GRONINGEN – Ergens op het randje waar je net zo eenvoudig de wereld van de pop, als van de klassieke muziek kan binnenstappen en waar er geen muur staat tussen beide genres, maar hooguit een vitrage die gemakkelijk op zij te schuiven is, daar staat een piano. Op die piano schrijft Annelies de Vries haar muziek en als ze het uitbrengt of op het podium staat dan doet ze dat onder de naam Annelie. De laatste jaren geniet ze een toenemende waardering met haar werk, mar als toetsenist bij onder andere Jacqueline Govaert en nu, en vooral, in de band van Eefje de Visser werd haar spel al vaak geprezen. Als Annelie bracht ze twee instrumentale albums uit. ‘After Midnight’ verscheen enkele jaren geleden en werd vorig jaar opgevolgd door ‘Hertz’. Het optreden in De Oosterpoort in Groningen was één van de laatste voor Annelies de Vries even een korte break neemt in verband met de voltooiing van een ander project dat ook zijn blijde einde nadert. Een langzaam verdonkerende zaal en een lang aangehouden synth toon zorgen dat het doodstil werd en kondigt het begin het optreden aan. Annelie gaat van start met ‘October’. Een mooi stuk waarin duidelijk wordt hoe goed ze zonder zang en met haar spel emoties kan vertolken. Een verlatenheid daalt neer over de zaal. Even later in ‘Oh Gloria’ blijkt hoe belangrijk het licht ook is bij de optredens van Annelie. Als een opgaande zon boven haar hoofd wordt gesuggereerd met licht geeft dit prachtig de emotie weer. Later in de show suggereert het warmte of juist kou, laat het de Apocalyps zien als wolken op de achtergrond langsrollen langs een bloedrode hemel of vestigt het juist de aandacht op piano en bespeelster. Annelie was niet de enige in topvorm, ook lichtman Job Kuiper was in uitermate goede doen uit de kleedkamers gekomen en dankzij hem werd het niet alleen voor de oren prachtig, maar werd de hele voorstelling dynamisch, zonder dat Annelie van haar kruk kwam. Pas na een viertal composities erkende Annelie dat er publiek was en verwelkomde ze de toehoorders. Dat was tijdens het concert ook de enige keer tot voor het laatste nummer, waar ze bedankte, dat ze iets vertelde. Ze sprak wat over haar album ‘Hertz’ en vooral dat ze blij was met de stilte die het publiek in acht nam, waardoor ze zo fijn in haar bubbel kon plaatsnemen en de focus helemaal op haar muziek kon richten. Dat leverde prachtige stukken op zoals ‘Return’ en vooral het rustige ‘Restrictus’, evenals het erg mooie en bedachtzame ‘Shimmer’. Sterk was de emotie te voelen in bijvoorbeeld het rustige, maar dwingende ‘Amos’ of het zwaardere, donkerdere, maar bij tijden ook ijle ‘Lost’. Het maakte het concert erg intiem en bij tijden melancholiek. Het nam het publiek mee de wereld van Annelie in, maar door de bubbel en de vlotheid waarbij de nummers soms bijna aaneengesloten werden gespeeld, waarbij de verandering van de emotie en het licht soms de indicatie waren dat er een nieuwe compositie was ingezet, zochten de toehoorders ook de mogelijkheid om met applaus hun waardering te laten blijken en even over de helft was de pauze tussen de nummer net iets langer en zag iemand zijn kans schoon en kreeg hij bijval van de rest van het publiek. Het zou goed zijn als Annelie vaker er in de opbouw ven die spanning van af haalt en de mensen kans geeft hun waardering te laten tonen en zo de rol van het publiek actiever en betrokkener maakt. Het bleef schitterend met het trage maar fantastisch mooie ‘1900’ wat mooi werd opgezet met het stevigere ‘Tomorrow’. Na haar afscheidswoord kwam als laatste compositie het vlottere ‘Grip’. Een concert dat een toegift had verdiend, maar direct gingen de zaal lichten en de muziek aan. Dat was jammer bij het impressionante optreden.
In de bubbel met Annelie
