SCHIPBORG – Halverwege het concert van Judy Blank tijdens het Festival der Aa in Schipborg sprak de zangeres een waarschuwing uit. Ze had een tijger gezien in het publiek. De tijger zat echter bij papa op de schouders en was vooral schattig. Op het gezellige familiefestival was het regen dat de klok sloeg tot Blank met haar bassiste Judith Renkema en drummer Jan Pohl met een zichtbaar goed humeur het podium op kwamen. Vlot en vrolijk werd ‘Oh Honey’ ingezet als stemmingsmaker en de zangeres slaagde daar volop in. Judy Blank, ooit via een muzikale TV competitie voor het voetlicht gekomen, heeft zich de laatste jaren ontwikkelt als een hele fijne artieste die het publiek mee kan krijgen in vrolijke onbekommerde nummers, maar even eenvoudig stil in diep gevoelige liedjes. Een artieste waarvoor men nog niet naar de stadions komt, maar kwalitatief dat zeker aan kan. Na de vlotte opening kwam er meer diepgang in ‘Goldmine’ een wat rustiger nummer, waarin vooral het baswerk van Judith Renkema op de voorgrond trad. Renkema is een zeer ervaren bassiste met onder andere Jeroen Kant en de Sherrifs, Sheewawah en tal van andere formaties die nu haar basdiensten en tweede stem in dienst van Blank heeft gesteld. De van oorsprong Duitse drummer Jan Pohl brengt ook veel ervaring in. Hij begon in zijn vaderland in Mellow Siren, maar verhuisde naar Nederland en werkte met tal van artiesten, waaronder Kyteman Colin Benders, waarbij hij uiteindelijk met Blank in contact kwam tijdens de opnames van haar eerste album in Benders studio. Judy Blank is zo’n zangeres die alles ziet. Er ontgaat haar niks terwijl ze op het podium staat wat er gebeurd in het publiek en ze gaat constant aan de slag met haar toehoorders om ze nog meer bij het gebeuren te betrekken. Dat doet ze ongekunsteld en puur en door heel direct en oprecht te reageren op mensen vooral vlak voor het podium. Iets meer onverstoorbaarheid mag, want nu vertelde ze een aantal halve verhalen, omdat ze spontaan inging op een roep uit het publiek. In de aankondigingen gaf ze luchtigheid mee aan de de nummer die zich daarvoor leenden en zwaarte en diepgang voor de liedjes waarin ze moeilijkere momenten behandelde. Muzikaal heeft ze een mooie lichte countryachtige stijl. Liedjes met een duidelijke countryslag, maar ook echte popliedjes. Zo’n echt countryliedjes was ‘1995’ en ook één van de wat zwaardere nummers. Met alleen de ondersteuning van Renkema kreeg ze op indrukwekkende wijze het veld voor haar muisstil in dit verstilde nummer. Dat voor een wat zwaarder onderwerp ze niet altijd een rustig nummer nodig heeft, bleek in ‘Lay Me Down’, waarin ze countryrockende en vingerknippende afrekende met vuile vriendjes. De kracht van het concert bleek wel uit de hoge kwaliteit van de liedjes. Solo speelde ze ‘Tangled Up in You’ over hoe je kan blijven hangen aan mensen die fout voor je zijn en even mooi was de Wood Brothers cover ‘River Takes The Town’. Een concert dat best nog langer had mogen duren, maar met vlottere ‘Mary Jane’ en de stevige countryrocker ‘I Got A Man’ was haar visitekaartje voor deze dag afgegeven. Judy Blank kreeg Festival der Aa aan het zingen en heel stil aan het luisteren en boeide van de eerste tot de laatste seconde. Miste er nog iets? Ja, met tijgers voor het podium had ‘Tiger Eyed Stone’ van haar laatste album ‘Morning Sun’ eigenlijk niet mogen ontbreken. Judy Blank is er niet alleen voor het feest, maar ook voor de diepgang en volgt sterk en eigenzinnig haar muzikale pad.
Judy Blank ziet tijgers in Schipborg
