LEEUWARDEN – Wie het aanbod van het Fries Straatfestival op 25 mei in Leeuwarden globaal in ogenschouw neemt zou kunnen denken dat met A Murder in Mississipi het gaat over de nieuwste roman van Harlan Coben, Jonathan Kellerman of wellicht Karin Slaughter. Misschien is het wel een theaterstuk over een sensationele moordzaak ergens op een afgelegen farm in de achterlanden van deze Amerikaanse staat. In beide gevallen klopt dat niet. Er is een link met Amerika, want het gaat om Americana, maar het is de Vlaamse band A Murder in Mississippi die in Leeuwarden zich komt presenteren en het publiek van het straat festival in de Prinsentuin wil laten dansen. De cultuur en muziek volger zal het bekend voorkomen. A Murder in Mississippi was bijna een jaar geleden namelijk één van de hoofdacts op Simmerdeis in Drachten, waar ze indruk maakten. Thuis in Gent spreken we Leander Vandereecken de zanger van de band en geluidsbepalend met zijn resonator gitaar en Mirthe Vandereecken die de percussie onder handen heeft en ook zingt.
Broer en zus Vandereecken menen de honeurs waar mede namens hun bandgenoten Lore Heyerick op banjo, op viool Alexandra Van Wesemael, Dieter Vanhede achter de keys en op staande bas Stijn Bontinck. De gedachten gaan eerst een jaartje terug. Simmerdeis en Friesland heeft indruk gemaakt en band hoopt die fijne kennismaking voort te zetten met het Fries Straatfestival. “Simmerdeis was een leuk festivalletje aan het water”, jubbelen de Vandereeckens, “typerend voor Nederlandse evenementen voor ons: in het groen aan de stadsrand, veel mensen die uitgelaten komen ontspannen, genieten en feesten. Goed omkaderd, we werden hartelijk ontvangen en er werd goed voor ons gezorgd. Zo zijn we dat gewend, en zo komen wij natuurlijk graag terug! Een band is niets zonder zijn publiek. Als je muziek niet mag delen of je hebt niemand om ervan te genieten, dan is er misschien geen verschil met gewoon thuis te zitten zingen voor jezelf. De energie die wij als band voelen over te brengen naar het publiek is ons doel en die wisselwerking. Iemand zei ons ooit dat ze tijdens een optreden van ons die avond zowat elke emotie had gevoeld die ze kon bedenken.. Ze bedoelde dat ze geraakt werd wanneer we wouden raken, dat ze wou dansen wanneer het een opzwepend was. Dat is voor ons het mooiste compliment dat we kunnen bedenken, de drijfkracht van de band is dat wij bij de mensen willen “binnenkomen”, benadrukt het duo. “Mensen laten genieten gewoon één groot feestje! We gaan doen gelijk we altijd doen. De energie van muziek overbrengen naar de mensen. Dansen is een must!”
Een mooie gelegenheid, nu dit onderwerp toch ter tafel is of er verschil is tussen en Fries of Nederlands publiek en een Vlaams publiek. Mirthe Vandereecken knikt. “We zijn elkaars buren, maar er zijn ons toch al wat verschillen opgevallen. Belgen zijn van nature erg gereserveerd. Stille genieters eigenlijk, en je hoort of merkt vaak pas nadat een optreden op zijn einde is of zelfs erna dat mensen grote fan waren van wat ze hoorden. In Nederland merken we vaak dat een feest sneller losbarst, mensen zijn minder timide en ook gewoon luider. Dat is ook meteen een aandachtspunt voor ons: onze sets in Nederland moeten knallen, want met intiemere of tragere nummers zie je dan een soort van onrustigheid ontstaan. Wij proberen daar wat op in te spelen. We hebben wel één uitgangspunt: eigenlijk weet je nooit op voorhand hoe een optreden gaat uitdraaien, soms gaan we nummers op het moment zelf toch maar schrappen of erbij gooien, omdat we voelen dat iets niet of net wél gaat werken.” Haar broer vult dan aan en trekt het nog meer in de richting van de Americana. “Nederland heeft een beetje het imago om meer een afzetmarkt te hebben voor alles wat vintage en oldskool is, dat zie je ook in de voorliefde voor oldtimers, Rockabilly, craft markets, retro aankleding van evenementen, enzovoort. Zelf zien we geen wezenlijk verschil in hoe men
Americana of onze muziek ervaart in België tegenover in Nederland. Het is een beetje onze vloek en zegen tegelijk: onze muziek heeft iets herkenbaars, iets nostalgisch ook al kende je het niet. Wij proberen voor iedereen toegankelijk te blijven, en dat zien we ook aan het publiek: wij kunnen op eenzelfde show in goede aarde vallen binnen alle leeftijdsgroepen, van metalheads tot mensen die vooral van jazz houden. Tegelijk is wat we van muziek voortbrengen ook best niche, want hoeveel mensen antwoorden op de vraag naar wat voor muziek ze luisteren met: “Oh, Americana!”.. laat hij het even neerdalen.
