Foto: Philine van der Hul
AMSTERDAM – Enkel jaren geleden was Donna Blue een sensatie. Met hun vooral op de Franse popmuziek van de jaren 60 geïnspireerde sound wonnen ze zieltjes via onder meer prachtige optredens tijdens de Popronde. Terecht, want het was prachtig. Hun status bouwden ze uit met bijhorende optredens en net op het moment dat de Verenigde Staten zich klaar maakte om hen te omarmen sloeg de pandemie toe. Dit jaar wordt ook een belangrijk jaar voor het muzikaal duo en koppel Danique van Kesteren en Bart van Dalen die het gepassioneerd kloppende hart vormen van Donna Blue. In 2022 presenteerden ze hun debuutalbum ‘Dark Roses’ en aanstonds komt hun tweede album ‘Into the Realm of Love’ uit. Dit album wordt tijdens een toer door Nederland en Europa gepresenteerd, waarbij in het noorden optredens zullen zijn op 8 maart tijdens Grasnapolsky in Scheemda en op 14 maart staat het gezelschap in Vera in Groningen. Danique van Kesteren en Bart van Dalen spreken we als ze druk in voorbereiding zijn op de komende drukke maanden.
Het fototoestel is nooit ver weg. Nu en dan kijkt Danique van Kesteren er even peinzend naar alsof ze overweegt snel een moment te vereeuwigen. Donna Blue is niet haar enige aanspraak op faam, want ook als fotograaf heeft ze een prachtige eigen stijl en bouwt een portfolio op om u tegen te zeggen. Dat is echter niet het onderwerp van deze dag, hoewel de liedjes van Donna Blue ook een helder beeld schetsen. We kijken vooruit naar de plaat en de optredens, maar beginnen met een terugblik. “Bij mij thuis was muziek altijd wel aanwezig”, peinst Bart van Dalen, “op mijn 6e pakte ik voor het eerst de gitaar van mijn opa en mijn vader was drummer, dus er stond een drumstel bij ons thuis. Daar heb ik heel wat uren op gespeeld, geoefend, en een gevoel voor ritme ontwikkeld. Niet veel later begon ik onder andere samen met mijn broer mijn eerste band en ben ik nooit meer gestopt in de muziek. Nummers van Donna Blue ontstaan vaak vanuit een idee voor een groove of ritme, ik denk dat voor een groot deel door dat drumstel thuis gevormd is.” Danique van Kesteren knikt begrijpend: “Muziek was in mijn tienertijd voor mij vooral als luisteraar een enorm groot onderdeel van mijn leven” vult ze haar eigen verhaal in, “ik voelde me erdoor gesteund en begrepen, het liet me van alles voelen, en ik ging iedere week wel naar een concert en werkte als vrijwilliger in een poppodium. Toen Bart en ik samen kwamen was hij altijd al bezig met schrijven, opnemen, optreden, en werkte ik veel achter de schermen. Muziek is zo al jaren een onderdeel van ons beider leven, ik kan het me niet eens meer zonder voorstellen. Het voelde als een logische stap dat we ook samen aan muziek gingen werken, daar is Donna Blue uit ontstaan. Artiest worden is denk ik iets waar je je tot geroepen voelt omdat het je totaal voedt, je wordt er als een mot naartoe getrokken. Alle keuzes die je maakt en de dingen die je leuk vindt, alles wat je voelt, wijst er naartoe. Natuurlijk kies je er op een bepaald punt bewust voor om er ook echt werk van te maken, bijvoorbeeld door het volgen van een kunst-opleiding, of wat verder in het proces: door er genoegen mee te nemen dat je een hele tijd, misschien zelfs je hele leven, maar heel weinig geld verdient ten overstaande van de enorme hoeveelheid werk die je moet verzetten. Maar ik kan me inmiddels niet anders voorstellen dan de rest van mijn leven dingen maken en leren, muziek, fotografie, andere vormen van kunst…”laat ze een stilte vallen, “dat lijkt me prachtig. Het is echt een privilege ook al is het niet makkelijk. Hoeveel het ook van ons vraagt, en hoeveel uitdagingen er bij komen kijken, het geeft voldoening, een doel in het leven. En de magie, de alchemie, van iets samen kunnen maken vanuit niets, dat geeft de doorslag om steeds door te blijven gaan,” vertelt ze bevlogen
Bart van Dalen luisterde aandachtig: “We zijn Donna Blue ook niet heel bewust begonnen als iets ‘serieus’. Het begon simpelweg met een liedje maken wat we tof vonden en is langzaam uitgegroeid naar wat het nu is. Door de jaren heen heeft het zich gevormd tot een kunstproject, waar we ons allebei in kunnen uiten en onze krachten in kunnen bundelen. Dat samenwerken voelde goed en smaakte uiteindelijk naar meer. Vaak begint het schrijven van een liedje met een spontaan idee zoals een groove, thema, of een melodie. Dat werken we samen uit tot een liedjesvorm, wat we kneden tot het goed voelt en tot we de juiste sounds hebben gevonden. We worden hierin met name geïnspireerd door oude muziek uit de jaren ’60 en ’70, wat we zelf veel luisteren. Maar ook obscure films met goede soundtracks spelen hierin een rol.” Van Kesteren neemt het over: “De onderwerpen voor de tekst komen eigenlijk altijd later in het proces, de muziek komt eerst. Ik laat me hiervoor inspireren door de feel van de nummers, wat er gaande is in de wereld, dromen die ik heb gehad, iets wat ik iemand heb horen zeggen…”
Die inspiratie was aanvankelijk vaak te vinden in de Franse pop van de jaren 60. Enthousiast veert Bart overeind. “Ik vind Franse pop uit de sixties gedurfd, speels en sexy. Zet een willekeurige Franse plaat op uit de sixties en het klinkt altijd gelijk mega goed. Het heeft vaak een bepaalde, nonchalante coolheid. Dat zo’n opname dan vaak in een paar uurtjes is gemaakt, vanwege beperkte middelen en studiotijd in die tijd, maakt het extra bijzonder.” Zijn enthousiasme wordt geëvenaard door die van Danique. “Ja, en hoe ze de taal gebruiken als een ritmisch instrument, dat doen wij ook. We nemen een voorbeeld aan de speelsheid omdat het ons plezier in het maken en performen geeft. Of het nu relevant is of niet, maakt ons niet uit.”
