GRONINGEN – Bijna elk mooi festival in Europa de komende weken is trots op Mattiel op de lijst van optredende bands, maar waar geen van de grote namen op kan bogen is het eerste Europese optreden van de formatie rondom zangeres Mattiel Brown uit Atlanta in de Verenigde Staten. Het eerste Europese podium dat door Mattiel betreden werd was namelijk Vera in Groningen. Dat was een erg fijne kennismaking met de band die in zo’n korte tijd met een album al zoveel indruk heeft gemaakt. Mattiel brengt op de jaren zestig gebaseerde muziek met rock, blues, soul en pop. Het plaatje op het podium is al goed om je terug te brengen in de tijd. De opening is fel en gedreven met ‘Rescue You’ en ‘Not Today’ voor met ‘Millionaire’, dat niet op het album staat maar op de begin volgend jaar geplande opvolger, even een rustiger momentje wordt ingelast. Mattiel Brown blijkt een even gedreven en zeer sterke zangeres en frontvrouw. Af en toe zou ze nog wat meer het publiek mogen betrekken. Om haar heen een vierkoppige band waaronder vaste leden Randy Michael en Jonah Swilley die zeer swingend de zaak in de verf zetten. Opvallend over de opstelling is dat Swilley en Michael eigenlijk allebei naar buiten draaien met hun gitaar, wat, optisch, niet in de praktijk, de indruk geeft dat er drie eilandjes staan op het toneel. Vooral Michael, met kekke hoed, staat eigenlijk steeds met de rug naar de rest van de band. Met ‘Needles and Pins/Baby Brother’ wordt het tempo er weer ingebracht en vooral ‘Send It On Over’ blijkt een prachtig nummer, net als even later ‘Just A Name’. Heerlijk swingende, maar stevige garage jaren zestig rock met blues en folk invloeden. Gewoon erg lekkere muziek die ook erg prettig wordt uitgeserveerd door Brown en vrienden op het podium. Een nummer als ‘Blisters’ vraagt om meeswingen en ligt prettig in het gehoor. Randy Michael gooit af en toe voor wat hoogstandjes op gitaar op een manier die mooi in de show past. ‘Dang Me’ is ook zo’n lekker nummer, waarin Brown heerlijk weet te zingen met haar krachtige stem. Vera vergeleek haar stem met Nancy Sinatra en sloeg daarbij een spijker op de kop. De meekijkers op de setlist constateren dat dan het einde er al weer aankomt met het mooie ‘Fives and Tens’ en het stevige, maar in rustig tempo gebrachte ‘Count Your Blessings’. Echter een paar blikken op het podium verraden dat ook Mattiel er nog geen genoeg van heeft en graag het Europese debuut nog wat langer rekt. Graag, want het fenomenale ‘Whites of Their Eyes’ en het schitterende ‘Detriot Riot’ maken je toch bevreesd dat het publiek niet lang genoeg had geklapt en dat je dat had gemist. Achteraf blijkt dat niet terecht, want de band heeft gelukkig nog een ander nummer achter de hand als toegift bij dit geslaagde Europese debuut.
Erg fijne show van Mattiel met vleugjes jaren 60
