AMEN – Even leek het erop dat karakteristiek Nederland met karakteristiek Amerika samen kwamen. Het wemelde van de Dafjes rondom de Amer voor het concert, maar voor het Americana concert van The Deslondes van start ging, waren ze weer gevlogen. Voor het concert hadden The Deslondes een constructief overleg over al die praktische zaken als: waar te ontbijten en dergelijke. Je merkt op zo’n moment dat de bandleden de manieren kennen en de middelen hebben om zo’n tour goed door te komen en al snel werden spijkers met koppen geslagen bij een mooi inkijkje van het toerleven en wat daar wel niet bij komt kijken. ‘Ways & Means’ is overigens ook de titel van het prachtige vorig jaar verschenen album van de formatie uit New Orleans, die de draad weer oppakt, nadat leden Sam Doores en Riley Downing solo albums hebben uitgebracht, maar nu weer met Cameron Snyder, Dan Cutler en John James Tourville het Deslondes werk hebben opgepakt. De band is al enige jaren onderweg. Opgericht door Sam Doores en Cameron Snyder toen ze op een Woody Guthrie festival Riley Downing leerden kennen en uiteindelijk in de Lower Ninth Ward in New Orleans ook de andere leden zich bij de band voegden die aanvankelijk de The Tumbleweeds werd genoemd, maar in moeilijkheden kwam omdat er ook een Nederlandse The Tumbleweeds bleken te zijn die de naam claimden. Als eerbetoon aan Lower Ninth Ward werd het daarom The Deslondes. Aanvankelijk, omdat enkele leden ook in de band van Alynda Segarra, het fenomenale Hurray for the Riff Raff, speelden kregen ze al snel mooie mogelijkheden als voorprogramma. In 2012 verscheen een Tumbleweeds album, maar in 2015 het eerste The Deslondes product en in 2017 het prima ontvangen ‘Hurry Home’. In Amen opende het gezelschap rustig met een klassieker uit hun oeuvre ‘I Got Found’ dat nog uit de Tumbleweeds dagen stamt. Een prettige rustige trein song, met enige melancholie en fijne harmonieën. In het thema bleven ze met ‘Reuben’s Train’ waarbij de locomotief nu meer gang had en het een erg mooi nummer werd. Nieuwer werk en de eerste referentie aan ‘Ways & Means’ volgde met ‘Good to Go’ en het prachtige titelnummer van die plaat, waarin na Sam Doores en Riley Downing ook Dan Cutler zich als lead vocalist liet optekenen, waarna Sam Doores dat stokje weer overnam voor ‘5 year Plan’ en in het meer verhalende, maar prachtige ‘South Dakota Wild One’ het Riley Downing was die vocaal leiding gaf aan dit hoogtepunt van de eerste set. Nu en en dan had je toch het gevoel dat er nog iets meer pit en energie in de set kon en daarin ging de band mee, want het eindigde voor de pauze met drie dansnummers ‘The Real Deal’ dat voortreffelijk was, de two step kon beoefend worden voor ‘Louise’ om daarna prima te besluiten met ‘Less Honkin’ More Tonkin’ . Een prima eerste set. Korte introducties, soms wat meer inhoudelijk, soms anekdotisch of verhalend en steeds meer beleving in de muziek. Roken op het podium is dan weer een duidelijk minpuntje, maar de heerlijke country en Americana met vaak meerstemmige zang, maar ook individueel stemmen die overeind bleven was uitstekend. Na de pauze werd niveau nog hoger met nog meer beleving. Een robuust intro kondigde ‘Heavenly Home’ aan als eerste na de pauze en na een even stevig instrumentaal einde ‘Those were the Days’ een sterk eerste hoogtepunt na de pauze, met ook nu de steeds wisselende lead zang, prachtige harmonieën en ook met prachtig spel van Cameron Snyder op drums en in bijvoorbeeld ‘Throw Another Cap In The Fire’ prachtige accenten op lap steel van John James Tourville, die in andere nummers dat op gitaar deed. Het einde van het concert was fantastisch. Passend was een nummer met een tekst van Woody Guthrie en eigen muziek, dat fabuleus was. Een inkijkje in het dorpsleven van Missouri, waar je als kid opgroeide, maar waar het water soms niet al te helder was, mega intens gebracht om daarna een via een cover en het door Snyder gezongen ‘Run Wild’ en het J.J. Cale nummer ‘Drifters’ het cirkeltje rond te maken met liedjes over reizen en vertrekken, gebracht met een flinke scheut weemoedigheid en melancholie. De trein in Amen was echter bij zijn eindpunt en met een ingetogen dansbaar toegift werd een prachtige muzikale middag onder het zonnetje besloten. Een heel fijn en steeds beter wordende show van The Deslondes. Het hooien op de achtergrond van het publiek had de aandacht van de heren getrokken, wellicht dat ze, uit weemoedige overwegingen, toch nog even zijn gaan helpen. Bij het weg gaan door daar pardoes toch ook weer een Dafje op.
Fijne zonnige muzikale middag in Amen met The Deslondes
