DRACHTEN – Als The Hackensack Boys je vooral al waarschuwen dat je moet opletten bij de Electric Hollers omdat in de soundcheck toch wel erg goed klonk is het alle reden om met gespitste oren aan te schuiven bij het podium. De Electric Hollers verdienen hun plek als opening van De Jûn fan Peije in het Thalenpark in Drachten met een prima run in De Kleine Prijs van Friesland waarbij ze de voorronde in Drachten wonnen. De band bestaande uit drummer Max Mollema, zanger en gitarist Tim Birkenholz en bassiste Inge de Vries is nog pril. Het is duidelijk een act met veel positieve punten, maar ook een aantal zaken die zich nog moeten settelen of constanter moeten worden. Electric Hollers brengt in de eerste twee nummers bluesrock in de stijl van Jimi Hendrix. Tim Birkenholz is hierin de spil waarom de band draait. Hij zingt in de eerste twee nummers prima heeft goed naar de grote meester Jimmy Hendrix geluisterd op wiens werk de eigen liedjes van de Electric Hollers schatplichtig zijn. Fijne lang uitgesponnen ‘jams’, zoals de band het zelf noemt, wat misschien niet de meest handige term is om je liedjes aan te duiden. Het spreekgedeelte, het aankondigen van de liedjes is zo’n verbeterpunt. Muzikaal zit het fijn in elkaar. Birkenholz is een fijne gitarist en heeft een mooie chemie met Mollema als hij solleert op gitaar. Max Mollema is een fijne drijvende drummer en Inge de Vries een cool kijkende flink plukkende bassiste die naast Electic Hollers ook bij Pendants furore maakt en daarmee een centrale plek in de Friese scene innneemt. Na twee Hendrixachtige nummers was het tijd voor een rockballad. Die kwam minder uit de verf. Vooral de zang van Birkenholz hield niet de kwaliteit van de eerste twee liedjes, maar muzikaal was het wel weer prima. Opvallend was dat vaak het podium vooraan leeg bleef. Solerende stapte de zanger vaak terug voor de interactie met de drummer waardoor hij voor een flink deel van het publiek achter de geluidssprekers verdween en De Vries stapte pas bij het laatste nummer naar voren om deze leegte in te vullen. Wellicht nog een keer een lesje van Louis van Gaal met diepgaan, ruimtes laten vallen en opkomende middenv… bassistes. In de toegemetentijd kwam Electic Hollers tot slechts vier nummers. Het laatste nummer begon met een fraaie drumsolo, waarna de rest van de band inviel. Weer een fijne bluesrock. De band is prima op weg. Veel optreden is noodzakelijk om de kinderziektes er uit te halen en nog meer een eigen stem te krijgen. Alles moet nog groeien, maar dat mag ook voor een band die amper een jaar bijeen is. Het is prima om in de voetsporen van Hendrix te treden, het is nog veel leuker om daar weer uit te stappen.
Electric Hollers stapt in Hendrix voetstappen
