Berichtje via social media: ‘Hé ik zag dat je van Laura Marling houdt, misschien vind je mijn muziek ook mooi.” Katie Blount zit duidelijk niet bij de pakken neer deze dagen en is druk bezig met het promoten van haar album ‘Dark Water’. Terecht, want het is een fraai werkstuk, dat toch enig wennen behoeft. Dat zit hem vooral in de stem van deze folky Britse Singer-Songwriter die je pakt of niet pakt. De zang van Blount is relaxt met een zekere zwoelheid en vol emotie, maar niet zo´n vanzelfsprekende lekkere stem. Dat geeft niks, want ze overtuigd verder in haar zang en allemansvrienden zijn vaak juist saai. Verder is het een wonderschoon album met poëtische teksten die zich in, over het algemeen, traag tempo openbaren over vaak de zwaardere onderwerpen in het leven. Het is het debuutalbum van Katie Blount, maar dat zou je niet zeggen. Het is een volwassen afgewogen plaat met een fijne zwaarte vol met nu en dan tegen de Americana aanhangende akoestische folk. De artieste uit Londen tekent daarbij niet alleen voor het schrijven en spelen van de liedjes, maar ook voor de productie. Het album begint traag, rustig gitaarspel en intense zang, in ´Dark Water´. Het titelnummer bevalt en is één van de nummers die gelijk goed in het oor liggen en daarom ook goed strategisch geplaatst. Mooi begin, dat een uitstekend vervolg krijgt in het prachtige ´Shadowlands´ dat zeker één van de mooiste liedjes is van dit album. Fraai gitaarspel, rustig en effectief met nu en dan wat mondharmonica, legt het fundament waarop haar teksten zich ontplooien. Het zijn kleine arrangementen volledig gericht ter ondersteuning van die mooie maar zware teksten. Dat levert prima bewogen nummers op als ‘The Alchemy of Modern Times’ en ‘Tap Dancing to the Blues’. Er zijn ook best wat opmerkingen te maken. Veel liedjes liggen toch net iets teveel in elkaars verlengde, waar een breder palet aan instrumenten en ook de blik van een ander tijdens het opname proces nog wat aan zouden kunnen bijdragen. Die variatie komt dan wel met ‘The American Song’ waarin het tempo omhoog gaat in een prachtige Americana liedje. Prachtig en ook één van de hoogtepunten is het rustige en kale ‘Abandoned Love’, dat zich prachtig ontwikkelt en nu en dan even het tempo weet op te pakken. Minder uit de verf komt vervolgens het verhalende ‘Theatre Café’, dat net als het volgende ‘The Lost Conversation’ geprofiteerd had van iets meer peper in het geheel. Het eindigt fantastisch met ‘Orion Sky’, wat een fenomenaal mooi en bewogen nummer is over hoe je nog even graag wil vasthouden aan hen die je definitief gaan verlaten. Al met al is het een prachtig album geworden en meer dan geslaagd voor een debuut. Het biedt Katie Blount een basis om op verder te gaan en haar liedjes verder te ontwikkelen en de luisteraar heeft volop te genieten van deze nieuwe stem, een beetje voor de liefhebbers van Laura Marling dus, met wie ze in stijl en aanpak zeker veel overeenkomsten heeft.
Katie Blount – Dark Water
