GRONINGEN – Het leuke van bands die door een collega op tour worden meegenomen is dat je op deze manier soms kennismaakt via een voorprogramma van erg leuke acts die anders wellicht aan je aandacht waren ontsnapt. Het Belgische Mooneye was bijvoorbeeld geselecteerd om mee te reizen in weliswaar wat afgeslankte vorm, met Intergalactic Lovers om de voorjaarstour op te fleuren met hun aanwezigheid. Een fijne keus, want deze band uit Kortrijk presenteerde zich met prima en erg intense ingetogen Indie-Pop en alternative folk. De oorsprong van de band ligt bij de succesvolle singer songwriter Michiel Libberecht, die als Mickey Doyle, onder deze naam had hij veel succes, maar in 2018 werd de band verder uitgebreid met een viertal nieuwe bandleden en werd de naam omgegooit naar Mooneye als ode aan het Belgische Moen waar Libberecht uit stamt. Nadat eerder een EP was uitgebracht en de prijzenkast van de zanger verder was gevuld met winst bij talentencompetitie De Nieuwe Lichting, kwam eind vorig jaar het album ‘Big Enough’ uit. Het was vooral van dit album dat het trio in Groningen de set list vulde. Een trio, want voor de ruimte en ombouw, had Libberecht alleen beide gitaristen ter versterking meegenomen en met wat wijzigingen in de band zijn dit inmiddels Guillaume Navarro en Jesse Maes. Het trio opende met ‘Bright Lights’, oorspronkelijk een duet met Meskeren Mees op het abum. Meskeren Mes stond een week eerder al in Groningen en was er nu niet bij, maar dat maakte met de stemmen van zijn kameraden werd het een mooie rustige opening. Een nummer dat nog net iets meer ontwikkeling mag hebben, maar wellicht dat het met een volledige bezetting die wel zou hebben. In ‘Are You Lonely Too’, recent gepresenteerd als single vlak voor de digitale deelname van de band aan Eurosonic dit jaar, paste Mooneye een stijlvorm toe waar ze vaker naar grepen. Klein en solo zette de zanger op akoestische gitaar het nummer in, waarna Guillaume Navarro en Jesse Maes vocaal en op gitaar bijspringen, waardoor een song sowieso voller wordt en meer ontwikkeling krijgt. Een erg mooi nummer deze single en met ‘Orange Lights’ werd dit zelfs nog overtroffen. Heel klein, heel bedaard en erg intens werd dit door Libberecht en Maes tweestemmig gebracht. Diezelfde intensiteit was ook te vinden in ‘Too Fast’ met qua tempo een fraaie tegenstelling tussen titel en muziek. Af en toe had de frontman een klein praatje en dat ging hem prima af, maar inhoudelijk werd het bijna nooit. Alleen het het nog niet uitgebrachte ‘Love and Cigarettes’ kreeg wat inhoudelijke duiding door te vertellen dat het over vriendschap ging, maar hier is nog wel wat te winnen. De set list meelezers zagen daarna dat direct door geschoven werd na het laatste nummer op de lijst met te spelen songs ‘Seventeen’. De meeste nummers daarvoor hadden qua tempo redelijke overeenkomsten en om de songs onderscheidener van elkaar te laten zijn zou het goed zijn om nog een wat steviger nummer als ‘Seventeen’ waarin het tempo wat omhoog ging en de sound wat scherper werd in te brengen om ook in tempo meer kadering te krijgen. Juist ook, omdat dit één van de mooiste nummers was. Als toetje keerde het trio terug bij het overgeslagen ‘My Routine’ unplugged met alleen de gitaar van Libberecht was dit een prachtige afsluiting. Weer zo’n mooie band uit België in de fraaie traditie van goede muziek die onze Zuiderburen hebben.
Intense Indie-Pop met Mooneye