Retro, oldskool, het is een mooi brugje om eens te informeren naar hun eigen muzikale stapjes. “We werden thuis gestimuleerd maar niet gepusht om ons muzikaal te ontwikkelen. Er was bijna altijd muziek in de woonkamer bij de meesten van ons. Of dat nu een plaat was waar de ouders verzot op waren of een gitaar die werd boven gehaald, muziek was niet weg te denken. We zijn allemaal opgegroeid met iconische artiesten ‘van voor onze tijd’, van Johnny Cash, Sinatra, Fleetwood Mac en Dire Straits, tot ABBA of John Denver. We werden wel eens meegesleurd door ouders naar optredens en dan is de stap om zelf actief muziek te gaan beluisteren en van jongs af aan naar festivals te gaan niet ver weg. Bij ons”, focust Mirthe nog verder, “ is dat doorgegeven van ons oma naar onze mama. Ons oma speelde super graag op haar mandoline dus folk, bluegrass en gewoon “old timey music” was altijd aanwezig en werd vaak gespeeld bij ons thuis.”
“Muziek was in onze jeugd een uitlaatklep en dat is eigenlijk nog steeds niet veranderd”, pikt Leander de draad op. “Als je er energie, emotie en plezier in kwijt kan, dan uit zich dat ook op het podium. Dieter en ik delen al ons halve leven het podium met onze metalcore-band 6 Days of Justice. Eigenlijk geldt maar één argument: goesting, om het een Vlaams woord te geven. Het moet kriebelen om ook zelf muziek te maken en te brengen, als die honger er niet is dan wordt het moeilijk om de vele administratie, de lange ritten, het gesjouw, het achtergebleven thuisfront en hectische planning erbij te nemen. Een tevreden en enthousiast publiek is waar je het uiteindelijk om doet.. Er is een bepaalde chemie op muzikaal vlak die we niet echt kunnen beschrijven, maar overal waar we komen, proberen we de mensen mee te krijgen met ons verhaal als band. Als het publiek helemaal gek wordt en er wordt uit volle borst meegezongen en gedanst, dan is dat voor ons missie geslaagd. Toen we wisten dat dit onze kracht is, wilden we daar vollenbak voor gaan. We zijn daar ook in gegroeid, want in het begin moesten we die kracht zelf ontdekken.”
Leander vertelt dan hoe hij van een metalcore band ook in het folk en Americana gezelschap A Murder in Mississippi terecht kwam. Breed lachende wijst hij naar zus Mirthe. “Mirthe had ook het muziekvirus opgepakt of liever gezegd, een gitaar en dat opende de weg voor een nieuw verhaal. Ik had toen weinig tijd in die periode door de vele optredens maar toen we een avond thuis waren, nam Mirthe de akoestische gitaar van mijn moeder en begon te zingen en te spelen. Ik vond het fantastisch dat ze haar dit ook zelf aangeleerd had en ik stelde voor om eens een akoestisch project te beginnen. We sloegen als broer en zus een zijweg in. Zangstemmen van siblings hebben iets eigenaardigs natuurlijk complementair, dat klikt gewoon goed in elkaar. Mirthe zong ook vaak met Lore en die werd ook vrij snel betrokken in dat project, net als de begeleiding van Dieter. Later kwamen ook Alexandra en Stijn erbij en werd de sound van A Murder in Mississippi concreter. Die sound is de som van de achtergrond van de bandleden. Het begon allemaal vrij Singer-songwriter, maar de sound is organisch, naarmate er meer leden bij kwamen, geëvolueerd in de richting van folk, blues, bluegrass, country, …” Complementair vult Mirthe naadloos aan als Leander een stilte laat vallen. “Roots Americana dus,” concludeert ze resoluut. “We delen allemaal de liefde voor americana, blues en alles wat er rondhangt, maar het was belangrijk dat het puur moest zijn. Eigen nummers maar met altijd een knipoog naar de traditie van wat americana muziek is.”
