Voor een lekker portie bluesrock kun je al jaren prima terecht bij Dudley Taft. De Amerikaan die afwijkt van de politieke ambities in zijn familie volgt een muzikaal pad in zijn leven en met de invloeden van onder andere Dick Dale, Link Wray, Robert Plant en Buddy Guy is hij uitgekomen in lekkere stevige blues. Taft heeft al een aantal albums het leven laten zien, zijn vijfde onder eigen naam is ‘Summer Rain’. Op dit nieuwe album toont Taft zich een prima zanger en erg goede gitarist die de blues prima uit serveert. Niet vernieuwend, maar degelijk en goed. Lekker stevig is het openingsnummer ‘Flying on Love’ en even lekker krachtig komt Taft uit de hoek met ‘Summer Rain’. Een erg lekker nummer is ‘Edge of Insane’. Met het prachtige en gevoelige ‘Live or Die’ wordt het tempo er even uitgenomen en horen we ook even hoe goed Taft op zijn gitaar is. Hij heeft een fijne band voor de opnames om zich heen verzameld met onder andere Reese Wynans die zijn sporen verdiende bij Stevie Ray Vaughn. Een beetje politiek is Taft toch niet vreemd. Hij draagt het album op aan de Amerikaanse militairen die vooral over zee hun land dienen en hun leven wagen om de vrijheid te dienen. Daar kan je over discusieren, maar dat doen we niet hier. In de liedjes snijdt hij thema’s als afstand en lijden aan. Blijven de sterke bluesrock songs die Taft vakkundig presenteert. ‘Pistol at Ten Paces’ is gewoon prima, ‘Don’t Let It Fade’ weer even een rustmoment, zodat ook in tempo de variatie goed is. ‘Moonbeam’ blijft in dat tempo. Hoogtepunt van het album is ‘I Lost My Way’`en met ‘Find My Way Back Home’ komt de verloren zoon weer thuis. Voor de liefhebber van dat kruispunt tussen blues en rock is dit gewoon een fijn album.
Dudley Taft – Summer Rain
