WINSUM – In Duitsland niet zo heel ver over de grens wonen en werken fantastische artiesten die soms twintig dertig kilometer verderop in Nederland nauwelijks aan de bak komen. Neem iemand als Hanna Fearns die vijf jaar geleden voor het eerst in Nederland optrad en de inwoonster van Keulen is nu terug met haar nieuwe album voor een paar Nederlandse optreden. Dat was onder andere in de prachtige Synagoge in Winsum, verstopt tussen de huizen aan een prachtig klein steegje. Fearns is in meerdere opzichten een opmerkelijk artieste. Een laatbloeier die op het moment dat haar gezin het toeliet alsnog haar muzikale dromen verwezenlijkte. Vijf jaar geleden kwam het country getinte album ‘Sentimental Bones’ uit, toepasselijk met zakdoekje voor eventuele tranen, inmiddels heeft ze zich breder opgesteld met prachtige singersongwriter liedjes, waarin de Americana nog steeds zijn plaats heeft, maar ook Europese invloeden duidelijk hoorbaar zijn. Vorig jaar bracht ze haar tweede album op de markt ‘Turn on the Light’ waarbij ze onder andere samenwerkte met Ken Stringfellow van The Posies. Haar nieuwe album is een soort roadmovie bleek in de Synagoge. Startpunt was het vertrek in het rustige ‘Running Away’. Met haar fraaie warme stem bezong ze weggaan en alles achter laten. Stringfellow speelde sowieso een belangrijke rol tijdens dit optreden. In ‘Turn on The Light’, het titelnummer van het album vertelt ze het verhaal hoe ze hem voor het eerst ontmoet als beginnende artieste die in Keulen door een buurman wordt gevraagd of zin heeft om met één of andere artiest een paar liedjes te zingen. Dat zegt ze toe, maar zonder veel enthousiasme en dan blijkt het een samenwerking die haar leven veranderd en tot op de dag van vandaag voortgaat. In de refreinen had ze een prachtige wisseling van folk naar het Franse chanson, wat het liedje verrassend maakte en wat toevoegde. Een cross-over die ze vaker toepaste. Na deze verhalende song met sterke folktonen en haar prima gitaarspel ging het verder in het vlottere ‘Shady Days’ waarmee ze ook haar setlist keurig opbouwde en haar nummers hun eigen identiteit meegaf. Met fraai tokkelend spel zette ze dit nummer muzikaal in de verf. Vanuit haar oude catalogus ging het vlot en krachtig door in ‘Dream of Me’, een prachtige song, want ondanks dat de zangeres veel breder is tegenwoordig heeft ze in het verleden ook al prachtig werk laten horen en dat zeer de moeite waard blijft. Voor de Beck cover ‘Golden Age’ vroeg ze assistentie van Ken Stringfellow op het podium die haar op piano begeleide. Prachtig ging het verder als duo in het schitterende en opstandig gezongen ‘Act of Grace’ waarna werd besloten met het rustige en diepe ‘When I’m Falling’, gezongen als duet. Het is fijn te constateren dat een zangeres als Hanna Fearns progressie en ontwikkeling blijft boeken en steeds de juiste mensen om zich heen weet te verzamelen die haar als artiest sterker en met meer zelf vertrouwen het podium op doen gaan. Ze woont om de hoek, dus contracteren mag geen probleem zijn.
Hanna Fearns maakt grote stappen
