LEEUWARDEN – JJ Thames is met haar band The Violet Revolt voor twee bluesfestivals in Nederland. Op 17 november staat deze Amerikaanse bluessensatie in De Harmonie in Leeuwarden en een dag later in De Tamboer in Hoogeveen in gezelschap van tal van andere bluesartiesten. Voor de bluesliefhebbers een buitenkans om deze prachtige zangeres van dichtbij aan het werk te zien. Een dag eerder komt ze aan in Nederland, maar de afspraak die avond moet nog verzet worden naar een dag later. Kort dag dus voor deze zangeres, blogster, schrijfster en kerkvoorgangster, maar ze neemt ale tijd om over de blues en haar blues te vertellen.
“Mijn reis naar hier en nu was een pad vol strijd, gebroken harten, teleurstellingen, eenzaamheid en misstappen”, kijkt JJ Thames bijzonder serieus, maar dan breekt een glimlach door. “Het was prachtig. Ik heb zo veel geleerd en ben geworden wie ik ben door deze tegenslag te overwinnen. Ik heb mijn eerste liedje geschreven toen ik onder de douche stond in een tehuis voor daklozen, waar ik woonde met mijn twee kinderen. Het was een lied dat ik zong om mezelf moed in te zingen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat het twee jaar later op de radio gespeeld zou worden of dat het heel hoog op de Billboard charts zou staan, Maar het gebeurde en ik ben er dankbaar voor. Voor alles wat ik heb meegemaakt. Ik hou van diegene die ik geworden ben en de vrouw waar ik nog in ga groeien. Dergelijke tegenslagen in het leven vormen je, ze bouwen je karakter en zijn een geweldige inspiratie voor de blues.” We kijken nog verder terug. Terug naar het ouderlijk huis van JJ en haar schooltijd. “In mijn jeugd zat ik op Montessori scholen. Hier werden de giften en talenten die ik van nature had ontdekt en tot bloei gebracht. Mijn leraren vertelden mijn ouders dat ik veel gevoel had voor muziek en voor schrijven op die prille leeftijd. Ik ben al met lezen begonnen toen ik drie was. Mijn ouders draaiden thuis altijd de christelijke muziek van die tijd. Ik kan me niet herinneren dat ze wel eens wat anders lieten horen. Maar mijn vader is opgegroeid met de blues. Zijn moeder had een juke joint/boarding house in jaren 40 and 50 waar veel beroemde zwarte muzikanten kwamen. Thuis zong mijn vader nog wel eens de bluessongs uit die dagen. Ik hield ervan om hem te volgen en te proberen mee te zingen. Als klein kind heb ik me nooit gerealiseerd dat het hele beroemde blues liedjes waren tot ik volwassen was en achter de bar werkte van een blues restaurant en deze liedjes weer terug hoorde in het restaurant. Ik was een meisje vol adoratie voor haar papa en was vast geplakt aan hem. Dit heeft een heel belangrijke rol gespeeld in mijn keuze om de blues te spelen. De liedjes uit die tijd hebben nog steeds een heel bijzondere plek in mijn hart en vormen de zaden waaruit de liefde voor de blues is ontkiemt.”
Dat kijkt ze strijdvaardig. “Ik ben de blues. De blues leeft in me en vormt me. Blues is een gevoel”, stopt ze even …..”Het vertelt een verhaal waar iemand anders zich onmiddellijk in herkent. Ik ben klassiek en jazz geschool, maar ik heb ook opgetreden als rapper, als spoken word artieste en als schrijver van pop en R&B songs voor verschillende grote artiesten. Ik heb ik een indie rock band gezeten en zelfs een Heavy Metal band en een reggae rock band. I heb een neo-soul album opgenomen in 2008 en Christelijke liedderen in 2011… Maar, elk genre vindt toch weer zijn oorsprong in de blues. Ik was 18 en woonde in Mississippi toen ik weer met blues in contact kwam. Ik was er eerst niet van onder de indruk, maar langzamerhand sijpelde het in me door tot ik er helemaal mee doordrongen was. Uiteindelijk wist ik dat ik hield van de blues en dat het een relatie voor het leven is. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit niet de blues zal zingen.”
