AMEN – Er zijn al veel memorabele concerten geweest van Diana Jones in De Amer in Amen. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan Jan de Haan. De programmeur van deze muzikale oase verstopt in het Drentse land overleed onverwacht enkele jaren geleden, maar liet samen met de staf van toen een stevig fundament achter, waarop het huidige team kan bouwen. Zijn leven werd gevierd op een speciale avond in De Amer met drie van zijn favoriete artiesten. Lea Kliphuis stond er, die begin dit jaar een album uitbracht, wat wellicht reden is om haar wederom te inviteren. Stephanie Struijk, die ook net een nieuw album uitbracht en in januari dat in De Amer ten gehore bracht en Diana Jones. Jan de Haan had een oor voor fantastische zangeressen en dat werd die avond volop bewezen. Jan wordt ook geëerd met zijn foto op de muur van het podium. Hij luisterde ook deze keer weer geboeid mee en menigeen zal die avond even aan hem gedacht hebben.
Diana Jones is daarmee een echt Amer gezicht. Terecht want haar concerten zijn fantastisch met haar oprechtheid die je mee voert in haar liedjes en haar heel karakteristieke stem die wellicht niet iedereen zal bekoren, maar toch prachtig is. Jones brak in 2006 definitief door met haar album ‘My Remembrance of You’. Een album nadat haar grootvader, de zanger Robert Lee Maranville was overleden. In haar liedjes speelt haar geschiedenis van adoptie en het terugvinden en haar plaats in haar eigenlijke familie krijgen, die het meisje uit New York terug verwelkomden in de Smokey Mountains in de Appalachen, een belangrijke rol, zowel heel direct, maar ook indirect. De laatste jaren bracht Jones prachtige albums uit als ‘Museum Of Appalachia Recordings’ en ‘Song to a Refugee’ terwijl haar huidige Europese toer, die haar ook in De Oosterpoort in Groningen en bij Muziekpodium Bakkeveen op de bühne brengen is ter ondersteuning van ‘Better Times Will Come’. De huidige koude wind die over de wereld waait deed haar terug grijpen naar dit album uit 2009 om het nogmaals onder handen te nemen en opnieuw uit te brengen.
Op het zo vertrouwde podium van De Amer ging Jones lekker uptempo van start met ‘Willow Tree’ en liet dat volgen met haar song tegen wapengeweld ‘If I Had A Gun’, waarin ze een mooie dreiging verwerkt voor ze schitterde met ‘Cracked and Broken’. Je merkt aan al haar liedjes dat ze na aan haar hart liggen. De oprechte geloofwaardige manier waarop ze gebracht worden, maar ook de aankondigingen, waarin ze iets van de sluier oplicht over de liedjes. ‘Appalacia’, bijvoorbeeld, in dat gebied van de Verenigde Staten is nog een grote voorraad steenkool. Voor het efficiënt winnen, wordt de hele bergpiek aan een dynamiet knipbeurt onderworpen, waarna de kolen er zo uit gegraven worden. Een handige edoch destructieve wijze om deze brandstof ter beschikking te krijgen. In de song uit Jones haar afschuw hierover en haar liefde voor haar geboortestreek. Voor ‘Poverty’ had ze de anekdote hoe ze optrad met Janis Ian en dat de specialiteit van beide dames droeve tot heel droeve liedjes waren, maar dat je die toch een vrolijkere inslag kan geven door het tempo omhoog te schroeven . Voor het prachtige ‘The Day I Die’, het hoogtepunt voor de pauze, zat ze te denken aan die dag die haar naam heeft, die hopelijk nog ver weg is, maar als die komt, dan blijft de aarde gewoon draaien in al zijn facetten. Na het erg mooie ‘Call Me Daddy’ dat vlot was, eindigde de eerste set met ‘Since I Got No Home’. Tijdens de pandemie besefte ze dat voor veel daklozen de ondersteuning wegviel, dat er niemand mner was met een dollar, de douches gesloten en zo voort. Met een vriend plaatste ze flesjes water op plekken waar daklozen kwamen. Zijn verhaal hoe hij ook dakloos was geweest en dit besef inspireerden haar tot deze song vol compassie. Na de pauze bleven de liedjes, uit leven gegrepen, komen. A Capella opende Jones met ‘Gold Grey Ground’ en ook nu veel prachtige songs. Nieuw werk, liedjes van ‘Better Times Will Come’ en nu en dan ander werk, zoals het fenomenale ‘We Believe You’, geïnspireerd door een bezoek van politica Alexandria Ocasio-Cortez aan de zuidgrens die voor het eerst de misstanden in de kampen voor vluchtelingen daar en vooral de verhalen van de vrouwen voor het voetlicht bracht en erg mooie nummers zoals het ontroerende liefdesverhaal van de mijnwerker Henry Russell, die een liefdesbrief aan zijn vrouw schreef nadat de mijn instortte of het impressionante ‘Pony’ voor de inheemse Amerikaanse bevolking, vluchtelingen in eigen land. Een pareltje weer dit optreden en Jan keek tevreden toe van zijn plekje aan de muur. Het zijn geweldige liedjes, kaal, maar met warmte en compassie gebracht met die mooie stem. Een aanrader om elke keer dat ze in Nederland is haar te gaan zien.