AMEN – Bij sommige concerten moet je niet achteraan zitten. Bij sommige concerten moet je niet letten op de mooie nieuwe en zwarte gitaar van de zangeres van het merk Godin waar ze zo trots op is. (Haar vorige gitaar staat overigens op marktplaats, haast u, collectorsitem.) Bij sommige concerten moet je niet letten op de drummer die ingehouden zijn werk al tikkende en strijkende prima doet. Bij sommige concerten moet je niet alle aandacht vestigen op de pianist die met zoveel bevlogenheid de oude piano van De Amer in Amen beroerd. Bij sommige concerten is de muziek welhaast overbodig hoe mooi ook. Bij een concert van Celine Cairo moet je haar diep in de ogen kunnen kijken, want daar wordt het verhaal verteld. Daar tussen een traan en een lach door in haar bruine ogen kun je lezen wat ze je werkelijk wil zeggen. Op de rest let je maar als ze vol passie haar liedjes zingt met de ogen geloken. Maar als ze de ogen opent, vertelt Cairo je haar eerlijke verhaal, de diepste laag, onopgesmukt gebracht. Het was de tweede keer dat Celine Cairo het podium van De Amer mocht betreden. De eerste keer enkele jaren terug in een dubbelprogramma met Yori Swart en Leoni Jansen die toevalligerwijs dit jaar ook nog alle drie op het podium staan in Amen. Aanvankelijk na de aankondiging komt ze alleen het podium op voor een heel gevoelig solo nummer en wie dan vooraan zit ziet dan de eerste traan zich vormen en haar ogen waterig worden. Het is een zangeres die haar nummers leeft, die in haar muziek kruipt en voor wie denkt dat ze eenzaam is zonder drummer Benjamin Rheinländer en pianist/bassist Mart Jeninga, nee ook in de loop van het concert blijven de emoties de zangeres zichtbaar raken. Met band speelt ze vervolgens ‘Got me Good’ om de vaart er in te krijgen en dan is het tijd voor ‘Free Fall’, het eerste hoogtepunt alweer van het concert dat er veel zal bevatten. Een gevoelig nummer met prachtig spel van Jeninga op De Amers piano. De eerste set kent echter ook een nummer dat totaal niet op gang komt met ‘Quick Sand’, dat al ongelukkig start, rommelig blijft en daarna met zware donker bassende synths veel aan kracht verliest. Een combinatie die mogelijk wel werkt met volledige band, maar nu beter af was zonder deze toevoeging. Na het mooie ‘Sweet’ volgde de eerste pauze, met een gretige zangeres die vanuit de deur van The Green Room gluurde of het alweer tijd was. Ook nu opende ze solo en zelfs zonder haar mooie nieuwe gitaar in het a capella prachtig gezongen ‘Who Will Take Me There’. De stem van Cairo is bijna net zo betoverend als haar ogen. Het is een nummer dat zowel op haar album ‘Free Fall’ staat, maar ook op de her opgenomen akoestische versie van dit album ‘The Hector Sessions’ dat dit jaar verscheen. Prachtige liedjes volgden als het beschouwende ‘Hibernate’ over de winter of ‘Mirrors’. Dat laatste was één van de liedjes waarbij ze wat meer vertelde. Ze koos nu en dan een liedje uit om, vaak diep persoonlijke, gevoelens die ten grondslag aan een liedje lagen te delen, maar ‘Mirrors’ was één van de liedjes die ze eigenlijk voor een andere artiest had geschreven, maar die haar toch wel erg goed zelf beviel. Een primeur had ze ook. ‘Strong Enough’ is een liedje dat in januari op de markt komt als aanloop naar een EP die later in het jaar verschijnt met daarop ook het in de derde set gespeelde ‘I Dont Wanna Dance’ en als deze liedjes maatgevend zijn, wordt dat een prachtig album. Tussen door ook wat eerbetonen aan helden als een mooie versie van Annie Lennox haar ‘Into The West’ dat ze solo speelde om de tweede set af te sluiten en Sade’s ‘By Your Side’ om de derde set te starten, waarin ook nummers als ‘Frozen Waters’ en ‘Hello Love’, waarna als toegift een avond heerlijke indie pop werd afgesloten met het rustige ‘Before I Let You Go’. Celine Cairo is zich prachtig aan het ontwikkelen. Topzangeres in de wording en wij mogen meegenieten.
De ogen van Celine Cairo vertellen het verhaal in De Amer
