GRONINGEN – De Brits-Ierse zangeres Holly Macve slaagde er niet in om zich helemaal overeind te houden in het TakeRoot concurrentie. Het hielp ook niet dat na het overschreiden van de tijdslimiet van de voorgaande band en weigerachtige apparatuur in het Der AA Theater de show zo’n twintig minuten te laat en redelijk plotsklaps begon. De zaal was erg matig gevuld en veel festivalgangers keerden om toen de muziek nog niet was gestart om elders hun heil te zoeken. Dat was jammer, want deze zangeres met haar band had wel degelijk veel te bieden. In 2017 presenteerde Macve haar debuut album ‘Golden Eagle’ en daar werd halverwege dit jaar ‘Not The Girl’ aan toegevoegd en beide zijn uitstekend ontvangen. De muzikale loopbaan van Macve komt niet helemaal uit het niets. Haar Ierse opa was een klassiek componist en haar oma een muziek therapeut. Muzikale genen in de familie, maar nadat Galway was verruild voor Groot Brittannië was het vooral de Americana met mensen als Bob Dylan en oude blues platen die ze vond in haar moeders platen collectie die haar een flinke duw in die richting gaf, helemaal toen ze ook zelf artiesten als Johnny Cash en Gillian Welsh ontdekte. Zelf werd Holly Macve ontdekt op een open mic night in Brighton waar een platenbaas in het publiek aanwezig was en haar onder contract nam. Het was het begin van een behoorlijk succes verhaal. Macve vond zich naast haar albums terug op mooie festivals en op podia met bekende namen. In Groningen maakte de band ook een prima indruk met hun fraaie op Americana en singer songwriter gebaseerde muziek. Het openingsnummer ‘Bird’ was prima. Een traag nummer, met een duidelijke folk inslag, waarin Macve haar stem prachtig en ongehaast kon etaleren. Een ongehaaste zwoelheid zit er in haar stem die heerlijk is voor deze song. Veel tijd was besteed aan het speelklaar van de piano krijgen en voor ‘You Can Do Better’ bleek waarom. Een traag en prangend lied wat je bij de lurven greep, vooral in die combinatie tussen zang en toetsen. In ‘S. F. Honey’ bracht de band, onopvallend, maar prima de voorvrouw ondersteunend het tempo omhoog. Nu en dan pikte Holly Macve er een liedje uit om wat inhoudelijker op in te gaan bij de introductie. Ook het verreweg mooiste nummer deze avond. Het impressionante lamenterende ‘Daddy’s Gone’ gaat over het moment dat ze, tijdens een tour, te horen krijgt dat haar vader is overleden. Het liedje vertolkt eerst traag haar diepe rouw en pikt dan in tempo op, waar het verdriet een plek krijgt naast een viering van zijn leven. Een liedje zoals elke vader zou willen dat zijn dochter die voor hem schreef. Na het vlottere ‘No-One’ was ‘If Only Tomorrow’ een kijkje in de toekomst, niet alleen omdat dit het onderwerp is, maar ook een nieuw liedje in het repertoire dat nu al schitterend was. De nadruk lag bij dit optreden duidelijk in het begin. In de tweede helft volgden ook nog prima liedjes met het piano nummer ‘Eye of the Storm’, het stevig uit pakkende ‘Who Am I’ en het kalmere ‘Colour Them Gold’, maar was er toch het gevoel dat het iets puntiger mocht. Vooral het afsluitende ‘Golden Eagle’ leek een aantal malen bij de natuurlijke einde van het liedje te zijn gekomen voor er nog weer een verlenging aankwam zonder dat die echt wat leek toe te voegen, anders dan dat je nog even extra kon genieten van die emotionele en erg fraaie zang van Holly Macve. Een uitermate fijn optreden, waarin de alom erkende potentie van Holly Macve een flink uitroep teken kreeg.
Holly Macve legt volop emotie in haar zang
