ROODEHAAN – De lotgevallen van een reizende artiest en de onmogelijkheid om tijdig in Nederland te komen vanuit Scandinavië zorgden er voor dat niet Simplon in Groningen, maar de liveconcertenserie van Roodehaan de eer hadden om Willy Tea Taylor als eerste op het podium te mogen ontvangen. Een Nederlands debuut en wat voor Nederlands debuut. In het licht van de schemering vertelde de Californier zijn verhalen, die hij op muziek had gezet. Willy Tea Taylor is een verteller. Al zijn liedjes zijn fraai afgeronde verhalen. Op het podium werd Taylor geassisteerd door Jeff Mooneyham die zelf ook een uitstekende zanger bleek te zijn in vertolkingen van onder andere Leonard Cohen en Townes van Sant liedjes. Beide speelde gitaar, met bouwjaren uit respectievelijk 1927 en 1937. De gitaren waren beide ruim ouder dan de artiesten en vergden nogal wat stemwerk, maar het fraaie geluid maakte dat meer dan goed, ook omdat Taylor adequaat deze periodes met een praatje wist op te vullen. Taylor begon met een lied over volwassen worden. ‘Young When I Left Her’ een fraai bedaard nummer gaf direct het thema van de avond aan. Veel liedjes over het verlangen naar thuis en de mensen en dieren daar, maar ook het gevoel te moeten reizen en het onvermogen op één plaats te blijven. Prachtige liedjes bleven langskomen, waarbij steeds de muziek in dienst stond van het verhaal. Het prachtige ‘California’, werd gevolgd door het even mooie ‘Knuckleball Prime’, de titel van het laatste album van Willy Tea Taylor. Het mooiste nummer voor de pauze was ‘Walter’. Een mooi verhaal over zijn opa, die na de pauze nogmaals werd geëerd in ‘The Evolution of a Cattle Man’ waarin Taylor beschrijft hoe zijn beide opa’s begonnen als cowboy te paard, maar eindigden als boer op een tractor. Na de pauze zakte de zon langzaam weg en werden de liedjes nog dieper en intenser. Het prachtige ‘Wandering Boy’ voor zijn moeder, het schitterende ‘Bull Riders Songwriters’ over het leven ‘down the road’ van het ene optreden naar het andere en in snelle opvolging drie van de hoogtepunten ‘Hummingbird’, ‘The Very Best’, waarin Taylor zijn zang optimaal benutte en het indrukwekkende ‘Chickamauga’ een lied over een stervende soldaat in de Amerikaanse burgeroorlog wiens bloed helpt de rivier rood te kleuren. Taylor en Mooneyhan zaten op een stoel, varieerden niet veel in tempo of instrumenten, maar door de kracht van de zang en de vertellingen verveelde het concert geen seconde. Twee mannen op een stoel met ee gitaar op een toneel, meer heb je niet nodig. Als toegift een eerbetoon aan de deze dagen overleden Dr Ralph Stanley met een door Mooneyhan gezongen lied van de Stanley Brothers. De zon was onder, het was een prachtige avond.
Indrukwekkend Nederlands debuut Willy Tea Taylor
