DRACHTEN – Op Simmerdeis in Drachten is altijd, terecht, veel aandacht voor plaatselijke en regionale bands. DeVault past daar uitstekend bij, want de gebroeders Bart en Jelmer Holwerda groeiden practisch naast het festivalterrein op. De symfonische rock formatie heeft tegenwoordig zijn domicilie in Leeuwarden, maar er kan gerust gesproken worden van een achtertuinconcert voor deze vijfmansband. DeVault is duidelijk een band in ontwikkeling. Op elk terrein moet nog een stap genomen worden, maar dat kan deze formatie. Goede keuzen maken en vooral kritisch naar zichzelf blijven kijken is de weg om te gaan. Het concert begon prachtig met een mooi sferisch intro voor ‘Bridge is Burning’ dat uitmonde in een krachtig nummer. De zang van Bart Holwerda, ook met mooie rock uitstraling op het podium, is goed, maar mag nog wat stabieler. Op de momenten dat hij dat goed voor elkaar heeft is het prachtig. Nadeel is dat hij wellicht een stem heeft die niet zo bij de rockuithalen past. De achtergrond zang is daarbij nog lang niet op het niveau dat zou moeten. Dat is echt een punt bij deze band. Muzikaal zit het erg goed in elkaar. Maurits IJpma op synths & keys levert een belangrijke bijdrage aan het geluid van de band, Jeremy Kemper toonde zich een degelijke gitarist en onopvallend leverde Dolon Knol op bas gitaar prima werk en dat kan kan ook gezegd worden van Jelmer Holwerda achter de drums. Bart Holwerda is daarnaast een vriendelijke verteller die elk lied erg mooi van een kader voorzag op die manier. ‘Into the Dark’ was een lekker rustig nummer en ‘Forever’ een ballad in de lijn van de jaren 70 en 80 rockbands. Tot die tijd waren eigenlijk al die nummers in die lijn. Niet vernieuwend, wel leuk. In de tweede helft van het concert kwam de potentie meer tot zijn recht en bleek DeVault ook een meer eigen geluid te hebben. Het nummer ‘War’ was prachtig. Dat is de richting die de band op moet. Bart Holwerda had, vooral in snel gezongen stukken tekst zijjn zang optimaal en er werd duidelijk een eigen weg ingeslagen. Prachtig. Dat werd gevolgd door het degelijke ‘Whereever you Are’, waarin de zanger even de rest van het publiek uit het oog verloor en alleen de blik richtte op zijn muze vlak voor het podium en daarmee het nummer extra lading gaf. Erg fijn was ook ‘Escape’, de vaste afsluiter, een nummer waarin ook de band met een flink instrumentaal stuk nog even zich kan laten horen en vooral Jeremy Kemper met zijn gitaar de show stal. DeVault moet aan de slag. Een eigen richting vinden, wellicht met de wortels in de symfonische rock, maar met een eigen hedendaagse inslag.
DeVault wisselt goede en mindere momenten af
