint en je moet altijd proberen te doen waar je van houdt. Het maakt je uiteindelijk gelukkiger ,” lacht Heidi Withington Brink. Dan gaat ze in op het ontstaan van de band. “Toen onze eerste drummer Mette in 2015 drumlessen begon te nemen, vertelde haar leraar, dat was Nicolai van de band Dirt Forge, me over haar en ik nam direct contact met haar op met de vraag of ze een band wilde beginnen. Het was al lang een droom van mij om een band op te richten, maar alle muzikanten die ik vroeg, hadden geen tijd in hun agenda om een nieuw project te starten. Aangezien zowel Mette als ik min of meer op hetzelfde niveau zaten op onze instrumenten, leek een band ook een ideale gelegenheid om zowel te oefenen als muziek te schrijven. We zochten een gitarist en vroegen Mette’s studiemaatje Alexander die ook in Dirt Forge speelde, of hij het idee wilde voorstellen aan zijn vriendin Sara, van wie Mette wist dat ze eerder in een band had gespeeld. We hadden ook een zanger nodig en vroegen het aan Mette’s zus Rikke, omdat ze op dat moment ongeveer zes maanden extreme metal zanglessen had gevolgd bij een metal vocalist. Dat wilden ze wel en we ontmoetten elkaar allemaal een middag in een gehuurde oefenruimte en probeerden te jammen. De sfeer was goed en we besloten de band op te richten en onze eigen oefenruimte te vinden. We zijn nu vier hartsvriendinnen en doen niets liever dan samen muziek maken, dat is wat we willen uitstralen.”
Ronkende teksten zijn niet ongewoon om iets aan de man te brengen in de muziek, Voor de promotie van hun debuut album hoopte de band “een welverdiende revival voor het hele death doom genre” te ontketenen. “Helemaal niet”, reageert Rikke Emilie List met een bulderende lach als we vragen hoe het met de revival en de plannen daartoe staat. “Eerlijk gezegd hebben we geen mening over het death of doom-genre en geven we helemaal niets om genres in het algemeen. Als mensen ons death of doom willen noemen, is dat prima en als ze ons iets heel anders willen noemen, is dat ook prima. Het enige dat we willen doen is spelen wat we willen en ons niet beperkt voelen door genres of ons onder druk gezet voelen. We gaan gewoon waar de riffs ons brengen.” Haar bandlid knikt instemmend. “Ik denk dat die zin is verzonnen door ons platenlabel, die een beetje opgewonden waren toen ze ons persmateriaal schreven voorafgaand aan de albumrelease. Dus nee, dat zijn we nooit van plan geweest, maar als we op de een of andere manier iets nieuws zouden in gang zetten, dat zou gaaf zijn! Toen we voor het eerst bij elkaar kwamen, speelden we een cover van het enige nummer dat we op dat moment kenden. Maar na een paar repetities begonnen zowel Sara als ik onze eigen riffs te bedenken, wat veel leuker was om te spelen, dus ik begon bijna onze eigen liedjes te schrijven, voordat ik zelfs daar maar iets van wist hoe dat moest. Maar wat de sound betreft, we gingen nooit echt zitten en hebben besloten: Oké, we gaan deathdoom spelen. Het was meer omdat we allemaal van zware, diepe en duister klinkende riffs met een diep gegrom houden en dus van daaruit is het begonnen.”
List gaat dan verder en legt uit hoe het schrijven van de liedjes gaat. “We zijn in die zin erg van zelf doen. Meestal bedenken Sara en Heidi thuis riffs en vanaf daar vormen we een nummer. Onze teksten draaien meestal om observaties van ons eigen gedrag en dat van andere mensen, het kan gaan over zelfdestructief gedrag, verdriet, twijfel, relaties, manipulatie enzovoort.” Brink complimenteert dan List. “Ik denk dat Rikke erg goed is in het bedenken van teksten en Sara en ik bedenken vaak thema’s voor de teksten, want als je de riff schrijft als de eerste basis van de nummers, hebben we vaak de neiging om een sterke intuïtie te krijgen over waar dit nummer zou over moeten gaan.”
We slaan dan dan even een zijpad in. Als band met vier dames worden ze haast consequent als All-Female aan de man gebracht. We informeren hoe ze daar tegen aan kijken en hoe het eigenlijk is als vrouw in de metal scene. Brink gaat er goed voor zitten voor ze antwoord geeft en na haar gedachten te hebben verzameld gaat ze van start. ”We kennen de problemen waarmee veel vrouwen in de muzieksector te maken hebben en nog steeds worden geconfronteerd. We hebben echter niet veel problemen gehad in de metal scene. We richten ons niet op het feit dat we vrouwen zijn, omdat we dat gewoon zijn en we proberen dat onderdeel te bagatelliseren, omdat we daarvoor geen speciale behandeling willen krijgen of juist het tegenovergestelde. We worden er meestal mee geconfronteerd in interviews of recensies, waar we de neiging hebben om te worden weergegeven als de “volledig vrouwelijke” band en we krijgen er altijd vragen over”, lacht ze vilein naar de interviewer die het onderwerp ter berde bracht. “Maar we houden echt niet van het gebruik van die tag, omdat we gewoon een band zijn zoals alle anderen en dat is hoe we hopen dat mensen ons gewoon zullen zien.”
Gauw brengen we dan maar het gesprek op het album ‘Puritan Masochism’ dat in 2020 met lovende kritieken verscheen en de weg baande naar Eurosonic. ”We voelden ons meer een echte band”, knikt List, ”we hadden een echt album om dat te kunnen staven. Het is logischer om boekers een volledig album te kunnen presenteren, dus onze hoop was om meer boekingen te krijgen, maar COVID-19 heeft dat proces wel vertraagd! Het uitbrengen van het album wakkerde echt onze drive aan en sindsdien hebben we aan nieuwe nummers geschreven. We kunnen niet wachten om ze te voltooien en nog een record uit te brengen.” Brink pikt optreden op uit dit verhaal en wijdt daar over uit, waarmee ze ook de brug slaat naar Eurosonic. ”Gewoon omdat we dol op optreden zijn! We hebben een aantal van de beste ervaringen opgedaan tijdens het toeren door zowel Denemarken als Europa, in zowel kleine donkere kelderachtige locaties als de grotere festivals en we zijn altijd met zoveel vriendelijkheid ontvangen en het is echt gewoon het beste gevoel ter wereld!.” List neemt dan de doelstellingen voor Eurosonic voor haar rekening. ”We hopen met onze Eurosonic showcase iedereen die concerten mist een vermakelijk kwartier te bezorgen. Aan de zakelijke kant hopen we natuurlijk op enkele boekingen voor wanneer we weer live shows kunnen spelen. Ons ultieme doel als band is om het 70.000 Tons of Metal Festival te spelen!” formuleert ze met een grote grijns de ambities. ”Onze oefenruimte is sinds eind november afgesloten, dus we waren gewoon heel blij om weer samen te spelen voor deze showcase, hopelijk is dat te zien”, stellen Heidi Withington Brink en Rikke Emilie List van Konvent tot besluit. De fan van een goede grunt, een stevige sound of een fraaie riff, zou zeker op zijn plaats zijn bij de showcase van Konvent tijdens Eurosonic op 14 januari.