Serge Gainsbourgh had zijn Jane Birkin, Ramses Shaft zijn Liesbeth List, Gilbert Bécaud ging zingen door Edith Piaf en zo heeft Bart zijn Danique en andersom, want ze zijn elkaars muze. Danique: “We inspireren elkaar steeds iets nieuws te maken, in een soort oneindige loop. Als ik Bart hoor en zie werken aan een nieuw nummer, komt er bij mij direct ook zin en inspiratie om een idee uit te werken, door te werken, te experimenteren, en andersom. De nummers die we schrijven en al het werk er omheen vordert doordat we om en om nieuwe input leveren op dat wat de ander heeft bedacht. Creativiteit is heel aanstekelijk.”
Die creativiteit wordt vastgelegd op het album ‘Into the Realm of Love’ dat op vooravond van Grasnapolsky verschijnt. “Ons plan wat we wilden verwezenlijken met dit album was eigenlijk expres vaag: een nieuw album maken waarin we nog iets dieper onze niche in konden duiken, met meer vertrouwen in onze eigen sound en stijl, en vooral: met plezier. Dat is zeker gelukt. Bij ‘Dark Roses’ lag er toch meer druk op, met een debuut album wil je dat alles perfect is. Dat hoefde deze keer niet zo. We konden gewoon volgen waar de nummers ons heen leidden.” Bart vult aan: “Een lied, of een heel album, wordt nooit precies wat je ervan verwacht. Je kunt het niet een mal in dwingen. Door er hard aan te werken ga je er steeds meer van houden, dat is ook juist een onderdeel van het proces en maakt het interessant en uniek.” Voor ‘Dark Roses’ liet het duo zich beïnvloeden door bijvoorbeeld film en kunst. “Voor het nieuwe album hebben we ons weerlaten beïnvloeden door film en kunst,” grijnst Bart. “Dat gaat niet snel veranderen. Vooral voor de muziek, de kleuren en sfeer die het geheel bij de luisteraar moet oproepen. Wel hebben we voor dit album specifiek ook iets meer naar Jazz- en Bossa Nova-artiesten geluisterd, zoals Sun-Ra, Laurindo Almeida, Luiz Bonfa.” Danique: En tekstueel gaat het nu wat meer over de wereld om ons heen, in plaats van exclusief over onze eigen bubbel. We leven in een tijd waarin zoveel gebeurt, van klimaatverandering en parasociale relaties tot telefoon verslaving en de focus op snel rijk en beroemd willen worden. Je kunt hier als artiest niet omheen werken als je het mij vraagt, de context van de periode waar je in leeft sijpelt uiteindelijk je werk in.”
We eindigen met een vooruit blik op de komende toer, maar ook met een terugblik. Een nieuwe generatie artiesten loopt warm voor de Popronde en hoopt op groen licht van de keuzecommissie. Donna Blue maakte via de Popronde furore. “De Popronde is één van de weinige goede platforms in Nederland om als beginnende band onder de aandacht te komen”, aldus Bart van Dalen, “dat was voor ons een belangrijke reden om er aan mee te doen. Je leert er ontzettend veel van, op het gebied van live spelen, wat in de set wel en niet werkt en hoe je muziek ontvangen wordt op hele diverse plekken. Dat we ook er contact hebben kunnen leggen met andere muzikanten was een dik pluspunt. We hebben er zelfs vrienden en bandleden aan over gehouden.” Danique trekt het dan meer naar het algemene onderwerp optreden. “Het gevoel wat je krijgt van met een groep mensen samen muziek uitvoeren is heel speciaal en voor mij niet echt te vergelijken met iets anders. En als je dan ook nog eens ziet en hoort dat het publiek ervan geniet, dan voel je je onoverwinnelijk!” Haar muzikale partner in crime knikt. “Ja, het is gewoon super leuk. Het vormen van een liveshow is ook weer zoiets anders dan het vormen van een album. Je moet opnieuw nadenken hoe je alles precies goed kunt overbrengen. En we kunnen er samen mee de wereld rond toeren, wat ook heel bijzonder is.” Danique van Kesteren gaat dan in op de komende optredens tijdens Grasnapolsky en in Vera en daarna de rest van de toer. “De bezoekers kunnen een nieuwe set, met vooral nieuwe nummers verwachten! Ons album komt uit op de dag dat we Grasnapolsky spelen, dus dat is een extra speciale show voor ons. Voor het eerst alles ten gehore brengen is super spannend, maar vooral ook leuk.” Bart neemt het dan over: “En…… we hebben onze bezetting een beetje omgegooid, met een extra bandlid, wat Danique wat meer vrijheid geeft om over het podium te bewegen. Daar hebben we heel veel zin in. Sowieso vinden we het super om weer eens in Groningen te spelen, dat is veel te lang geleden!”