LEEUWARDEN – Op het podium van Neushoorn in Leeuwarden voor het optreden van de Canadese violiste Jessica Moss een zee van knopjes en pedalen. Zouden er effecten op de markt zijn die ze niet tot haar beschikking had. Het werd dan ook een optreden waarbij het kijken naar de tenen van deze artieste welhaast net zo intrigerend was als naar haar vingers, want met een enorme kromming en finesse wist ze knopjes te draaien tot standje precies goed. Stipt op het aanvangsuur kwam de violiste, meest bekend door een langdurig lidmaatschap van de politiek betrokken post-punk band Thee Silver Mt. Zion en haar spel op het nummer ‘Funeral’ van Arcade Fire, het podium op en vroeg iedereen te gaan zitten, omdat het een concert werd dat zich daartoe eigende. Wie zich zorgen maakt om een vies zitvlak, de vloer was uitermate schoon, dat had ze zelf gecontroleerd. Een concert van drie kwartier op een harde vloer zonder steun is echter wel een erg lange zit en na afloop waren in de zaal toch wel wat zere ruggen en stijve ledematen te constateren en had dit concert beter geprogrammeerd kunnen worden in een met stoelen uitgerust podium. In de drie kwartier die aan Moss waren toebedeeld kwam ze tot drie liedjes en nam ze de toeschouwers mee van welhaast klassiek tot bijzonder experimenteel. Op het moment dat iedereen gezetten was, pakt ze haar viool voor een stuk waarin een aantal vioolstukken uit de Joodse traditie waren verwerkt. Aloude werken die erg mooi werden vertolkt door Moss. Prachtige traditionele stukken die met de loop werden opgebouwd tot een groter geheel dan alleen de violiste kon brengen. Na deze fraaie, maar nog betrekkelijk conventionele opening, komende uit de aandacht die Moss de laatste tijd heeft besteed aan Klezmer, Balkan en Midden-Europese muziek, was het tijd voor haar nieuwe album ‘Entanglement’ wat nog krakel vers is. De Canadese uit Montreal opende met ‘Fractals’ van dat album. Hierin zocht ze experiment met tal van effecten en loop tot een prachtig stuk dat soms erg klein en intiem was en dan weer groots opentrok voor een onverwacht vergezicht. Een lang nummer waarin de viool tal van emoties wist te vertolken. Een prachtig stuk. Voor haar laatste stuk, het meer dan twintig minuten durende ‘Particels’ heeft Jessica Moss zich laten inspireren door subatomische deeltjes. Uit een experiment, zo vertelde de artieste die de tijd nam om haar nummer te introduceren en hiermee toch een soort van tekst had voor haar instrumentale nummers, was gebleken dat twee verbonden deeltjes beide reageren als één van beide wordt aangeraakt. Zelfs als ze door een aantal kilometers gescheiden zijn, zelfs als één op aarde is en de ander in de ruimte. Een verschijnsel dat de wetenschap mag verklaren, maar Moss nam haar luisteraars aanvankelijk met haar viool mee door deze wereld van subatomische deeltjes en hoe ze met elkaar verbonden zijn. Wederom met veel effecten tot ze halverwege haar viool weglegde en met de stem de roep van die deeltjes naar elkaar vertolkte tot in de ijlheid van de ruimte. Prachtig met veel zeggingskracht en met een waarschuwing dat we nog erg veel maar beperkt begrijpen wat er om ons heen gebeurd. Een heel mooi optreden, met een muisstille zaal, ondanks af en toe een ongemakkelijke schuivel vanwege zere billen.
Jessica Moss laat subatomische deeltjes spreken