Het gesprek komt op optredens. Waarom de halve wereld over reizen, voor een optreden in Leeuwarden of Hoogeveen. “Ik treed op omdat ik iets te vertellen heb, een preek te preken heb en mensen wil verheffen en stimuleren. Ze laten weten dat het uiteindelijk goed komt. Ik vind het heerlijk om die band met mijn publiek te hebben vanaf het podium. Ik hou er van om die opluchting te zien, die troost en blijdschap op de gezichten van mensen als ze zich vermaken en al is het maar voor de duur van het optreden hun zorgen aan de kant kunnen leggen en gewoon te genieten. Ik ben ook een motivational speaker over de hele wereld waar ik die boodschap van liefde, hoop en eenheid vertel. Het is een zegening dat ik dit mag doen.”
Ze stipte het zelf al even aan, JJ Thames heeft heel wat meegemaakt. Ze omschrijft zichzelf in haar bio dan ook als een “no longer pissed off ex-wife, a sexual, emotional, mental and domestic
abuse survivor, a previous homeless shelter abider and former vegan. Deze ervaringen torst ze mee en weerklinken in haar muziek. “Absoluut vind je dat terug in mijn muziek. Het is mijn verhaal. Ik leef mijn leven door er over te schrijven en in mijn muziek. Mijn teksten zijn persoonlijk, eerlijk en ongefilterd. Ik heb geen geheimen en ik vertel je geen leugens. Dat is wat mensen willen horen. Muziek waar ze zich in herkennen. Muziek die stroomt onder de dagelijkse gang van zaken in hun leven en die zo de soundtrack vormt van hun bestaan en ze in met hun herinneringen verbindt. Dat kan ze door moeilijke tijden helpen en ze de goede tijden laten vieren.”
Tijd voor technische details. Hoe vormt JJ Thames haar ervaringen om tot liedjes. Heeft ze daar een schema voor, een vaste werkwijze. “Die heb ik niet” schatert ze. “Ik schrijf , zoals het me raakt. Vaak hoor ik het hele liedje al als ik schrijf, melodie, tempo, toon en muzkale produktie alles. Als ik schrijf zie ik muziekvideo’s in mijn hoofd. Ik schrijf daarom meestal alleen maar wat ik zie. Het is net of de liedjes zichzelf schrijven. Ik heb een aandoening genaamd synesthesie. Dat houdt in dat mijn zintuigen heel dwarrelig zijn. Ik ruik kleuren en proef geluid. Daarom staan er vaak heel vreemde of boeiende omschrijvingen in mijn teksten, net van uit welk perspectief je kijkt. Ik vergeet vaak dat anderen dat niet zo ervaren. Uiteindelijk schrijf ik mijn liedjes toch het meest over liefde en relaties, maar ik beperk me daar niet toe. Ik heb ook een liedje waarin ik zing over waarom ik niet gekozen heb voor een abortus, over de moeilijke tijd die ik heb gehad, over depressie, over eenzaamheid, ik heb liedjes over zelfmoord, over kwetsbaarheid, ik heb liedjes waarin ik zing voor God. Ik vertel mijn verhaal en elk onderwerp is goed, want er is altijd iemand die het hoort en zich er mee identificeert. Als je het maar schrijft en er je ziel in legt. Af en toe zijn de teksten die jij schrijft de enige manier voor iemand anders om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Als schrijver heb je vaak de eer om de stem te zijn voor de mensen die niet kunnen uitdrukken. Ik zing vaak mijn liedjes steeds maar weer achter elkaar als ze te voorschijn komen, net zolang tot ik de mogelijkheid heb om ze met mijn laptop op te nemen. Af en toe bewerk ik ze minimaal, maar meestal laat ik ze met rust tot het tijd is om de studio in te gaan.”
Een ander aspect van JJ Thames is haar schrijfwerk, Ze is een voortreffelijk en uitgesproken blogger en werkt aan haar debuut als auteur. “Eigenlijk was ik eerst een schrijver. Dat beschouw ik als mijn grootste talent. Ik leerde al een journaal bij te houden als kind. Ik heb Aspergers en dan helpt me dat om mijn gedachten te ordenen en heldereheid te scheppen over hoe ik er voorsta en ook om meer oog te hebben voor mijn omgeving. Net als in mijn liedjes ben ik erg eerlijk in wat ik schrijf, of het nu om prosa gaat, om mijn blogs of als ik werk aan mijn boek dat hoop ik begin volgend jaar uitkomt. Voor mij is schrijven schrijven. Iedere vorm heeft zijn eigen regels, maar de intentie is hetzelfde. Liedjes moeten sneller een boodschap vertellen en passen in de melodie, daarom zijn ze meer gestuctureerd. Door het schrijven van liedjes ben ik ook puntiger geworden in mijn andere schrijfwerk. Het heeft me geleerd om sneller ter zake te komen en snel boute stellingen te poneren in plaats van oeverloos te zwammen en zo een pagina te vullen. Ik wil scherp en vol inzicht zijn in plaats van oppervlakkig, Het heeft me discipine geleerd, Minder is waarlijk meer.”
