GRONINGEN – Gesprekken voor de deur van Vera in Groningen. Vader en dochter, beide fan van Daniel Romano, vertellen verhalen over de keren dat ze de Canadees zagen. Die keer in De Oosterpoort tijdens Take Root in een overvolle grote zaal, maar ook bij een concert waar met moeite het bezoekers aantal op 15 uit kwam. Bassist van de Daniel Romano’s Outfit Roddy Rossetti heeft nog even snel een boodschap gedaan en staat nu onopvallend te glimlachen naast de trap en luistert mee. Hij verstaat er waarschijnlijk geen woord van, maar het enorme enthousiasme van de vader en zijn dochter is aanstekelijk, Iedereen heeft goede zin en kijkt uit naar het optreden en er staan al zeker meer dan 15 mensen te wachten voor de deur. Er schiet een schim de trap op, weg gedoken in zijn kleding en duikt met een Vera medewerker mee door de deur. “Was dan niet Daniel Romano”, schrikt de dochter, “hij leek er wel op!” Waar geen discussie over bestaat is dat Romano even later op het toneel staat. Aanvankelijk bij deze show, die eigenlijk wel kan worden beschouwt als een dubbele hoofdlijner, als gitarist bij een fantastisch optreden van Julianna Riolino en even later verschijnen dezelfde mensen weer op het toneel en is het Daniel Romano’s Outfit en wordt intense en stevig ‘Nocturne Child’ ingezet. De Canadees is een veelkleurige artiest. In 2010 verscheen zijn eerste album ‘Workin’ for the Music Man’ en al snel was er in 2011 ook ‘Sleep Beneath the Willow’. In de jaren daarna slaagt hij er bijna in om ieder jaar een studio album te laten verschijnen en dat is tot en met ‘Finally Free’ onder eigen naam en de laatste drie albums ‘How Ill Thy World Is Ordered’ uit 2020, ‘Cobra Poems’ uit 2021 en tenslotte ‘La Luna’, dat vorig jaar verscheen bij zijn eigen ‘You’ve Changed Records’. Daarnaast verscheen, vooral de afgelopen jaren tijdens de pandemie, een groot albums met archiefmateriaal en andere opnames en verschenen er in de loop van de jaren ook een aantal live albums. Muzikaal bewandelde Romano tal van paden, van welhaast traditionele country, folk en Americana tot rock en psychedelische rock met uitstapjes naar de punk. Het concert in Vera wordt gebracht onder de vlag van de Indie-Rock. Dat is een afdoende beschrijving. Nu en dan weerklinkt nog een vleugje country of juist gaat het wat meer de psychedelische richting op. Na het stevige begin gaat het verder in ‘Sucking the Old World Dry’ dat iets rustiger uit de startblokken komt en ‘Impossible Green’. Naast Rossetti en Riolino, die nu als tweede stem fungeerde samen met Carson McHone, drumde Ian Romano. Veel van de liedjes werden twee of driestemmig gebracht. Het was een krachtig en gedreven optreden waarbij de band van nummers als ‘First Yoke’ snel opschoten naar ‘Hawks Don’t Share’ en ‘Downhill’. Deze laatste twee nummers hadden Carson McHone als leadzangeres. Prachtig hoorden ze in het geheel, maar McHone kreeg zo ook de mogelijkheid te tonen dat ze een fantastische zangeres is. Voor de optredens met Daniel Romano’s Outfit verzorgde de Texaanse enkele solo optredens op de Britse eilanden Nu en dan was ere een klein rustpuntje zoals in het prachtige ‘I’m Alone Now’ dat zich toonde als één van de mooiste liedjes op de voet gevolgd door het even prachtige weer meer uptempo en driestemmig gezongen ‘Roya’. Via ‘Maggie’ was het einde van deze beklijvende show alweer nabij. Romano sprak weinig. Een enkele keer een woordje, maar de nadruk lag op spelen en het publiek meenemen in het gebeuren. Daarin slaagde hij. Na ‘Maggie’ werd afgesloten met in een enorm tempo gespeelde ‘That Too Rich’. Een enorme ovatie en de band liet zich snel overhalen tot een toegift met ‘Modern Pressure en ‘Empty Husk’. Een heel fijne show van Daniel Romano. Vader kocht een LP voor dochter als herinnering, maar ja, dan heb je zelf geen herinnering aan zo’n avond en dus stond hij al snel weer in de rij, want zo’n album mocht ook niet in zijn eigen collectie ontbreken.
Gedreven Daniel Romano schittert in Vera
