David Simard – The Heavy Wait
Een haardvuur, een luie stoel, een goed glas Whiskey en ‘The Heavy Wait van David Simard op de speakers. De in Parijs woonachtige Canadees heeft een heerlijk luisteralbum neergezet. Relaxt klinkt zijn mooie stem over de muziek. Het begint traag, maar prachtig met ‘The Line’, waarna Simard het tempo oppikt met het erg mooie ‘Lucie’ en een duidelijke boodschap heeft met ‘Good Clean Water’, dat duidelijke country invloeden heeft. Een folk crooner, wordt Simard wel genoemd en dit is een prima beschrijving van zijn stijl. Hij is wars van invloeden en volgt zijn eigen pad. ‘The Heavy Wait’ is de opvolger van zijn eerste album ‘Slower Lower’ dat in 2011 het levenlicht zat. Ook in dit opzicht heeft de Canadaas zijn publiek laten wachten, hoewel in 2014 met ‘Lillies’ ook nog een EP verscheen. Maar ja, als je dan komt met een country vampier song, dan wordt dat wachten ruim beloond. “The Guitar Player’ is één van de vlotste nummers van het album, zonder dat de kenmerkende zang van Simard dat eigene en relaxte verliest. Het album zelf is volwassen. Simard weet dat hij wat te vertellen heeft, zowel op persoonlijk vlak als ook de boodschappen die hij voor de wereld heeft. Op het album fraai gitaarspel, maar vooral de percussie van Evan Tighe valt op en is soms dwingend aanwezig in bijvoorbeeld ‘La Dee Dah’, terwijl Patrick Latreille uitstekend werk verricht op de bas. In sommige liejes draaft daarnaast een sterke blazerssectie op. Niet alledaags op een folkplaat, maar het past wonder wel. Mooie nummers volgen. ‘Cat’s Cradle’, ‘Said Too Much’ en ‘Take Me In’ bevallen voor met ‘Rorschach’ de zaak wordt afgesloten. Een volwassen, eigenzinnig, maar uitgebalanceerd album van één van de betere singersongwriters in de grote zee van heren en dames met gitaar.