De belangrijkste eigenschap van een zanger of zangeres is niet technische vaardigheid in het zingen of het hebben van een bloedmooie stem. Dat helpt uiteraard wel, maar het belangrijkste is geloofwaardigheid. Je moet het verhaal verpakt in een liedje kunnen vertellen dat de luisteraar geloofd dat het je is overkomen. Met je meeleeft, mee huilt of lacht en in ieder geval met je mee leeft. Dési Ducrot neemt je diep mee op haar debuutalbum ‘In Too Deep’ in haar gevoelsleven. In haar liefdesleven, in haar onzekerheid, in haar angsten, en doet dat op een prachtige wijze. Een fantastische bewogen zangeres in haar emotionele Americana songs met invloeden van Pop en Soul. Een indrukwekkend debuut, misschien wel te diep voor het grote publiek. De eerste kennismaking is het mooie ‘To Gold’ waarin ze al indruk maakt met een fraai nummer. Eén van de hoogtepunten van het album volgt direct met ‘Yellow Fingers’, waarin je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees in een op zijn minst ongemakkelijke relatie. Een nummer waarin je echt de pijn en hoop kunt voelen door robuuste stukken en gedeeltes waarin Ducrot het heel klein en welhaast smekende maakt. Veel gelijkmatiger, maar niet minder mooi is ‘Heart on Your Arm’, tot dat ook dat fraai tot uitbarsting komt. Zoals de beste Americana van zangeressen als Rachel Harrington, Amanda Pearcy of Chastity Brown je fysiek pijn kan doen, slaagt Ducrot er ook in die lichamelijke sensatie te bewerkstelligen met haar liedjes. Het fenomenaal mooie titelnummer ‘In Too Deep bijvoorbeeld, over wederom zo’n relatie onder spanning. Het album kent daarmee een geweldige start. Muzikaal maakt Ducrot gebruik van producente Marg van Eenbergen en in haar band Michiel Tuinder op elektrische gitaar, Jasmine van der Waal op gitaar, dobro en pedalsteel, drummer Boudewijn Bouw, Tim Barning op basgitaar, op onder andere Hammond orgel Judith Rijsenbrij, een instrument dat ook door Sander Bos wordt bespeeld, die ook de piano voor zijn rekening neemt en daarnaast tal van gast muzikanten. Rustpunt muzikaal, maar niet emotioneel is het piano nummer dat theatraal met strijkers start ‘Mud’. Even later is ook prachtig ‘Don’t Tell Me You’re A Poet’. Mooi blijft hoe de muziek in het teken van de emotie blijft staan, Hier zijn duidelijke en juiste keuzen gemaakt. Na mooie nummers als ‘Dogfight’ en ‘Like A Cape’ kun je na het afsluitende nummers ‘I Thought I Would Remember’ constateren dat het eigenlijk ontzettend goed is wat Dési Ducrot hier neerzet. Een groot compliment voor Ducrot wat ze hier heeft neergezet en hoe ze je een uur lang haar hart uitstort en je al die tijd weet te blijven boeien.
Dési Ducrot – In Too Deep
