GRONINGEN – Zoveel focus als de Zweedse componiste Maria W Horn had tijdens haar optreden in Vera in Groningen, zo aanspreekbaar was ze na afloop van het optreden en vertelde over de nummers die ze had gespeeld. Het was nog maar pas geleden dat ze eveneens de reis van Stockholm naar Noord-Nederland had ondernomen. Samen met Sara Parkman en Mats Erlandsson verzorgde het trio tijdens het festival Explore the North een spiritueel hoogtepunt in Leeuwarden met hun ‘Funeral Folk’ programma. Beide kompanen had Horn voor haar optreden in Vera niet meegenomen en nu was het voornamelijk haar eigen werk waar ze het publiek mee intrigeerde die ze toverde vanaf een tafel vol elektronica en synths..
De componiste stamt uit het noorden van Zweden, maar woont en werkt al jaren vanuit de Zweedse hoofdstad Stockholm. Horn is een muzikale avonturier die in een meanderen loopbaan in haar composities dapper op pad gaat met zowel haar keuze aan synths en andere instrumenten, maar ook qua onderwerpen en met verrassende partnerschappen. Met Parkman was er het exploreren van de begrafenis ritten, op ‘Kontrapoetik’ duikt ze in de geschiedenis van haar thuis regio en net als in Groningen blijkt Ångermanland in het uiterste noorden een regio die met natuurlijke bronnen veel heeft bijgedragen aan de welvaart, maar daar ook bitter weinig voor heeft teruggekregen in Zweden. Via gevangenisopstanden, heksenprocessen en nostalgische beelden kijkt ze terug. Op ‘Epistatis’ zoekt ze haar weg tussen de genres de haar als componist beïnvloeden mrt behulp van electronica, maar ook akoestische instrumenten en blijkt ze een vooruitstrevende componist met visie. Haar nieuwste album, kersvers uitgekomen op het mede door haar opgerichte label Xkatedral is ‘Panoptikon’. Het hoort bij een installatie in een voormalige gevangenis, waar onder meer de terechtstellingen waren van vele vanwege het plegen van abortus of voor het krijgen van een miskraam veroordeelde vrouwen, maar talloze gevangen vonden hier onder mensonterende omstandigheden een einde in wat als een moderne vooruitstrevende vorm van detentie werd beschouwd.
Op het podium in Vera een tafel met daarop tal van synths en aanverwante elektronica. Er is nauwelijks ruimte, want met de opstelling van Swans, de band waarmee ze samen toert, is er podium ruimte te kort. Horn vindt haar weg langs drums en bas naar haar plek en zet ‘Panoptikon’ in, het titelnummer van haar laatste album. Langzaam, direct in volle focus’ draait ze aan haar knopjes, schuift met schuifjes en kijkt en luistert om dan nog weer even een klein tikje te geven. Dat begin is indrukwekkend met langzame zware tonen, lang aangehouden voor het vlotter en feller wordt. Ze tovert de nummers naadloos aan elkaar en glijdt haast ongemerkt in ‘Horror Vacui’ en vandaar naar ‘Melting Pillars of Snow’, waarbij ze zingt om het eerste deel af te sluiten met ‘Interlocked Cycles pt 2’. Tot die tijd heeft ze alleen blijk gegeven dat ze weet dat ze publiek heeft met een blik naar de bar, waar nog druk wordt besteld, maar laat zich daar ook niet door afleiden. Met een knikje en gevouwen handen neemt Horn het applaus in ontvangst om zich daarna helemaal in onbekende terrein zich te begeven. Het tweede en laatste stuk is een samentrekking van veel nieuw materiaal. Geen lied heeft nog een naam, zo nieuw is het. Net als in het eerste stuk meander je door de geest van Horn, die je echter alle ruimte geeft om het te interpreteren. Het zal geen muziek zijn die iedereen kan boeien, maar met een open geest laat je je snel meevoeren als het soms heel klein en gevoelig is en op andere momenten tegen de metal aanschurkt. Dan wordt het laatste knopje dicht gedraaid, stapt ze langs de drums en is verdwenen. Een belevenis die vaak prachtig is, regelmatig schuurt en nu en dan verrukt, maar je niet onverschillig laat als je je openstelt voor de klanken van Maria W Horn.