GRONINGEN – Wie liefhebber is van show worstelen of sportsentertainment weet dat worstelaar en filmster Dwayne ‘The Rock’ Johnson altijd zijn praatjes opent met: “Finally, The Rock has come back to Denver.” of Tampa of Memphis of welke stad dan ook waar het circus is neergestreken en dat hij dan halverwege zijn praatje wordt onderbroken door een opponent en het resulteert in een spectaculaire worstelpartij. Heel even leek het erop dat dit ook in Groningen aan de orde was. Merel ‘Blackbird’ Koman had net vertelt dat ze na jaren blij was weer in Groningen op een podium te staan en dat ze van de stad hield of Douwe ‘Slow Down’ Bob dook op in de coulissen van De Oosterpoort in Groningen en leek klaar om de zangeres uit te dagen voor het kampioenschap van de stad. Gelukkig bleek dat niet zijn plan en kwam de Americana zanger even collegiaal een kijkje nemen om wellicht nog wat te leren van Blackbird die een voortreffelijke show gaf in Groningen met haar nieuwe album ‘Pink Shades’ als basis.
Desondanks was Blackbird ready to rumble in Groningen. Te weinig, ook naar eigen smaak, had de zangeres met haar band in Groningen op de bühne gestaan. Noorderslag wist ze zich te herinneren, maar dat was ook al weer jaren geleden. De zangeres brak door in 2017 met de single ‘Wicked Song’ en met haar ep ‘One of the Wild One’, waarbij ze door Douwe Bob werd gevraagd voor een gastoptreden tijdens zijn show. In 2020 volgde haar album ‘Blackbird’ en nu is er het voortreffelijke ‘Pink Shades’, waarmee ze haar reputatie als één van de betere Nederlandse artiesten alleen maar herbevestigd. Een prachtig album, dat met overtuiging en zichtbaar plezier en trots werd gebracht met een band waarin veel talent samenkomt met Stefan Wolfs op pedal steel en gitaar, Hugo den Oudsten op bas, Baer Traa op toetsen, Rafael Schwiddessen op drums en Wessel Herbschleb op gitaar.
Die band betrad het podium en zette ‘Down Down Down Down’, wat een lekker opzwepend rocknummer was, wat de stemming en verwachting alleen maar verder omhoog bracht. Het tempo werd iets naar beneden gebracht voor ‘Stay or Go’ en als eerste echte hoogtepunt diende zich ‘Pink Shades’ aan, de titeltrack van het album en kenmerkend voor de roze bril waarmee Blackbird naar het leven kijkt en ook de nadelen die ze hiervan soms tegenkomt. Een prachtig nummer, waarvoor ze zelf ook de gitaar ter hand nam en dat ze schreef met Judy Blank. Erg mooi in deze track waren ook de drums van Rafael Schwiddessen. Hierna werd toegewerkt aan een sterk middendeel van het optreden. Mooie nummers als ‘Shine Forever’ en ‘Lost in the Middle’ werd gevolgd door het rustige en schitterende ‘Lonely on Lovers Lane’ over haar status als vrijgezel en de hoop ooit nog die leuke partner te vinden en het met prachtig toetsenwerk van Baer Traa gelardeerde ‘Summer is Meant for Two’. In alles bleek dat er uitstekend is nagedacht over de show in al zijn aspecten, zonder dat het te bedacht werd of de ruimte voor spontaniteit ontbrak. Merel Koman wist precies wat ze wilde vertellen, maar kon ook goed reageren op het publiek. Haar praatjes waren deels inhoudelijk, soms anekdotisch en vaak ook informatief over hoe liedjes tot stand zijn gekomen. De setlist zat logisch in elkaar waarbij nummers begrijpelijk in elkaar overvloeiden van rock naar pop en Americana, zoals het rustig beginnende ‘Falling Easy’ dat een mooie opbouw kende en steeds steviger werd, wat voortgezet werd in het aansprekende robuuste ‘Green Lights’ met prachtige zang en het verzoek aan het publiek om ook maar mee te zingen. Dat werd prima voorbereid en zo werden de toeschouwers participanten deze avond, althans in een aantal nummers. Via het nog niet uitgebrachte ‘The One’ eindigde het na het wederom prachtige ‘Build and Broken’, dat een eerlijk nummer was. Opgenomen in Berlijn op een moment dat Koman niks meer aan fratsen in huis had en alleen zichzelf en dus heel oprecht dit nummer inzong, waardoor het volledig op zijn plek viel. Een kritiekpunt was dan toch wel het vroege einde en dan terug komen voor vijf nummers als toegift. Beter is het om dan drie nummers extra regulier te spelen en dan voor twee nummers als toegift. De kans was dan ook aanwezig dat we de mooie uitvoering van ‘Helpless Hoping’ met Bear Traa en Wessel Herbschleb op gitaar hadden gemist of het prachtige met Stephanie Struijk geschreven ‘Wish Time Could Tell Me Now’ over je onzekerheden en dat bevestiging dat je goed bezig bent in dit uiterst gevoelige nummer, het mooiste van de show. Dan waren we niet geëindigd in ‘Moonshine Hotel’ of wellicht juist wel. Het was prachtig met Blackbird in ieder geval deze avond in De Oosterpoort.