GRONINGEN – De Eurosonic / Noorderslag editie van 2022 was om pandemische redenen digitaal, Conchúr White, speek uit als Conor, presenteerde zich, niet onopgemerkt, vanaf een beeldscherm. Voor zijn digitale show kreeg hij veel lof. Er is echter niets dat de beleving zo mooi maakt als er echt bij zijn. De artiest in levende lijve voor je zien en horen en meegaan in dat gevoel wat hij of zij tracht over te brengen. Die kans kwam als nog in 2024. White betrad liefst twee keer het podium. Zijn officiële showcase was diep in de nacht in de Lutherse Kerk. Wie daarop niet wilde wachten kon ook vroeg, voor ESNS begrippen, terecht bij Platosonic, waar de geboren Noord-Ier, maar voor Ierland naar het showcase festival gezonden Singer Songwriter in de Coffee Company zijn versie van verhalende melancholie prachtig liet klinken.
In Groningen had Conchúr White de steun van Christopher Harbinson. Beide staan al jaren met elkaar op het podium, aanvankelijk met de zeer succesvolle band Silences. Deze formatie brengt een aantal EP’s uit en staat onder andere op SXSW. Snow Patrol voorman Gary Lightbody is fan en pleitbezorger voor Silences. Als de band uit elkaar gaat begint Conchúr White dan ook solo aan de weg bouwen met de EP ‘Bikini Crops’. Hij toert met bands en mensen als Villagers and Margaret Glaspy en brengt in 2021 de erg mooie EP ‘Dreamers’ uit, welke een basis vormt om op verder te bouwen. Die basis brengt hem nu voor de tweede keer naar Eurosonic. Hij gebruikt zijn twee shows ook als lanceerplatform voor het album ‘Swirling Violets’ dat dezelfde dag verschijnt.
De liedjes van Conchúr White zijn niet spectaculair. Zijn dromerige folk is haast kaal, maar daarom niet minder mooi en indringend. Het zijn liedjes, zoals ‘Rivers’ waarmee hij op het podium van Coffee Company zijn show van start gaat, die nopen tot intens luisteren, want er worden verhalen verteld. Dat debiteert hij in een bloemrijk Engels. Nog net wat dichter naar hem toeschuiven en de koffie geluiden proberen uit te schakelen of negeren. Een mooie trage rivier meandert door de zaak met die fijne omfloerste stem van deze Ierse zanger. Tegelijkertijd zijn het nummers die heel toegankelijk zijn, maar ook als vluchtige wolken hoog wegdrijven op de klanken van de gitaar. White geeft zijn nummers korte aankondigingen mee. Deze zijn nauwelijks inhoudelijk, maar voor ‘I Did Good Today’ was er een uitzondering. Een song over het streven om geliefd te zijn, terwijl je te maken hebt met verslaving Veel inspiratie haalt White uit zijn werk in de geestelijke gezondheidszorg. Dit nummer is daar een voorbeeld van, overigens net als ‘Rivers’ dat een soortgelijk thema heeft. Het tempo gaat wat omhoog in een fijn nummer. Fantastisch mooi is dan ‘The Woman in the War’, net gestoord door wat luidruchtige koffie geluiden. Nu een ander onderwerp, want het gaat over een tragische liefde. Een song die mooi wisselde tussen klein, waarbij het lied in de verte dreigt weg te drijven en wat vlotter en steviger. Een song waarin ook de zang fantastisch is en de stemmen van Christopher Harbinson en Conchúr White zo mooi met elkaar verenigen. ‘Fawn’ maakt dan ook indruk met tempowisselingen waarna de showcase eindigt met een tweede hoogtepunt in de vorm van het ingetogen startende ‘Deadwood’ dat een prima progressie heeft en aan kracht wint, met een rustig tokkelende begeleiding en weer zo’n prachtige tekst. “Deadwood, floating by”, maar Conchúr White heeft zich toch stevig verankert in de herinnering van de aanwezigen. Voor mensen die lekker willen luisteren, maar prachtige kleine folk liedjes, waarin hele werelden worden onthuld. Het heeft iets hypnotisch, Je wilt blijven luisteren naar die verhalen met herkenbare onderwerpen, maar zo mooi gebracht.