GRONINGEN – De nationale vermaarde popster met internationale allure had het duidelijk naar haar zin voor het podium van The People’s Pleasure Grounds in Vera in Groningen. De bekende Nederlander in kwestie zong mee, klapte, danste, joelde en stond af en toe, de muzikanten oren gespitst, intens te luisteren. In het voorbijgaan fluisterde ze in het oor. “De gitaar is niet gestemd, maar wat een goede sfeer!” De gitaar van zanger Jimmy de Kok was inderdaad een nukkige dame met een eigen wil, maar na één nummer duidelijk buiten het gareel te hebben gelopen werd er een scherp oog op gehouden en dus was er sprake van een verwaarloosbaar bedrijfsongevalletje, dat inderdaad de goede sfeer niet mocht drukken waarbij inderdaad veel werd gedanst en meegeleefd.
The People’s Pleasure Grounds was ooit het solo project van Jimmy de Kok, ook in Vera graag gezien als toetsenman van Iguana Death Cult. Met enige leden van wijlen The Black Marble Selection is een volwaardige band ontstaan die inmiddels een EP heeft uitgebracht, maar werkt ook aan nieuw materiaal. Het gezelschap neemt je mee naar de jaren 60. Een lekkere gitaarsound, ongecompliceerd, maar zeer catchy en aanstekelijk en soms flink rockende of juist vrolijk en smooth of filmisch. Naast De Kok bestaat de band uit Malenzie Mac-Donald jr. op bas, Gijs van der Heijden op drums en Bas Heijmans op gitaar. Lekker relaxt nemen ze het publiek mee op hun reis en dat staat eigenlijk vanaf het eerste begin mee te dansen.
Zonder veel bombarie schuift de band het Vera podium op als het showtime is. Zojuist hebben de mannen van The People’s Pleasure Grounds in de zaal staan genieten van het eveneens optredende Donna Blue, maar nu is het hun tijd. De grote hoed van Jimmy de Kok is niet de enige invloed van de Americana, want ook in het openingsnummer ‘Calamity Jane’ zijn die invloeden merkbaar. ‘Golden Hands’ volgt en dat is vlot en catchy en nodigt uit tot dansen, maar met dat bedrijfsongeval, het excuus en de plechtige belofte tot beterschap. Even neemt Bas Heijmans de lead-zang op zich in ‘Turn The Tide’ dat ook lekker uptempo is en die lijn wordt voortgezet in ‘Love of A Century’ wat steviger is en waar de zang van De Kok erg mooi tot zijn recht komt. Het middendeel van het optreden is erg aansprekend. ‘Time for Love’ en ‘Another State’ springen er bijzonder uit. Naast oudere nummers als ‘Something New’ is er ook ruimte voor nieuw materiaal. ‘Annie Moore’ krijgt pas voor een tweede keer een uitvoering voor een publiek. De introducties van de nummers bevatten vaak dergelijke informatie. Dit is nog duidelijk een punt waar aan gewerkt moet worden en ook mag de setlist nog iets meer variatie bevatten in tempo, want er zit eigenlijk een weinig verrassende lijn in waarbij het steeds vlot en steviger wordt naar het einde toe. Jammer voor de band is dat er ook veel Donna Blue fans zijn gekomen die soms nog even blijven hangen, maar de zaal is aanzienlijk leger bij het einde van het optreden dan bij het begin, want veel mensen die specifiek voor de andere band kwamen zijn dan al op weg naar huis. In die mooie rechte lijn gaat het naar het einde ‘Mosquito’ is mooi en robuust met een fijne ruimtelijkheid. ‘Los Tones’ stevig en prima en de bekende pop verschijning swingt nog even mee op ‘Human Bats’. Een fijn en degelijk optreden van een veelbelovende band met hun filmische rock en Americana.