GRONINGEN – Met de rug naar het publiek, zangeres Bonnie Bloomgarden, de arm geslagen om bassiste Nicole Smith vlak voor het drumstel van Laura Harris werd langzaam de spanning opgevoerd als intro van het Death Valley Girls concert in Vera in Groningen. Als enige nu en dan de aanwezigen even aankijkende gitarist Larry Schemel om de dreun nog even een tandje hoger te zetten, even de intensiteit te intensiveren en ondertussen op een hele fijne manier het publiek, eigenlijk nog voor er een noot was gespeeld al vol verwachting op het puntje van de tenen te hebben, voor uiteindelijk de girls zich half omdraaiden en ‘Abre Camino’ werd ingezet. Laura Harris zorgde met haar drumspel voor een dominant ritme in een sterke opening met een voor Death Valley Girls begrippen redelijk rustig nummer. Een mooie opbouw naar het veel steviger rockende ‘Street Justice’ en het fel punkende ‘More Dead’. Al deze nummers zijn ook terug te luisteren op het eind vorig jaar verschenen album ‘Darkness Rains’ dat al weer de derde langspeler is van deze formatie uit Los Angeles. Death Valley Girls heeft in zangeres, gitariste en bij tijden organiste Bonnie Bloomgarden en gitarist Larry Schemel twee constanten. Op de aankondiging van Vera stonden nog vijf koppies, maar op het podium vier en de rest van de formatie kan nogal wisselen, maar er stond een ingespeelde unit op het podium en de chemie met Nicole Smith en Laura Harris is uitstekend. Bloomgarden zocht met name Smith regelmatig op. Aanvankelijk leek de band in de nummers weliswaar extravert, maar was het podium vooral gericht op de band. Pas na een aantal nummers richtte Bloomgarden zich ook tot het publiek en toen bleek ook dat spreken niet haar kracht is in een onsamenhangend verhaal over blij zijn met de nodige informatie die alleen te snappen is als je in de band zit. Dat werd later gelukkig beter en muzikaal bleef het erg bekoren. Bijvoorbeeld in het zeer fraaie ‘Death Valley Boogie’, afkomstig van het vorige album ‘Glow in The Dark’ dat stevig was en muzikale hoofdrollen bevatte voor Nicole Smith en Laura Harris. Fraaie en sterke rock en rock ’n roll met veel overtuiging en speelplezier gebracht. Bloomgarden is daarbij een energieke gangmaakster die met haar zang overtuigde in nummers als het met orgelklanken ingeluide ‘Disco’ en het duet met Smith ‘Gettin’ Hard’. Aanvankelijk vooral op haar gitaar zetten de zangeres die halverwege weg om vooral de toetsen te beroeren in de tweede helft van het optreden. In één van de mooiste nummers van deze set was het echter drumster Harris die het voortouw nam in ‘Pink Radiation’ waarna ook Bloomgarden en Harris bijvielen in het driestemmig gezongen nummer. In vlot tempo en een mooie setopbouw ging het verder. Soms vuig rockend, soms een tikje meer ingetogen kregen de nummer smoel. In ‘Disaster’ kon Larry Schemel die de hele avond al uitblonk op zijn gitaar nogmaals een proeve van bekwaamheid afleveren. Daarna volgde al, binnen het uur, het laatste nummer met ‘Electric High’. Bloomgarden dook van het podium af en zong knuffelende en dansende in het publiek dit laatste nummer na eerst nog Vera te hebben uitgeroepen als één van de leukste zalen ter wereld. Nog even kwam de band terug voor het mooie toegift ‘666’. Nog vijf nummers smeekte het publiek, maar na dat zat er niet in. Een (te) kort, maar ja lekker is maar een vinger lang, maar uitstekend optreden van de Death Valley Girls. Avondje lekker rocken met de dames en heer.
Er zit volop leven in de Death Valley Girls