Een oma die op haar mandoline speelt, maar Gent is toch geen Nashville. Americana uit Gent is dat … kunnen we de vraag niet afmaken als Mirthe Vandereecken al antwoord geeft. “Wij hebben het geluk in een stad te wonen die bruist van de muziek”, loopt de Vlamericana artieste over van enthousiasme. “Gent is een muziekstad, dat merk je iedere dag van de week. In de Missy Sippy blues & roots club dicht bij de Korenmarkt, is er van maandag tot donderdag live muziek. Er is bijna geen één plek in België waar je zondag om 1uur ‘s nachts binnen kan stappen en waar er nog een live band of jam aan de gang is, natuurlijk heb ik het over Hot Club Gent. De Gentse blues- en jazz-scene is hier heel erg goed en best wel populair. Voor Americana specifiek? Ik denk dat alles hier wel welkom is van genres. Wij horen natuurlijk wat meer bij de roots muziek en zijn vaak te vinden in de Missy Sippy. Wij zijn heel gelukkig dat we in Gent de kans hebben om veel op te treden aangezien het onze thuishaven is.”, zet ze het beeld recht.
We gaan in op het creatieve proces achter je liedjes. Eerder zette het duo al wat piket paaltjes. In de traditie van Americana, althans met een knipoog, het moet puur zijn en eigen. “Onze inspiratie, dat kan echt vanalles zijn. Ik, vertelt Leander, heb al liedjes geschreven over een vriend die omgekomen is in een motorongeval, ik heb al geschreven over een periode waar ik echt volledig op een verkeerd spoor zat en ik echt wel weer de teugels in handen moest nemen, maar ik ook heb al nummers geschreven die meer verhalen zijn. Fictieve personages komen ook heel vaak voor in onze nummers. Heel veel dingen zijn echt gebeurd maar ik laat de waarheid soms graag in het midden. Ik word geïnspireerd door reizen, ervaringen, leven, de dood, verhalen maar ook door andere muzikanten. Onze nummers komen omdat ze moeten komen. Het is net of die liedjes er moeten zijn.”
“We hebben allemaal verschillende muzikale achtergronden,” gaat Mirthe dan nog even in op de band en geeft een soort bijsluiter. “We hebben twee metalheads in de band, een punker, een klassiek geschoolde muzikante, één jazz zangeres en een singer-songwriter in het pop genre. Het heeft toch wel op één of andere manier verbinding in onze muziek. Het is echt een wervelstorm van allerlei invloeden met de afwerking van een A Murder In Mississippi
flavour. Americana is ook een genre dat ontstaan is aan de frontiers in Amerika, waar mensen uit verschillende migratie-achtergronden een eigen hybride cultuur zijn gaan ontwikkelen. Men gaat op zoek naar gemeenschappelijk terrein waar iedereen zich in kan herkennen, en daar valt zeker een parallel te vinden met onze eigen achtergronden.”
Een blik op de website van de band leert dat de band nieuwe muziek schrijft. “We brengen in november een nieuwe album uit”, knikken broer en zus met veel voorpret. “De eerste single “Black Train” lanceren we eind mei, en zijn enorm benieuwd naar de reacties. We hebben wel een paar nieuwe kaarten getrokken en sommige dingen die goed voelden toegevoegd aan het repertoire van het album. Het is nog altijd een roots Americana album, maar al onze nieuwe nummers hebben extra spice gekregen. We hebben voor onszelf de lat weer net dat ietsje hoger gelegd. We hebben ook nieuwe inspiratie opgedaan door diverse levensgebeurtenissen, onze tour in Spanje, Portugal en Frankrijk. Sommige optredens en interacties met andere muzikanten waren zó memorabel voor ons dat we daar ook een nieuwe energie in hebben gevonden,” besluit het A Murder in Mississippi duo. Spanje, Portugal, Friesland en Frankrijk gaat het worden en de energie nemen ze op 25 mei mee naar het Fries Staat Festival. Het publiek, dat wordt geacht de dansschoenen mee te nemen.