GRONINGEN – Wie niet helemaal het schema in het gaten had van Platosonic in de Coffee Company in Groningen tijdens de Eurosonic / Noorderslag week zou ontdekken je een boek niet naar aanleiding van de omslag alleen moet beoordelen. Een band niet, in dit geval, niet aan zijn t-shirt. Op het podium een shirt met een verwijzing naar de rockhelden van Led Zeppelin bij Iris Soledad Galibariggi de saxofonist van het gezelschap. Wie de oordopjes nog even dieper de oren in wurmde vanwege de te verwachten rock storm van Marta del Grandi, kon deze allengs ook weer lospeuteren, want weliswaar eclectisch, maar zeker geen Led Zeppelin achtige sound van deze Italiaanse die naast Galibariggi ook Gabriele Segantini op drums, percussie en midi-controller had meegenomen voor haar showcase in de stad.
Marta del Grandi maakte indruk met twee fantastische albums. In het najaar van 2023 verscheen ‘Selva’. Het tweede album van de Italiaanse kreeg veel lof en terecht voor dit fonkelende kleinnood. Het was de opvolger van het eveneens indruk makende ‘Until We Fossilize’ dat ze eerder op een digitale verse van Eurosonic / Noorderslag al presenteerde. Op beide albums komt de reikweidte van deze artieste goed tot zijn recht. Vaak nog met het label jazz zangeres, bewijst ze dat de invloeden van tal stromingen door haar zijn geabsorbeerd en verwerkt in prachtige nummers die haar potentie laten zien. De scherpe luisteraar hoort pop, sixties en beeldende soundtracks in deze songs terug die vaak zorgvuldig en met mooie wendingen en lagen zijn opgebouwd. Slimme mooie pop.
De uitdaging was om deze uitdagende en gelaagde nummers in een omgeving als de Coffee Company in Groningen tot leven te brengen. Dat was een onmogelijke taak, maar er viel toch meer dan genoeg te genieten. Op het podium begon de zangeres solo met haar gitaar met ‘Eye of the Day’. Een rustig begin dat rustig werd opgebouwd waarbij eerst Iris Soledad Galibariggi haar saxofoon toevoegde en daarna de drums van Gabriele Segantini het grootser en grootser maakten. Een mooi begin en dat werd vervolgd met een song over onze eigen mysterieuze spionne ‘Mata Hari’. Een heerlijke song met mooie synths en stevig drumwerk, maar een bedaarde drumsolo in dit mooi geconstrueerde nummer, waarin de zang van Marta del Grandi heerlijk intens was. Segantini verzorgde ook een hoofdrol in ‘Snapdragon’. Een intrigerende song met een mooi mars tempo. Heerlijk tweestemmig zorgden Del Grandi en Galibariggi voor een prachtige gelaagdheid en daar tussen door zegevierde de sax over de rustige synths. Het zijn prachtig inelkaar gestoken songs met lagen en verrassingen in het weefpatroon. Die mooie tweestemmigheid trok het gezelschap door in ‘Polar Bear Dragon’. In haar presentatie maakte de Italiaanse een wat bedeesde indruk. Er waren weinig aankondigingen en eigenlijk nergens nam ze de tijd om ook eens een liedje wat uit te diepen. Het waren meer feitelijke mededelingen, ook wel begrijpelijk als je maar een korte periode hebt om jezelf neer te zetten en de nadruk toch op spelen ligt, maar nog iets brutaler mag best. Het einde van de set was prachtig. ‘Good Story’ was indrukwekkend. Het begon heel ingetogen met een synths toon, waarover zacht en ingetogen de zang kwam, voor felle drums de sfeer aan stukken rukten en het lied een heel andere dimensie gaven. Geweldig en indrukwekkend. Afgesloten werd met ‘Selva’ waarbij Iris Soledad Galibariggi alvast haar instrument mocht weg leggen. Een nummer met wat zwaardere lading en zacht neuriën. Het was in deze setting niet mogelijk al die pracht van haar platen te voorschijn te toveren, maar desondanks maakte Marta Del Grandi de nodige indruk. Het was een uitnodiging om haar eens te zien als ze alle factoren beter naar haar hand kan zetten. Verwacht dan echter ook geen Led Zeppelin, maar wel fantastische gelaagde en prachtige popsongs waarbij het enorm genieten is.