Nog een kant van JJ Thames. Ze is tevens predikant. Ook daar spreken we over en de invloed op haar muziek. “Ik ben als predikant geroepen in 2009. Ik doe er op dit moment weinig mee. Ik heb het gevoel dat ik met het zingen van de blues meer mensen help en hun hoop geef en zorgen wegneem dan in mijn rol als predikant. De bisschop die me inwijdde was degene die me naar twee jaar vertelde dat het tijd was terug te gaan naar de muziek. Daar had God me nodig. Hij had gelijk. Als je naar mijn liedjes luistert merk je dat mijn geloof er in verweven is. Mijn geloof is hoe ik leef en dat kan niet gescheiden worden van mijn loopbaan. Het is wie ik ben. Mijn geloof zit diep en schijnt door alles wat ik doe en wie ik ben. Net als voor de rest van mijn levern verontschuldig ik me daar niet voor. Ik deel het met wie wil luisteren en als iemand het anders ziet is dat prima en hou ik nog steeds van ze. Ik neem ze mee in mijn gebeden. Mijn vader is de hoofdpastoor van de Word of Faith International Christian Center in Southaven, Mississippi. Ik ben in de kerk opgegroeid. Ik heb er nooit gezongen”, grijnst ze in antwoord op een deze middag niet gestelde vraag. “Mijn groot ouders dienden de kerk ook, het is mijn bloed. God is alles voor me. Hij geeft me betekenis en helpt me in tijden van nood. Hij opent deuren die niemand weer kan sluiten. Hij is mijn grootste vriend. Er waren tijden dat Hij het enige was wat ik had en ik ben dankbaar voor de loopbaan die Hij me gegeven heeft. Ik hou van mijn leven.”
Van God is de stap nog wel redelijk groot naar bluesgigant Robert Cray. Het is de laatste in een lange rij top muzikanten waarmee JJ Thames werkte. Een ervaring om veel van te leren.”Als mensen me vragen wat het beste advies is wat ik een jonge artiest kan geven, dan is het wel dat ze iemand vinden die doet wat zij ook doen en ze goed in de gaten houden. Kijk en luister. Dat is zo belangrijk, Je hoeft niet te vertellen wat jij er van vindt, maar uitvinden wat hun er van vinden en daarvan leren. Mentorschap is onbetaalbaar. Ik heb de laatste tijd heel veel aan Bernard Purdie, de uitvinder van de “PurdieShuffle” en legendarische drummer voor Aretha Franklin, James Brown, Cat Stevens, Miles Davis, Dizzie Gillespie, Nina Simone, BB King, Hall & Oates, Steely Dan en zoveel anderen. Hij heeft me onder zijn vleugels genomen en leert me zoveel nu mijn loopbaan een volgende fase in gaat. Ik heb geleerd als je de ouderen eert, ze vaak kleine kostbaarheden aan wijsheid met je delen die je leven veranderen. Dat ik het voorprogramma voor iemand als Mr Gray mag verzorgen is een eer en je mag voor hun publiek spelen en nieuwe fans winnen. Ik ben zo dankbaar dat ik voor een aantal legendarische atiesten heb mogen openen. Daar zaten zoveel hoogtepunten tussen.”
Dan kijken we nog even vooruit naar de optredens in Leeuwarden en Hoogeveen. JJ Thames kan van enthousiame nauwelijk blijven zitten. “Je kan verwachten wat mijn band The Violet Revolt en ik graag betittelen als ‘blues-rock for your soul’. We reizen door verschillende genres en daar zitten een paar verrassende tussen, maar ze hebben allemaal een bluessaus. Ik vertelde net al dat ik de blues ben. De legendarische Dorothy Moore (Misty Blue) vertelde dat ik de “future of the blues” ben.. Van haar lippen naar gods oren, want ik ben van plan nog jaren te rocken op de podia. Ik garandeer je een geweldige tijd vanavond. We gaan lachen, we laten je huilen en er wordt gedanst, maar het allerbelangrijkste. Als je je wat bedrukt voelt als je binnenkomt, tegen de tijd dat je weer weg gaat, zul je je veel beter voelen. Come on and get you some blues, baby!”